Door moeder te worden voelde ik me onzichtbaar. Liefdevolle handen reikten langs me heen om mijn dochter aan te raken en terwijl de waas van voeden, wiegen en uitputting neerdaalde, werd ik een vreemdeling in mijn eigen lichaam.

Ik weet dat ik niet alleen ben. In gesprekken met vriendinnen, in boeken en artikelen en in luchtige maar hartverscheurende opmerkingen in het park, vragen verbijsterde vrouwen keer op keer: “Maar waar ben ik gebleven?”

Ik vroeg mijn vriendinnen of ze er moeite mee hebben gehad om zich tijdens de lockdown weer zichzelf te voelen. “Mijn ‘mama-zijn’ is altijd te zien,” zei een vriendin die een hele gemeenschapsdienst beheert. Een ander, een partner in een adviesbureau, betreurt het dat haar collega’s haar nu als moeder identificeren: “Ik haat het dat ze me zo zien.”

Een ander, een psychologe, uit de beroepsbevolking met een nieuwe baby, erkent dat ze was voorbereid op het leunen in het moederschap dit jaar, maar niet op de totale afwezigheid van mogelijkheden om zich als zichzelf te voelen. “Moeder zijn maakt niet dat ik me begeerlijk voel; het is het aankleden en in de buurt van andere mensen zijn – meestal weg van mijn kinderen – dat doet.”

Ja, we houden van onze kinderen en ja, we houden er zelfs van om moeder te zijn (het lijkt erop dat we nog steeds elk moeder-gedoe moeten voorafgaan met dit voorbehoud), maar lockdown, zo noodzakelijk en belangrijk als het is geweest, nam onze kansen weg om gezien te worden als iets anders dan een ouder.

Vaak beginnen we ons weer onszelf te voelen als we met vrienden zijn, uit de huilzone van de baby en in de wereld waar we ons plotseling, blijmoedig, realiseren dat we geen etiket dragen waarop staat “moeder”. Wanneer we dansen. Wanneer een collega naar ons luistert – echt luistert. Wanneer de koffiejuffrouw met ons flirt terwijl ze ons onze koffie overhandigt. Dan voelen we ons weer mens. We voelen ons gezien.

Als ik mijn vrienden vraag wat ze het meest missen, zeggen we natuurlijk elkaar, en de kans om zich te verkleden en de wereld in te gaan. Om gezien te worden. Om de barman aan te kijken over onze maskers heen, om iemand te hebben – wie dan ook! – een wenkbrauw optrekt en zegt, “Oh, ik wist niet dat je kinderen had.” Je gezien voelen als een seksueel wezen maakt ons weer zichtbaar, maar dit jaar hebben veel vrouwen een permanent moedermasker opgeplakt gekregen – vooral thuis, waar de malende eenvormigheid van het opgesloten leven en de herhaalde soundtrack van “Muuum!” voor velen van ons de eros bijna heeft gedoofd.

Er zijn natuurlijk momenten. Date nachten met fancy eten te leveren en de kinderen in de voorkant van meerdere films. Een brandende emmer. Een fles wijn. Ik heb zelfs een jurk aangetrokken. Mijn partner vroeg me dat niet; ik had het nodig. Voor mezelf. En het werkte. Omdat ik kon doen alsof we niet thuis waren; dat onze kinderen even niet bestonden; dat er misschien een parallel universum was zonder zeven maanden opsluiting, dezelfde drie paar zwarte leggings, dezelfde routine elke dag. Heel even zag ik mezelf opnieuw.

Recentelijk vroeg een mannelijke auteur me waarom ik dacht dat fictieve “moederhelden” hun moeder- en minnares-zelf van elkaar moesten scheiden. Hij had het over Mim, de heldin uit mijn roman De moederfout, die wanhopig probeert haar kinderen veilig te houden terwijl ze vlucht voor een autoritaire regering en haar vermiste man probeert te vinden. Onderweg duikt een oude vlam op en plotseling is er verleiding en verlangen – een kans om gezien te worden en je iets anders te voelen dan een moeder.

De vraag verbijsterde me omdat het een betwistbaar punt was. Natuurlijk hebben we onrealistische verwachtingen van vrouwelijke personages. Natuurlijk verwachten we meer van onze moederhelden dan van de vaders. Natuurlijk worden vrouwen gedwongen om hun moeder- en minnares op te splitsen, in een patroon dat evenzeer aan onszelf te wijten is als aan de maatschappij rondom ons.

Met de glorieuze versoepeling van de Melbourne lockdown deze week, kunnen we onze eerste voorzichtige stappen in de wereld weer zetten. Uiteindelijk zullen er stiekeme midweekse cocktails met vrienden zijn achterin de sprookjesachtig verlichte bars. Een kans om een jurk aan te trekken. De kurken zullen knallen. Niet aanraken, nog niet (of nooit!), maar de heerlijke opwinding van oogcontact met vreemden die geen idee hebben van de chaos die thuis wordt achtergelaten door degenen onder ons die het geluk hebben het huis zonder kinderen te ontvluchten.

In De moederfout moet Mim een vijandige kracht, een oceaan en een seksueel ontwaken navigeren om achter haar moedermasker vandaan te komen en zichzelf te vinden.

Ik kijk gewoon uit naar een picknick, mijn vrienden, een fles wijn en de heerlijke sensatie van gezien worden.

– Kate Mildenhall is de auteur van The Mother Fault, nu uit bij Simon & Schuster

{{#ticker}}

{topLeft}

{{bottomLeft}}

{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte