Waar is Tonya Harding nu? De voormalige kunstschaatsster doet mee aan “Dancing With the Stars”
Met de onthulling van de Dancing With the Stars cast vandaag en de recente biografische film I, Tonya nog vers in het geheugen van de kijkers, is Tonya Harding’s naam sinds 1994 niet meer in het nieuws geweest. De kunstschaatsster ging van het doorbreken van barrières en het winnen van medailles naar het ontvangen van een levenslange ban van haar gekozen sport, allemaal vanwege een georkestreerde aanval op collega-schaatsster Nancy Kerrigan.
Hoewel Harding tot op de dag van vandaag volhoudt dat ze de schokkende aanval niet heeft gepland, heeft haar schuldige pleidooi voor het belemmeren van de vervolging haar reputatie voor decennia bezoedeld. Nu vindt ze een nieuw licht dankzij Margot Robbie’s sympathieke portret in de zwarte-komedie film en een plek in de ballroom-dansende reality show, een van celebs ‘favoriete imago afkickcentra. Voor degenen die een opfrisser nodig hebben van al het drama, hier is wat je moet weten:
Leggendarisch kunstschaatsster Tonya Harding gaat naar de balzaal op #DWTS: Athletes met @SashaFarber! pic.twitter.com/DYQH6ODPlC
– Dancing with the Stars #DWTS (@DancingABC) April 13, 2018
Early Days
Geboren op 12 november 1970, groeide Tonya Harding op in Portland, Oregon, waar ze op 3-jarige leeftijd begon met schaatsen. Ze was het enige kind van LaVona Golden (gespeeld door Allison Janney in een Golden Globe-winnende prestatie) en haar vijfde echtgenoot, Alan Harding.
Harding noemde zichzelf een “papa’s meisje,” leerde auto-mechanica, jagen, schieten, en biljarten onder zijn voogdij. Het was haar moeder die haar naar het schaatsen duwde, door als serveerster te werken om dure lessen te financieren en door de kostuums van haar dochter met de hand te naaien. Maar Golden’s steun ging gepaard met goed gedocumenteerde kritiek, want veel vrienden en familieleden getuigden van haar verbale en fysieke mishandeling. Golden zou Harding van de trap hebben geduwd, haar met een haarborstel hebben geslagen en geweigerd hebben haar naar het toilet te laten gaan tijdens het oefenen, naast andere beschuldigingen.
Harding’s ouders scheidden in 1987 na 19 jaar samen te zijn geweest. Rond deze tijd begon hun dochter bekendheid te krijgen bij het schaatsen, ze werd vijfde bij de Amerikaanse kampioenschappen kunstschaatsen. In 1989 won ze de titel.
Schaatssucces
Na een lange opmars bereikte Harding’s carrière een hoogtepunt in 1991 toen ze haar eerste drievoudige axel landde op de Amerikaanse kampioenschappen en opnieuw op de wereldkampioenschappen. Als de eerste Amerikaanse vrouw die dit lukte, is Harding’s atletisch talent nog steeds ongeëvenaard. De regisseur en producers van I, Tonya dachten dat ze een stuntdubbel konden inhuren om het na te doen, maar ze ontdekten dat slechts zes vrouwen in de geschiedenis een triple axel hebben voltooid – en dat ze computereffecten zouden moeten gebruiken als ze zelf een triple axel wilden uitbeelden.
De prestatie leverde Harding de nationale titel op en een zilveren medaille op Worlds (achter Kristi Yamaguchi en voor Nancy Kerrigan), maar ze zou nooit meer een triple axel succesvol voltooien in een wedstrijd na 1991.
In dat jaar scheidde Harding ook van Jeff Gillooly, met wie ze in 1990 op 19-jarige leeftijd was getrouwd. “Bang voor haar veiligheid”, had Harding in het voorjaar een echtscheiding en een straatverbod aangevraagd, maar ze zouden zich later in het najaar weer verzoenen.
Harding zou zich ook kwalificeren voor de Olympische Winterspelen van 1992 in Albertville, Frankrijk, maar miste het podium door als vierde te eindigen. In plaats daarvan werd het publiek verliefd op Nancy Kerrigan, een lieveling van de media die zowel Amerika’s liefje als een ijsprinses werd genoemd toen zij het brons mee naar huis nam.
Harding’s schaatsen ging verder achteruit in 1993 toen ze eindelijk scheidde van Gillooly, maar 1994 bood een unieke kans. Het waren de eerste Winterspelen die werden gehouden in een ander jaar dan de Olympische Zomerspelen, wat betekende dat Harding een zeldzame kans had om zich te rehabiliteren op een internationaal podium slechts twee jaar na Albertville.
De aanval
Op 6 januari 1994 verliet Nancy Kerrigan een oefensessie voor de Amerikaanse kampioenschappen kunstschaatsen van 1994 in Detroit toen een man, die later werd geïdentificeerd als Shane Stant, haar aanviel. Stant sloeg met een knuppel op de knie van de schaatsster, met de bedoeling haar rechterbeen te breken. De aanval leverde slechts blauwe plekken op, maar Kerrigan was niet in staat om mee te doen. “Waarom ik?” riep Kerrigan in de beelden die na de aanval werden opgenomen.
Harding zou de titel winnen, maar later bleek dat Gillooly en Harding’s lijfwacht Shawn Eckhardt $6.500 hadden betaald aan Stant om Kerrigan uit Olympische overweging te verwijderen. Maar tegen de tijd dat er meer details naar buiten kwamen, zaten Harding en Kerrigan allebei in het team.
Toen het bewijsmateriaal bleef groeien, probeerde het Olympisch Comité van de Verenigde Staten Harding van deelname aan de wedstrijd uit te sluiten, maar Harding dreigde met juridische stappen. Ze zou doorgaan met schaatsen, maar niet zonder verdere controverse. Tijdens het lange programma klaagde ze in tranen tegen de jury over een gebroken veter en verdiende een tweede kans voor haar routine. De herkansing hielp echter niet. Harding zou achtste worden, terwijl Kerrigan op de golf van publieke steun naar een zilveren medaille reed.
De nasleep
Veel media-experts noemen de sensatie van de tabloids tijdens de Spelen nu een van de eerste 24/7 nieuwsschandalen. De non-stop berichtgeving vernietigde Harding’s reputatie. In maart pleitte ze schuldig aan samenzwering om de vervolging te belemmeren. Gillooly, Stant en Eckhardt kregen allemaal gevangenisstraf, maar Harding ontkwam aan gevangenisstraf. Ze kreeg drie jaar voorwaardelijk, 500 uur taakstraf en een boete van 160.000 dollar.
“Ik had geen deel aan de geplande aanval op Nancy Kerrigan,” zei ze in haar eerste publieke opmerkingen over de aanval. “Ik ben echter verantwoordelijk voor het niet melden van dingen die ik over de aanval te weten kwam toen ik thuiskwam van de nationals.”
Misschien nog erger, de United States Figure Skating Association ontnam Harding in 1994 haar titel op de Amerikaanse kampioenschappen en gaf haar een levenslange ban uit de sport. Haar naam zou later opduiken in de krantenkoppen voor een beroemdheid sex tape, een kortstondige professionele bokscarrière, en een 2008 biografie, The Tonya Tapes.
In 2010 trouwde ze met haar derde echtgenoot, Joseph Jens Prince, en hun zoon Gordon werd een jaar later geboren. Hoewel ze nu vooral als moeder werkt, schaatst ze af en toe nog en werkt ze ook nog in de tuin, volgens een interview met de Hollywood Reporter.
Return to the Spotlight With “I, Tonya”
Toen ze voor het eerst het script las voor I, Tonya, realiseerde Margot Robbie zich niet dat het verhaal echt was. Ze was tenslotte pas 4 toen de gebeurtenissen plaatsvonden. Maar haar veelgeprezen vertolking van Harding heeft veel bijgedragen aan de vermenselijking van de in ongenade gevallen atlete, door veel meer nuance aan te brengen in haar achtergrondverhaal. Nu leert een hele nieuwe generatie over het schandaal, zij het met andere ogen.
Toen Allison Janney de Golden Globe won voor haar optreden in de film, bedankte ze Harding voor het delen van haar verhaal. “Wat deze film deed is een verhaal vertellen over klasse in Amerika, een verhaal vertellen over de rechtelozen, een verhaal vertellen over een vrouw die niet werd omarmd voor haar individualiteit, een verhaal vertellen over waarheid en de perceptie van de waarheid in de media,” zei ze in haar toespraak.
Maar net als Harding’s gecompliceerde verleden, was haar aanwezigheid bij de Globes niet zonder controverse. Veel kijkers plaatsten vraagtekens bij het toekennen van lof aan iemand die een aanslag in de doofpot hielp stoppen – vooral op een evenement waar het gesprek draaide om misbruik en aanranding.
De hernieuwde kritiek leek Harding echter niet te raken. In een interview met ABC News op 11 januari, herhaalde Harding haar vastberadenheid om verder te gaan.
“De media hebben me veroordeeld van iets verkeerds te hebben gedaan voordat ik ook maar iets had gedaan,” zegt ze. “Ik ben altijd de slechte persoon. Is het een uitdaging van de Heer om te zien hoe ver ik kan worden gepusht totdat ik breek en niets meer word? Zo ver kun je me niet meer duwen. Want ik ben niets geweest. En ik ben meerdere keren niets geweest. Maar het is mijn geloof in mezelf en in mijn vader dat naar me terugkomt en me weer op laat staan en iets laat zijn om trots op te zijn. Ik heb altijd gewild dat mijn vader trots zou zijn. En nu wil ik dat mijn zoon trots is.”
optreden bij “Dancing With the Stars”
Nadat de kaskrakerfilm Harding weer een begrip heeft gemaakt, ruilt de voormalige atlete nu haar kunstschaatsen in voor karakterschoenen. ABC kondigde vandaag aan dat Harding met partner Shasha Farbar zal deelnemen aan seizoen 24 van Dancing With the Stars.
Dansbewegingen geïnspireerd door sport?! Waarom niet! Kijk hoe de #DWTS cast van seizoen 26, “de rage creëert.” #DancingOnGMA pic.twitter.com/csYZy9FfeH
– Good Morning America (@GMA) April 13, 2018
Op de vraag van Michael Strahan op Good Morning America of haar schaatservaring met vertaalt naar de dansvloer, zegt Harding dat dit niet het geval is. “Ik moet een paar dingen kwijtraken, zoals mijn schaatsgezicht, mijn schaatsvolgorde en mijn voeten,” grapte ze. “Die kunnen we niet kwijtraken!” Farbar interrumpeerde.
De speciale all-atlete cast met ook kunstschaatsers Adam Rippon en Mirai Nagasu, evenals basketballegende Kareem Abdul-Jabbar zal beginnen met strijden om de Mirrorball Trophy op 30 april, met de première die wordt uitgezonden om 8 p.m. ET/PT op ABC.