Toen Paris Hilton eerder dit jaar aankondigde dat haar documentaire naar het Tribeca Film Festival zou gaan, was ik geïnteresseerd in wat de nieuwsgierigheid van een serieus festivalcircuit had gewekt. Toen doken er krantenkoppen op dat This Is Paris een eye-opener zou zijn over het misbruik waarmee de multimiljonaire in haar jeugd te maken kreeg.

Dit is niet Paris’ eerste documentaire in eigen beheer; Paris, Not France uit 2008 belichtte haar vroege relatie met de media tijdens haar club-hopping dagen, maar daar zat duidelijk een agenda achter. This Is Paris gaat daar nog steeds op in, maar slechts tot op zekere hoogte.

Wat zou een film over Paris Hilton zijn zonder vertoningen van uitgestrekte landhuizen, haute couture, privéjets en de voortdurende flitsen van paparazzi-camera’s? En natuurlijk haar welbekende façade van een helium-achtige stem en een ‘dat wist ik niet’-houding. Maar ver weg van het gedruis van Hollywood, zelfs als ze druipt in diamanten en de fijnste couture, is haar stem heser met meer intentie in de toon, en haar pas draagt meer zekerheid in plaats van de runway-klaar strut die we altijd hebben gezien. Belangrijker nog, haar glimlach valt weg en wordt vervangen door een neergeslagen blik.

Op een gegeven moment in This Is Paris krabbelt ze terug, bijna stamelend: “I’ll just be normal. Sorry, ik ben zo gewend om een personage te spelen dat het moeilijk voor me is om normaal te zijn. Ik verander altijd, als er een camera in de buurt is, in iemand anders. Om het samen te vatten, zoals vermeld door haar zus Nicky, ” merk is een stuk meer glamoureus dan ze is.”

Zelfs na het onderscheid tussen de twee, kan het publiek nog steeds niet in staat zijn om een duidelijke glimp van de ware persoonlijkheid van Paris te krijgen, zelfs tijdens verhitte en emotionele momenten door de film. Na de release van de film zijn er op YouTube een heleboel video’s verschenen van psychiaters en psychologen die de houding van Paris in de film ontleden om haar te kunnen ontcijferen.

Toch zou de film niet de impact hebben die hij heeft zonder de interviews met Nicky Hilton, of het nu bekentenissen voor de camera zijn of zelfs sit-down reflecties met Paris. Degenen die bekend zijn met Nicky weten dat ze veel meer gereserveerd en traditioneel is, en dat ze Paris af en toe een lastpak noemt. Maar Nicky zegt in de film dat ze, om authentiek te zijn, haar mond open moet doen, omdat niemand Paris kent zoals zij.

When Provo meets Paris

This Is Paris duikt in het trauma van Paris’ verleden, toen ze werd weggestuurd naar kostscholen die lang in de media zijn geweest vanwege hun draconische ‘afleren’-methodes. Een van hen is Provo Canyon School in Utah, USA. Paris herinnert zich, in een gesprek met Nicky, dat ze midden in de nacht wordt gewekt door twee potige mannen die haar met geweld haar huis uit dragen, rechtstreeks naar de school, waar de verschrikkingen van het pesten en het isolement – eenzame opsluiting voor enige tijd – beginnen.

De verhalen over wat er in Provo gebeurde, gaan vergezeld van duistere animaties als om de verontrustende beelden over te brengen van de nachtmerries die Paris tot op de dag van vandaag ervaart… tot het punt van constante slapeloosheid zoals blijkt uit haar rond-de-wereldreizen en uitputtende agenda.

Paris gaat verder met een ontmoeting met haar vroegere Provo-klasgenoten en kamergenote, en ze delen zowel herinneringen als hun trauma’s na het verlaten van de school. Als gevolg hiervan komen de paar jonge vrouwen samen om een sociale campagne op te zetten om te protesteren tegen de scholen en om de geestelijke gezondheidsproblemen aan het licht te brengen die het gevolg zijn van de ‘behandeling’ op deze instituten.

Vlammende woede

Terwijl This Is Paris het publiek fragmenten biedt van een angstaanjagend verleden, zijn er ook momenten van ongemak. We zien hoe Paris en haar toenmalige vriend een explosieve ruzie krijgen enkele minuten voor haar Tomorrowland-set. Het publiek wordt meegenomen op een surrealistische reis waarin ze wisselt tussen emotioneel smeken en snel oplaaiende woede, tot ze hem van het festival laat verwijderen.

Iemand met de invloed en macht van Paris moet altijd op zijn hoede zijn voor de ware bedoelingen van mensen met haar. Een van de meest memorabele scènes is die van haar, omringd door een stapel MacBooks, pratend over hoe elke keer als ze een nieuw vriendje krijgt, ze een geheel nieuwe computer moet aanschaffen omdat velen van hen ofwel proberen het gadget te vernielen of erin in te breken. Dit staat ver af van de Paris die we hebben gezien en die “van de liefde houdt”, maar in de film uiteindelijk verklaart dat ze “gevoelloos is geworden voor het gevoel van …”

Aan het eind van de film moet je niet verwachten te weten wie Paris werkelijk is; het is een onmogelijke taak om in slechts een uur en 45 minuten van iemand te maken, vooral gezien het feit dat ze goed thuis is in het schakelen tussen haar publieke en privé-zelf – en met goede reden. Als kijker kon ik het verhaaldoel van regisseur Alexandra Dean hier niet peilen. Er is nog steeds een disconnect binnen de film, misschien in de montage zelf.

De beslissing om This Is Paris op YouTube te streamen in plaats van op een lucratief OTT-platform is een opmerkelijke. Op dit moment, met meer dan 11 miljoen views, is This Is Paris nog steeds succesvol in zijn doel om het publiek uit te nodigen tot empathie en enig begrip… niet al het publiek, helaas.