In de zomer van 2016 werkte fotografe Sophie Mayanne aan een tijdschriftshoot. Getiteld “Behind The Scars”, was het een viering van natuurlijke lichamen en stelde Mayanne’s rauwe gevoeligheid op de proef. Maar de Britse fotografe was niet tevreden met slechts een paar modellen. Ze wilde meer mensen vinden – vooral vrouwen – die bereid waren het verhaal achter hun littekens te delen.

“Ik had het gevoel dat ik een voet tussen de deur had gezet en dat ik hem wijd open moest duwen en verder moest verkennen,” vertelt Mayanne. Met dat in haar achterhoofd begon de fotografe te onderzoeken hoe deze vermeende “gebreken” ons leven en onze denkwijze kunnen beïnvloeden. Dit passieproject veranderde al snel in een volwaardige campagne, met dezelfde naam als die eerste inspirerende fotoshoot. Via Behind The Scars heeft Mayanne inmiddels meer dan 300 mensen uit alle lagen van de bevolking gefotografeerd.

Elke foto “is een daad van zelfacceptatie, opstandigheid en liefde.” De foto’s worden op Instagram geplaatst naast een verhaal dat verder gaat dan het visuele om uit te leggen hoe mensen aan hun littekens zijn gekomen en hoe ze zich er nu over voelen.

De campagne is een les in het accepteren van jezelf. Terwijl sommigen maar al te graag met hun littekens pronken, zullen veel mensen met aanzienlijke littekens hun huid uiteindelijk jarenlang verbergen.

Een paar van de verhalen zijn bijzonder hartverscheurend. Verhalen over littekens als gevolg van jaren van zelfverminking en gevechten met kanker staan naast beelden van een vrouw wier lichaam bedekt is met brandwonden en een ander wier acne-medicijn haar boze plekken in pijnlijke keloïden heeft veranderd.

Mercy (foto boven) was het slachtoffer van een brand-gerelateerd huiselijk geweld incident. “Ik verbrandde toen ik 29 was, en het is een moeilijke reis geweest om dat te verwerken,” vertelde ze Behind The Scars. “De troost die ik uit mijn littekens haal is dat ze me maken tot wie ik nu ben. Ik noem ze mijn meest kostbare, en duurste sieraad dat ik bezit. Ik heb het overleefd en als mijn foto en littekens iemand anders kunnen helpen, dan is dat goed voor mij.”

“Zonder de verhalen zouden de foto’s gemakkelijk verkeerd begrepen kunnen worden,” zegt Mayanne. “Het verhaal zelf kan vaak een intern emotioneel litteken veroorzaken dat voor sommige mensen moeilijker te verwerken is dan het fysieke litteken. Ik denk dat het belangrijk is om discussies op gang te brengen over de persoonlijke reis die mensen hebben afgelegd met hun geestelijke gezondheid.”

Het vinden van bereidwillige modellen is een stuk makkelijker geweest dan Mayanne dacht. Mensen – die de serie meestal al volgen sinds het begin in april 2017 – benaderen haar vaak, wat ertoe leidt dat ze minstens één keer per maand shoots doet in het Verenigd Koninkrijk. Mayanne hoopt ook minstens 1.000 mensen voor de serie te fotograferen en vertakt zich al verder, door in februari al naar New York af te reizen voor een speciale shoot.

De 24-jarige fotografe is ook voorzichtig geweest om niet te discrimineren als het gaat om leeftijd. Van kinderen tot bejaarden, Behind The Scars bewijst dat zelfs de kleinste littekens het gevoel van eigenwaarde van een persoon kunnen aantasten, ongeacht hun leeftijd. Het is iets waar ik persoonlijk getuige van ben geweest. Terwijl ik maar een paar kleine littekens heb (de meest opvallende is boven mijn lip van de tijd dat ik besloot te zwaaien op een hek), is mijn moeder altijd zelfbewust geweest over het litteken op haar been dat ze overhield nadat ze was overreden toen ze vier jaar oud was. Het heeft haar bijna 50 jaar gekost om haar benen te tonen zonder zich zorgen te maken over wat mensen denken.

Barbara (hierboven afgebeeld) werd in 2014 gediagnosticeerd met een zeldzame en agressieve vorm van borstkanker, en is een van de oudste modellen van de campagne. “Drie operaties en twee chemotherapiebehandelingen later, zijn dit de littekens die ik draag,” vertelde ze Mayanne, eraan toevoegend dat het haar veel tijd kostte om haar littekens “eindelijk te omarmen”. “Ze documenteren mijn reis en de moed en kracht waarvan ik dacht dat ik die niet had. Onlangs kreeg ik te horen dat de kanker was teruggekeerd. Verrassend genoeg heb ik er vrede mee.”

Het kan soms moeilijk zijn om een gevoel van ontspanning en gemak in haar shoots te brengen, geeft Mayanne toe. Maar ze heeft een manier gevonden om deelnemers te stimuleren zich op hun gemak te voelen voor de camera: “Normaal gesproken heb ik mijn hond in de studio, want zij is geweldig in het kalmeren van zenuwen. Het is belangrijk dat iedereen van wie ik een foto maak zich ontspannen voelt.”

Je hebt misschien gemerkt dat elk beeld er bijzonder opvallend uitziet dankzij de onbewerkte kwaliteit. In oktober 2017 besloot Mayanne om Photoshop achter zich te laten en zich ertoe te verbinden om haar foto’s onbewerkt te laten (op een paar licht touch-ups hier en daar na).

De reactie hierop, en op het project in het algemeen, is overweldigend geweest. “Ik heb van over de hele wereld reacties gekregen van mensen die vinden dat het project hen heeft geholpen. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen een stel foto’s kan raken,” zegt Mayanne.

Ondanks dat ze honderden mensen heeft gefotografeerd, gelooft Mayanne dat dit verhaal nog niet helemaal voorbij is. Ze is momenteel bezig met crowdfunding om de campagne voort te zetten en hoopt 5.000 pond op te halen om nog meer mensen van over de hele wereld de kans te geven hun lichaam te omarmen. Naast het vastleggen van de verhalen van meer mensen in het Verenigd Koninkrijk, hoopt Mayanne begin 2019 een reis door Europa te maken.

Haar belangrijkste doel is echter om uiteindelijk een boek te produceren. Een prachtig boek vol aanmoediging voor mannen, vrouwen en kinderen. Ik weet niet hoe het met u zit, maar dat is een concept waar ik graag op in ga.