Nee, je had gelijk. De zin die Gandalf in de film gebruikt (tijdens de belegering van Gondor, wanneer hij en Pepijn een rustig moment hebben voordat de poort wordt opengebroken) komt uit het boek, maar is eigenlijk een beschrijving vanuit Frodo’s gezichtspunt van de aankomst in Valinor. In de film is het Gandalf die de dood beschrijft. Vreemd toeval, morgen doe ik eigenlijk een post over hoe het varen naar Valinor door Tolkien (en, zoals vooral blijkt uit het hergebruik van dit citaat, door Peter Jackson) vaak als de dood wordt behandeld.

Het eigenlijke citaat uit het boek, voor wie het interesseert, is:

En het schip voer de Hoge Zee op en voer verder naar het Westen, totdat Frodo eindelijk in een regennacht een zoete geur in de lucht rook en het geluid van gezang hoorde dat over het water kwam. En toen leek het hem, net als in zijn droom in het huis van Bombadil, dat het grijze regengordijn veranderde in zilverglas en werd teruggerold, en hij zag witte kusten en daarachter een ver groen land onder een snelle zonsopgang.

In het boek hebben Gandalf en Pippin dit gesprek over de dood helemaal niet. De tijdlijn is een beetje anders – Pippin dient Denethor tot hij besluit zichzelf en Faramir levend te verbranden. Pippin vindt Gandalf, en dan gaan ze meteen Faramir redden. Er is gewoon niet zoveel tijd om een diepgaand gesprek te voeren.