En toen vroegen ze hem – zelfs na al die jaren, waarom wacht hij? Waarom blijft hij hier? Waarom blijft hij hangen op deze fijne draad van hoop van het zijn met haar, wanneer alles wat hij heeft van haar is de ene gebroken belofte na de andere? Waarom gelooft hij in die leugen? In deze fictie? In deze onzin? Hetzelfde verhaal, steeds maar weer herhaald. Wanneer hij wordt beschouwd als niets anders dan een stuk vuil.

Waarom weeft hij dan deze fantasievolle dromen waarin ze van hem houdt, hem aanbidt, voor hem zorgt, bij hem blijft, voor nu en altijd? En in deze dromen, dompelt hij zich zo diep onder in deze oceaan van valse hoop dat hij vergeet dat ondanks alles wat hij voelt – dit is en blijft slechts een droom, een naïeve, die ver, ver van de werkelijkheid afstaat.

Dus waarom laat hij zijn leven verpesten in deze vergeefse verwachtingen, terwijl hij zoveel en zo goed kan doen in zijn leven? Waarom vergeet hij dat er andere dingen in het leven zijn die belangrijk zijn, die betekenis hebben voor hem, voor hen, en voor allen die op de een of andere manier aan hem gehecht zijn?

… vooral, vooral als er geen hoop is dat hij met haar samen zal eindigen. Geen enkele hoop. Geen enkele. Punt.

Waarom geeft hij dan nog om haar? Waarom klopt zijn hart nog steeds voor haar? Waarom geeft hij alles op om een rustige wandeling naast haar te maken? Waarom rent hij naar haar toe bij het minste geluid? In haar zogenaamde momenten van nood? Waarom geeft hij alles op wat hij heeft voor haar? Zij – die is als een zomerbriesje dat alleen de belofte van regen geeft. Alleen de belofte voor een paar momenten. En dan de dorre dagen achterlaat. Uitgedroogde nachten.

En waarom vergeet hij dat haar interesse in hem van voorbijgaande aard zal zijn. Net als het leven van die mot die geboorte neemt en sterft op dezelfde dag. En dat ze steeds weer aan hem voorbij zal gaan. Zijn hart breken bij elke gelegenheid die ze krijgt en dagen, weken en zelfs maanden niet om hem geven – alleen terugkomen als ze een schouder nodig heeft om op uit te huilen…..

“Omdat…” een stem ontsprong van binnen in hem… “Omdat het leven een vergissing zou zijn zonder haar.”