Twee jaar geleden ontdekte ik een vlog kanaal op Youtube. Vraag me niet hoe ik erop kwam, ik weet het niet meer, maar ik raakte er meteen aan verslaafd. In het begin bekeek ik de video’s urenlang, dag na dag, maar geleidelijk aan nam mijn videogebruik af tot dagelijks – er was nog steeds geen tekort aan video’s om naar te kijken.

Gretig en moeiteloos integreerde ik hun vlogs in mijn dagelijkse routine. Terwijl ik opdrachten uitstelde; terwijl ik de tijd doodde voor een etentje met mijn vrienden; terwijl ik mijn haar deed; voor de les keek ik hoe Will en RJ door hun leven navigeerden. Ze werden al snel mijn schuldige obsessie omdat ik besefte dat ik mijn tijd soms verstandiger kon gebruiken. Ik was nooit iemand die de verveelde uren van mijn dag vulde met Youtube, maar ik was gecharmeerd door de relatie tussen Will en RJ: Hoe ze van elkaar afhankelijk waren, met elkaar communiceerden en elkaar respecteerden. Ik was geamuseerd door hun vriendenkring, hun humor, en ongespecificeerde agenda.

Als een jonge man pas aangekleed na al die tijd in de kast, waren ze, zoals een kijker ooit zei, “het bewijs dat het wel beter wordt.” Ik had me al voorgesteld welk type mens ik wilde zijn, welk type homoseksuele man, en het was zo’n opluchting en troost om getuige te zijn van een stel – een homostel – dat comfortabel leeft en nonchalant hun verschillen omarmt – dat het leven aanneemt.

De schok voor het systeem is niet dat degenen die naar het stel kijken verbaasd zijn dat relaties en levens zoals het hunne bestaan, het is dat wij te zien krijgen dat het bestaat. Om een spreekwoord aan te halen: 1) Het bewijs zit in de pudding, en 2) Zien is geloven. Voor degenen die leven in gebieden waar zij anders zijn dan de rest van de wereld om hen heen kan er nooit genoeg positieve versterking zijn van beelden en ideeën die hun verschil omgeven. Er kan nooit genoeg storytelling zijn.

En dus bleef ik kijken naar nieuwe afleveringen, en oude afleveringen, en afleveringen van andere content creators die ik via Will en RJ had leren kennen. Ik luisterde hoe ze hun verhaal vertelden over hoe ze elkaar ontmoetten; ik zag hoe ze een gewoon leven leidden als twee gewone mannen: de een homo, de ander biseksueel, allebei verliefd.

Ik zag hoe hun liefde zich ontwikkelde, tegenslagen overwon, en zich in de internetgeschiedenis vestigde als een sociopolitiek referentiepunt.

Terwijl ik privé geobsedeerd was door hun relatie. Ging naar bed met vragen als, wat zouden ze hierna doen? Hoe de verhuizing, van Florida naar Californië, hun relatie zou beïnvloeden? Hoe ze met Dobby’s aanvallen zouden omgaan? Hoe ze Will’s PTSD zouden overwinnen? Hoe ze het onderwerp geestelijke gezondheid zouden aanpakken? Wat RJ zou zeggen om de legitimiteit van biseksualiteit te verdedigen, en wat Will zou zeggen om hem te steunen? Ik voelde me ongemakkelijk in mijn onderbewustzijn omdat ik de realiteit van onze relatie, die tussen RJ, Will en mezelf, en hoe een hele groep mensen kon marcheren onder de noemer “Shepsexuals”, betwistte. Was ik gek omdat ik zoveel tijd investeerde in het volgen van het leven van een ander? Wat was er mis met mij dat ik een band voelde met deze mensen met wie ik nog nooit een gesprek had gedeeld of ontmoet (in persoon of anderszins). Dat komt omdat zij mij in hun leven hebben uitgenodigd. Ze investeerden hun tijd in het creëren en ontwikkelen van een accepterende gemeenschap die rond liefde draait. Hun liefde.

Eindelijk, nadat ik de kroniek van hun leven zijn climax had zien bereiken. De langverwachte inzegening van hun liefde voor elkaar, na jaren het derde onofficiële, laat gearriveerde lid van hun relatie te zijn geweest, nam ik plaats net rechts van de eerste rij en keek toe hoe ze formeel hun heilige band met elkaar verklaarden ten overstaan van hun familie en vrienden.

Man en Man: Echtgenoot en Echtgenoot: The Not Adam and The Not Steve

maar vruchtbaarder dan een van hen ooit alleen had kunnen zijn.

Zeker, er waren momenten dat ik jaloers was op wat zij samen hadden, zelfs terwijl ik mijn eigen relaties had. Zien hoe ze betere mensen werden, alleen omdat ze samen waren. Zien dat zelfs ik niet onkwetsbaar was voor de blootstelling die ze me gaven aan een wereld van acceptatie en diversiteit. Ze komen tegemoet aan een publiek dat zich zo wanhopig onbewust is van zijn eigen behoeften en dat publiek zijn we allemaal, op de een of andere manier.

Nu de gelijke rechten voor het huwelijk in alle 50 Amerikaanse staten zijn gelegaliseerd, heeft het duo besloten om het rustig aan te doen op Youtube en te genieten van het getrouwde leven. Een normaal leven na vijf jaar het gewone leven te hebben getoond van twee gewone mannen die iets buitengewoons doen.