Doel: Dit artikel doet verslag van een onderzoek naar de reacties van vrouwen op abortus gedurende een langere periode.

Achtergrond: De meeste studies naar postabortus reacties geven geen beeld van wat vrouwen ervaren over een langere periode, omdat veel slechts een 24 maanden follow-up periode gebruiken. Resultaten van eerdere studies geven aan dat vrouwen gedachten hebben over hun abortus die zij onderdrukken of opdringerig vinden.

Methode: Zestien vrouwen die minstens 15 jaar geleden een zwangerschap om niet-medische redenen hadden afgebroken, werden geïnterviewd in de jaren 1999-2001. Deze fenomenologische studie onthulde hun reacties op en gedachten over hun abortus(sen).

Bevindingen: Elk van de vrouwen sprak over het denken aan hun abortus(sen) op verschillende momenten. De abortus(sen) was/zijn geen in de tijd beperkte gebeurtenis; in plaats daarvan waren gedachten, emoties en inzichten over de betekenis van deze ervaringen voortdurend aanwezig, naarmate het leven zich ontvouwde. Het verleden kwam op verschillende manieren en op ongeplande tijdstippen in het heden terecht. Moeilijkheden met latere zwangerschappen, mijlpalen in het leven, en alledaagse voorvallen met kinderen van vrienden waren veel voorkomende triggers voor steeds terugkerende gedachten over abortussen in het verleden. Deze terugkerende gedachten hadden kenmerken van vermijding of onderdrukking en intrusie.

Conclusie: Bij het afnemen van een verloskundige anamnese moeten verpleegkundigen en vroedvrouwen sensitief zijn bij het informeren naar discrepanties tussen het aantal keren dat een vrouw zwanger is geweest en het aantal levende kinderen. De vrouw moet de gelegenheid krijgen om in een veilige, niet-oordelende omgeving emoties of gedachten te bespreken die zij uit. Verleners van gezondheidszorg voor vrouwen moeten nadenken over manieren om vrouwen gerust te stellen over de gemeenschappelijke aard van terugkerende gedachten en het spectrum van emotionele reacties dat, zelfs jaren later, normaal is.