Vrouwen die geen make-up dragen zijn raar.
Zo wordt ons verteld.
Ik was in de badkamer met een stick van incarnadine Tom Ford. Mijn vriend wachtte (on)geduldig in de woonkamer, zoals vriendjes doen. Ik kwam minuten later tevoorschijn als een meer felgekleurde versie van mezelf. Mijn vriend keek dubbel en keek zichtbaar geschokt.
Dit was niet de reactie waar ik op had gehoopt.
Toegegeven, ik had al tijden geen lippenstift (of veel make-up, wat dat betreft) gedragen. “Vind je het niet mooi?” vroeg ik. Hij overdacht zijn woorden zorgvuldig terwijl hij sprak. Hij is zo’n lieverd. “Je ziet er mooi uit,” zei hij, “natuurlijk. Het is alleen dat ik je liever zonder make-up zie.”
“Als je make-up op hebt, lijk je… meer op ieder ander meisje. Als je geen make-up draagt, lijk je gewoon op jezelf. En je bent het mooist als je jezelf bent.”
“Hmmm,” zei ik, en pakte mijn jas zodat we konden gaan waar we ook heen gingen, en stiekem voelde ik me blij van binnen, want eerlijk gezegd haat ik het dragen van lippenstift toch.
Een paar weken later zag ik Alicia Keys in al haar sproeterige, make-up loze glorie. Ik zag een nieuwsstorm ontstaan rond haar beslissing om naar buiten te gaan met haar eigen gezicht op.
Ik zag internetartikelen met tutorials over hoe je de Alicia Keys-zonder-make-up look kunt krijgen… met make-up.
Ik dacht, dit is een verdomd vreemde wereld. Vrouwen zijn gewoon mensen, met gezichten. Waarom is het nieuwswaardig als we die ontbloten?
Waarom is er controverse als we er… als onszelf uitzien?
En de woorden van mijn vriend kwamen weer bij me terug. En ze lieten me nadenken over make-up op een manier die ik nog niet eerder had gedaan.
Zie je, ik was er altijd van uitgegaan dat make-up iets was dat bijdroeg aan mijn individualiteit.
Mijn kenmerkende winged eyeliner was een deel van wat mij tot mij maakte. Jarenlang verliet ik nooit het huis zonder.
Mijn Tom Ford “True Coral” lippenstift was mij in de zomer, als de nachten zwoel waren en ik een feestje had om naartoe te gaan. Ik was nooit zo’n voorstander van foundation, vanwege mijn genetisch onzuivere huid, maar soms deed ik er een paar lagen overheen om mijn overenthousiaste blosjes te verdoezelen. Ik betwijfel of het ooit mijn bietenwangen verborg, maar de aanwezigheid ervan gaf me kracht.
Ik heb het altijd vrij eenvoudig gehouden (deels uit luiheid). Er zijn van die andere meisjes die gaan volledige retro glamour, of degenen wier ogen zijn storm-wolken van vlekkerige kohl onder bleke wenkbrauwen. Hun make-up is een deel van hun persoonlijkheid. Misschien is het het insigne dat hen stevig omkranst in een bepaalde subcultuur.
Maar mijn vriend had een punt. Hoeveel andere meisjes droegen die avond hun ‘signature’ cat-eye liner? Zou ik die zomer koraalkleurige lippenstift hebben gedragen als het geen schoonheidstrend was geweest die door de catwalks en de pagina’s van Vogue werd aangeprezen? Het bleek dat mijn dagelijkse make-uproutine en mijn individualiteit weinig met elkaar te maken hadden.
Make-up heeft op veel manieren waarde, voor veel mensen. Ons zelfverzekerder laten voelen is er daar één van. Het stelt ons in staat erbij te horen als we anders zijn, littekens hebben of ziek zijn, is een andere. Het kan zeker mooi zijn, en het goed aanbrengen ervan is een kunst.
Maar we moeten ons niet raar voelen als we het niet dragen.
Ik heb geen zin om een van de voordelen van make-up te ontkennen, net zoals ik geen zin heb om anderen te vertellen dat ze het wel of niet zouden moeten dragen. Als je ervan houdt, ga je gang. Ik ben zeker niet vies van een stiekem laagje mascara, zelfs niet als ik naar de sportschool ga – hé, ik kom er toch zweterig en vies uit, dan kan ik er net zo goed mooi uitzien. Het leven draait om balans, toch?
Ik breng alleen een alternatief standpunt naar voren. Een die ik persoonlijk in mijn twintiger jaren, toen ik dagelijks make-up droeg, niet had overwogen:
Het dragen van make-up kan je in feite je individualiteit ontnemen.
Omdat het niet dragen van make-up een vorm van tarting is. De maatschappij verwacht één ding van je, en jij doet het tegenovergestelde. Het feit dat Alicia Keys geen make-up meer draagt, bewijst dat.
En het uitdagende is datgene wat tegen de massa ingaat. Het uitdagende ding is het ding dat je een individu maakt. (Of tenminste, dat kan het zijn. En let wel, voor mannen geldt het omgekeerde: make-up dragen is voor hen het uitdagende).
Langzaam maar zeker zijn vrouwen er in de loop der tijd van overtuigd geraakt dat het dragen van make-up het enige aanvaardbare voor ons is om te doen. Af en toe zonder is een mooie herinnering aan je eigen uniciteit, en kan een manier zijn om comfortabel en zelfverzekerd met jezelf te worden.
Ik begrijp waarom vrouwen zich zelfbewust voelen zonder make-up. Het is ons kaalgekleed. Het is ons meest individuele.
Misschien is dat iets waar we bang voor zijn, maar het is ook iets wat de moeite waard is om te ervaren.