Ja, we weten dat The Beatles geweldig zijn. Ja, ze zijn onbetwistbaar de belangrijkste band in de muziekgeschiedenis, hebben in hun korte periode samen meer bereikt dan welke band dan ook daarvoor of daarna, en hebben een heleboel nummers uitgebracht die nu stevig in ons cultureel erfgoed zijn genaaid.

Ja, John Lennon is een van de ware iconen van het Verenigd Koninkrijk, Paul McCartney is de meest geliefde en vereerde songwriter van onze tijd, George Harrison is een onderschat genie en Ringo – erm- vertelde Thomas de Tank Engine.

We weten dit allemaal, maar dat betekent niet dat alles wat ze uitbrachten geweldig was, toch? Voor elke ‘A Day In The Life’ is er de repetitieve gruwel van ‘Why Don’t We Do It in the Road? Voor elke ‘In My Life’ is er het verbijsterende zinloze ‘Flying’. Voor elke ‘Dear Prudence’ is er het gewoonweg afschuwelijke ‘Piggies’, een nummer dat op de een of andere manier een massamoord wist te inspireren.

Geen enkele band kan ooit zo ongelooflijk visionair, heerlijk en gewoon de hele tijd briljant zijn, dus het is tijd om een licht te schijnen op het allerergste dat The Fab Four te bieden heeft. Hier zijn de 10 slechtste Beatles-nummers.

10) ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’

Dank je Paul. Hoewel velen het kikkerrefrein als het dieptepunt van zijn carrière zouden aanwijzen, was het slechtste wat Macca ooit deed toch wel het universeel gehate kabeljauw-reggae genre populair maken door ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ te schrijven. Natuurlijk, als het nummer echt een goed nummer was geweest, dan was alles misschien vergeven – maar helaas is het dat niet!

Het is dat zeldzame beest van een nummer dat zowel verbijsterend irritant als vuistverkrappend verschrikkelijk is. De melodie van het nummer kruipt in je hersenen als een tumor bij de eerste keer luisteren en blijft daar zitten, komt eruit en looping in je hoofd alleen op je laagste momenten om je te bespotten. Ik ben er op dit moment naar aan het luisteren en het maakt me kwaad. Ik wil het uitzetten.

Ik blijf me fascineren over hoe ik Desmonds kruiwagen naar hem toe wil gooien en hem dan wil dwingen om het lied keer op keer te beluisteren tot het bloed uit zijn ogen begint te stromen en hij niets meer is dan een gebroken omhulsel van een man die niets anders kan doen dan wanhopig naar zijn eigen oren klauwen in de hoop dat hij ze op een dag zal afscheuren en verlost zal zijn van het horen van die gruwel van een lied. Bedankt daarvoor, Sir Paul.

09) ‘Run For Your Life’

Het populaire bewustzijn is dat John Lennon een aardige en vredelievende kerel was die enkele van de beste liedjes ooit geschreven heeft en in wezen wordt afgeschilderd als de grootste man die ooit op aarde heeft rondgelopen. Het kan dan ook een schok voor je zijn als je luistert naar de tekst van ‘Rubber Soul’s closer ‘Run for Your Life’ en ontdekt dat het liedje gaat over hoe hij zijn vriendin wil vermoorden als ze er met een andere man vandoor gaat. Charmant!

‘Run for Your Life’ heeft weliswaar een heel aangename melodie en catchy gitaarrif, maar het is gewoon onmogelijk om voorbij de weerzinwekkende tekst te geraken. Lennon zelf werd er verlegen van, hoewel hij in het nummer zo volkomen zelfvoldaan klinkt met het concept van het doden van dit meisje dat het me niet zou verbazen als ‘Hammer Smashed Face’ van Cannibal Corpse gebaseerd zou blijken te zijn op een set teksten waar hij aan werkte voordat hij stierf. Toch is het zeker het vrolijkste liedje dat gaat over zoiets gruwelijks als het opjagen en bruut vermoorden van een meisje, dus dat is dat!

08) ‘Birthday’

“Hé, weet je wat mijn favoriete liedje van The Beatles is? Birthday’.” zei letterlijk niemand ooit. Het is niet echt moeilijk om te zien waarom dit nummer misschien een meer gedempte ontvangst krijgt dan andere nummers van de Fab Four. Het liedje is in wezen gewoon Lennon en McCartney die enthousiast krijsen over hoe het je verjaardag is, hoe opwindend het is dat het je verjaardag is, hoe het ook hun verjaardag is en dan nog een hele reeks andere commando’s over een riff die net zo goed het label “generieke rock riff nr.8” kan krijgen. Dit is zeker niet de meest aantrekkelijke van ideeën.

Het wordt allemaal een beetje eentonig na ongeveer 2 seconden, wanneer de nieuwigheid van het luisteren naar Lennon en McCartney schijnbaar een wedstrijd om te zien wie het meest hees kan klinken slijt. Birthday’ is het muzikale equivalent van die irritante vriend die iedereen heeft en die het nodig lijkt te vinden om elke 5 seconden “Shots?” te roepen en dan constant vraagt of iedereen het naar zijn zin heeft. Degene die je nooit met rust lijkt te laten en in plaats daarvan blijft proberen een aura van geforceerde lol te creëren terwijl het enige wat je tegen hem wilt zeggen is “Nee! Laat me met rust! Ik wil gewoon alleen gelaten worden in een verduisterde kamer en onder een deken naar The Graham Norton Show kijken terwijl ik op de dood wacht!” Dat is hoe ‘Birthday’ me laat voelen.

07) ‘Don’t Pass Me By’

‘Don’t Pass Me By’ komt met dank aan ieders vierde favoriete Beatle, Ringo! Het nummer werd oorspronkelijk gespeeld voor de andere Beatles in 1962, kort nadat ze lid waren geworden, maar het werd wijselijk op geen enkel album toegelaten tot het opnameproces van ‘The White Album’, toen Ringo eindelijk zijn kans schoon zag om het op de wereld los te laten. Toegegeven, de enige reden waarom Ringo die kans kreeg, was omdat de kwaliteitscontrole op ‘The White Album’ zo onthutsend laag was dat als hij een nummer had ingeleverd dat uit niets anders bestond dan het geluid van hem die een hark over een roestig tuinhek schraapte, dat waarschijnlijk ook zou zijn aanvaard!

Hoe klinkt Ringo’s verbazingwekkende creatie eigenlijk? Nou, het is een stijf country & western liedje dat voortploetert en meer klinkt als een thema voor een mislukte kindertelevisie sitcom over de capriolen die een familie van plattelanders uithaalt, in plaats van een echt gecertificeerd liedje. Zelfs de uitvoering is bedroevend; Ringo slaagt erin om geen enkele lettergreep van het liedje in de juiste stemming te zingen en slaagt er vervolgens in om alle emotie van een bijzonder grijze IKEA-bank over te brengen. Het is waarschijnlijk het beste om deze gewoon aan je voorbij te laten gaan om eerlijk te zijn!

06) ‘Within You Without You’

Toen John Lennon Indiase muziek ontdekte schreef hij ‘Tomorrow Never Knows’, dat nu wordt beschouwd als een van de beste nummers ooit geschreven. Aan de andere kant, toen George Harrison Indiase muziek ontdekte, schreef hij de vervelende, stomende hoop rotzooi die ‘Within You Without You’ is. Met afstand het slechtste op ‘Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band’, het liedje dreunt voort zonder enige zweem van een melodie of melodie en mompelt teksten die klinken alsof ze gestolen zijn uit een afgeprijsd zelfhulpboek dat Harrison ooit een paar minuten doorbladerde bij een benzinestation.

Ik daag iedereen uit om één interessant ding aan te wijzen over dit nummer dat werkelijk gedenkwaardig is. Je kunt het bijna zeker niet, omdat er geen enkel gedenkwaardig moment of idee in de hele vijf minuten durende loop van het nummer voorkomt. In feite is het enige wat je er echt over kunt zeggen dat het Indiaas klinkt; Dus goed gedaan George, je bent erin geslaagd een nummer te schrijven in een andere stijl dan wat je normaal doet. Gefeliciteerd! Muse heeft ooit besloten dat ze een dubstep band waren voor een liedje en dat was ook afschuwelijk!

05) ‘Yesterday’

Is ‘Yesterday’ echt zo goed? Ik weet dat het ketterij is om dat te zeggen, maar is het echt zo goed? Is het echt zo goed? Ik vraag het maar, want van waar ik sta heeft het altijd geklonken als schlemielig gewauwel, in plaats van het hartveroverende meesterwerk dat zo’n twintigduizend andere bands nodig vonden om te coveren.

Ben ik zeker niet de enige die dit denkt? Ik bedoel, ik weet dat het populair is onder de mensen, maar vorig jaar was het best verkochte debuutalbum van een Britse artiest van Bradley Walsh, dus wat mensen leuk vinden is niet noodzakelijk een teken van kwaliteit. Het is gewoon zo zoetsappig en serieus dat het enige wat ik wil doen is overgeven elke keer als ik het hoor, en dat is elke dag, want in welke straat ik ook loop, er lijkt altijd wel een straatmuzikant te zijn die het speelt! Het is zover gekomen dat ik jaloers ben op mensen die in de verste verte niet zijn beïnvloed door de moderne wereld, omdat zij er waarschijnlijk in geslaagd zijn om niet naar ‘Yesterday’ te luisteren.

Dat lijkt echter onwaarschijnlijk, want zelfs zij hebben waarschijnlijk moeten luisteren naar een of andere ondermaatse Spaanse cruisezanger die het in gebroken Engels tegen hen brabbelt terwijl ze vis proberen te koken op hun kampvuur. Zulke gedachten maken me verdrietig, en doen me verlangen naar een wereld die niet bezoedeld is door de alles verterende plaag die ‘Yesterday’ is.

Stel je dat utopia met regenboogomlijsting eens voor! Geen vervelende mensen in fedoras meer die erop staan om het op elk feestje waar je ooit bent geweest op de akoestische gitaar te spelen! Geen afschuwelijke piano geleide cover versies meer in reclames! Geen racisme meer! Misschien niet het laatste, maar het klinkt nog steeds als een paradijs in vergelijking met wat we nu meemaken, en het is zeker een reden waarom dat waardeloze liedje gisteren moet worden achtergelaten!

04) ‘Octopus’s Garden’

Een Beatles-nummer dat vaak in de slechtste van alle lijsten voorkomt, maar niet in deze, is ‘Yellow Submarine’. Het nummer is gewoon te nostalgisch euforisch en vreemd om op deze lijst te staan, en is op zijn eigen manier een charmant en lichtelijk rommelig deuntje dat ons waarschijnlijk allemaal zal overleven. Hetzelfde kan niet gezegd worden van ‘Octopus’s Garden’, de tweede poging van The Beatles om de zo belangrijke doelgroep van onder de vijf jaar aan te spreken. Als ‘Yellow Submarine’ een Porsche is, dan is ‘Octopus’s Garden’, in vergelijking daarmee, een tweedehands reliant roodborstje dat komt met een licht leeggelopen band, een onbetrouwbare koppeling en lichtjes ruikt naar rottende eieren als je erin zit.

‘Octopus’s Garden’ klinkt zo wanhopig om ‘Yellow Submarine’ te zijn dat het eigenlijk nogal droevig is om naar te luisteren. Om het wanhopig om iets te zijn te noemen is misschien een beetje oneerlijk, want het klinkt zo verveeld van zijn eigen bestaan dat het waarschijnlijk overdreven zou zijn om een emotie te voelen die zo sterk is als wanhoop. The Beatles hebben waarschijnlijk geprobeerd om met dit nummer een soort wazig en zorgeloos paradijs te bereiken, maar in plaats daarvan klinkt het gewoon half slapend en ingezongen.

Dit wordt niet geholpen door Ringo, de man met het stembereik van een paard met een zere keel, die erin slaagt om ongeveer evenveel opwinding en passie te geven over dit magische onderwaterkoninkrijk waarin hij zogenaamd wanhopig wil leven als hij waarschijnlijk zou doen als hij ontdekte dat er een kleine korting was op broodjes ei en tuinkers bij de supermarkt. Het is moeilijk om enige verbondenheid te voelen met dit waterige wonderland, wanneer er waarschijnlijk meer gepassioneerde en overtuigende toespraken zijn gehouden over de voordelen van levend gekookt worden dan dit!

03) ‘Wild Honey Pie’

‘Wild Honey Pie’ is gewoon niet aangenaam om naar te luisteren. Het staat fier op track vijf van ‘The White Album’, met alle gratie en decorum van een man die overgeeft op een dakloze. Niet alleen is het volkomen ondraaglijk, maar als bij een wrede grap komt het direct na ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ omdat The Beatles blijkbaar dachten dat de luisteraars op dit punt nog niet genoeg geleden hadden. Het is letterlijk het muzikale equivalent van de hele dag doorbrengen met het scheppen van ranzige koeienpoep in een veld en dan onmiddellijk een koe op je schoenen laten poepen als je klaar bent.

Het is moeilijk om zelfs maar woorden te bedenken om dit nummer nauwkeurig te beschrijven. Het is letterlijk slechts 50 seconden van McCartney die een ongelooflijk irritante plinkity plonkity gitaar riff speelt terwijl hij de titel van het nummer krijst als een hersenbeschadigde papegaai voor de gehele duur van het nummer. Dat is het letterlijk! Als je een gorilla zou opsluiten in een kamer met hetzelfde instrument dat Macca gebruikte, dan zou hij vrijwel zeker met iets komen dat aangenamer is om naar te luisteren. Hel, zelfs als de gorilla geen armen had, zou het resultaat nog steeds smakelijker zijn!

02) ‘Maxwell’s Silver Hammer’

‘Maxwell’s Silver Hammer’ wordt wel het nummer genoemd dat The Beatles uit elkaar dreef, het duurde drie dagen om het op te nemen en was blijkbaar het duurste nummer dat ze ooit hebben opgenomen, en het resultaat? Een verschrikkelijke poppenkast-achtige meezinger die schijnbaar gericht was op zuigelingen die soms lijm eten.

Stel je een dronken Barney de Dinosaurus voor, doelloos strompelend door zijn afschuwelijk opzichtige omgeving. Dat is een visuele voorstelling van hoe het liedje klinkt. Maxwell’s Silver Hammer’, dat van begin tot eind onverdraaglijk is, is gebaseerd op de fictieve Maxwell Edison, een student medicijnen die graag mensen doodt met hamers. Paul McCartney, het kwade genie achter het liedje, besloot vervolgens dit huiveringwekkende verhaal te verstoppen in een vrolijk en opgewekt popliedje, nadat hij zich had laten inspireren door het werk van Alfred Jannings.

Dit was misschien een goed concept voor een liedje geweest, als Paul niet zo zijn best had gedaan om er een hit van te maken dat het eindigde als een kitscherige beproeving die stampt als een olifant die nog niet goed heeft leren lopen voordat hij eindigt met wat klinkt als de resultaten van Ringo die in slaap is gevallen op een Moog synthesizer. Maxwell’s Silver Hammer’ is gewoon het ergste.

01) ‘Revolution 9’

Ik wilde ‘Revolution 9’ oorspronkelijk uit deze lijst laten omdat het niet echt als een liedje kan worden beschouwd, maar uiteindelijk heb ik toegegeven, dus hier is het: Het slechtste “lied” dat The Beatles ooit schreven. In wat ik me alleen maar kan voorstellen als een poging om indruk te maken op Yoko Ono, besloot John Lennon deze acht en een halve minuut durende avant-garde geluidscollage nachtmerrie te maken die een poging moest zijn om revolutie in geluid te laten zien.

Natuurlijk klinkt het niet als een revolutie, het klinkt gewoon als een puinhoop van slecht in elkaar gezette willekeurige geluiden met iemand die af en toe “nummer 9” zegt, want waarom de hel niet. Het is zo onbetwistbaar slecht, dat het op de een of andere manier daar aan voorbij gaat, en gewoon een grote plak niets wordt die ronddrijft in de muzikale leegte en niets anders doet dan bestaan. Ik weet dat veel van jullie nu zullen roepen “Je snapt het gewoon niet. Het is kunst!” of “Het was revolutionair voor zijn tijd!” of iets in die trant, en mijn antwoord daarop is: heb je ‘Revolution 9’ wel eens helemaal beluisterd? Ik wel, en het waren acht en een halve minuut die ik nu terug krijg.

Het is het muzikale equivalent van kijken hoe de verf droogt. Ik heb zelfs een keer naar droge verf gekeken en in vergelijking daarmee was het alsof ik een duik in de lucht nam. Als ik de keuze zou krijgen tussen opnieuw luisteren naar ‘Revolution 9’ of een potlood in mijn oog duwen tot het mijn hersenen bereikt, zou ik niet alleen voor het laatste springen, maar ik zou ook vrijwillig beide ogen doen, gewoon uit dankbaarheid dat ik de kans zou krijgen om gespaard te blijven van het opnieuw luisteren naar dat eindeloze polyfone wangedrocht.

Er is letterlijk niets in de hele wereld, hoe groot of lichamelijk beschadigend ook, dat ik niet liever zou doen dan opnieuw luisteren naar ‘Revolution 9’. Nou ja, behalve luisteren naar ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ eigenlijk, want er zijn grenzen!