Falen is al moeilijk genoeg, maar je een mislukkeling voelen is helemaal niet erg. Je hebt misschien het gevoel dat je verdrinkt in schuld, schaamte, verdriet of algemene ellende.

En wat je ook doet, je kunt het maar niet van je afschudden.

Goed nieuws: ook al zijn je hersenen erop gebouwd om je voor de gek te houden, er zijn concrete manieren om te stoppen met je een hopeloze mislukking te voelen.

In dit artikel laten we je precies zien hoe je kunt stoppen met je een mislukking te voelen, en hoe je je comfortabel kunt voelen met je fouten – in plaats van je ervoor te schamen.

Onze zelfvernietigende denkprocessen

Bedenk eens wat het verschil is tussen deze twee uitspraken:

“Ik heb het werk van vandaag niet af gekregen.”

“Ik voel me een mislukkeling omdat ik het werk van vandaag niet heb af gekregen.”

Je zult merken dat de ene een objectieve waarheid is, en de andere een subjectieve interpretatie. De ene gaat over iets wat je hebt gedaan, en de andere over wie je bent.

Status- vs. karaktertrek-denken

Dit wordt ‘doen’ versus ‘zijn’ genoemd, of ‘staat’ versus ‘karaktertrek’-denken. Met een “doen” denkproces, zie je de mislukking als het resultaat van iets dat je deed. Je bent nog steeds slim en vindingrijk – je kunt gewoon veranderen wat je de volgende keer doet om te voorkomen dat je faalt.

In het andere, ‘zijn’-gedachteproces, zie je de situatie als een aanwijzing voor iets dat je bent (een mislukking). Een mislukking zijn is niet zo gemakkelijk te veranderen als je gedragen op een manier die ervoor zorgde dat je faalde.

Wanneer je je een mislukking voelt, neem je elke mislukking als bewijs van een persoonlijke fout, in plaats van het gewoon te zien als een fout of gewoon pech.

Waarom denken we dan zo? Waarom voelen we ons mislukkelingen als we gewoon een fout hebben gemaakt?

The Reverse Self-Serving Bias

Mensen ervaren typisch iets dat de “self-serving bias” wordt genoemd. Dit betekent dat wanneer we slagen, we geloven dat het komt door onze eigen inspanningen (interne oorzaak). Wanneer we falen, geloven we dat het niet onze schuld was – dat iets buiten onze controle het heeft veroorzaakt (externe oorzaak). Dit beschermt ons gevoel van eigenwaarde.

Als we typisch egoïstische vooroordelen hebben, waarom vatten we mislukkingen dan zo gemakkelijk persoonlijk op? Het gevoel een mislukking te zijn, lijkt een zelfvernietigende vooringenomenheid.

Welnu, depressie, angst, trauma en een laag gevoel van eigenwaarde kunnen, zoals het eikels zijn, werken om de zelfdienende vooringenomenheid om te keren. Successen worden geluk, en mislukkingen worden persoonlijke fouten.

Wanneer we al geloven dat we waardeloos, hopeloos of dom zijn, zullen we waarschijnlijk alles interpreteren als bewijs van die overtuigingen. Dit komt omdat de hersenen zijn gebouwd om cognitieve dissonantie te verminderen, of het ongemak dat we voelen wanneer onze overtuigingen niet overeenkomen met de werkelijkheid.

We worden niet in staat om de externe factoren op te merken die bijdragen aan onze mislukkingen (tijdgebrek, bemoeienis van andere mensen, een slechte nachtrust, etc.). En we worden veel meer bereid om te geloven dat onze mislukkingen gewoon het gevolg zijn van onze persoonlijke fouten.

Deze omgekeerde eigenbelang-vooringenomenheid wordt een gewoonte, die vervolgens leidt tot een ander probleem.

De Self-Fulfilling Prophecy

In een self-fulfilling prophecy beïnvloeden onze overtuigingen over onszelf ons om te handelen op een manier die onze oorspronkelijke overtuigingen bevestigt.

Dus, als iemand denkt dat hij zal falen, gaat hij daarnaar handelen; hij doet minder zijn best, stelt lage verwachtingen en stopt voortijdig. En dan, geen verrassing, falen ze ook.

De mislukking is echter niet te wijten aan een aangeboren gebrek in de persoon. Het is eerder het gevolg van een negatieve cyclus waarin we geloven dat we hopeloos zijn en dan handelen op een manier die dat geloof waar maakt. Dit chronische patroon leidt tot het gevoel te falen.

De cyclus doorbreken

Om niet langer het gevoel te hebben te falen, moeten we de self-fulfilling prophecy omkeren, de vooringenomenheid van onszelf herstellen, en de realiteit scheiden van de interpretatie. Hier is hoe je dat doet.

De Self-Fulfilling Prophecy omkeren

Als geloven dat we zullen falen ons ertoe brengt te handelen op een manier die tot falen leidt, moeten we geloven dat we zullen slagen.

Geloven dat we kunnen slagen zal succes-gerelateerd gedrag aanmoedigen, zoals verhoogde motivatie en inspanning, wat op zijn beurt succes waarschijnlijker maakt. Je hoeft er niet eens over na te denken. Het is echter moeilijk om in je succes te geloven als je je een mislukkeling voelt.

Hoe moeten we slagen als het lijkt alsof we alleen maar kunnen falen?

Het antwoord: een groeimindset. Mensen met een groeimindset geloven dat intelligentie en bekwaamheid niet bij de geboorte vastliggen – dat ze stapsgewijs, door oefening, kunnen groeien.

Wanneer een persoon met een groeimindset op een mislukking stuit, probeert hij het opnieuw en harder. En ze doen het vaak beter, waardoor ze uiteindelijk slagen.

De tegenovergestelde, akelig-gevoelige benadering is de “vaste” mentaliteit. Wanneer mensen een vaste of “entiteit” mindset hebben, geloven ze dat intelligentie en vermogen vastliggen en niet kunnen worden verhoogd met inspanning.

Wanneer een persoon met een vaste denkwijze op mislukking stuit, geeft hij op. Wanneer dit proces wordt herhaald, voelen ze zich uiteindelijk een mislukkeling.

Om de self-fulfilling prophecy van mislukking te doorbreken, moeten we geloven dat we kunnen slagen. En als we met een groeimindset naar onze mislukkingen kijken, weten we dat we dat kunnen.

De omgekeerde vooringenomenheid van jezelf

Je werkt aan het aannemen van een groeimindset en het geloven in je capaciteiten. De volgende stap is het aanpakken van de omgekeerde egoïstische vooringenomenheid. We moeten een manier vinden om niet langer het gevoel te hebben dat onze mislukkingen inherent onze schuld zijn.

Een relatief eenvoudige benadering om ons perspectief te veranderen, is het aanpakken van onze toeschrijvingsstijl. Onze attributiestijl is hoe we denken over de oorzaken van wat er gebeurt – of (en hoe) we gebeurtenissen toeschrijven aan onszelf of aan externe factoren.

Wanneer we ons een mislukkeling voelen, komt dat meestal omdat we een interne, stabiele en globale attributiestijl hebben. Dit betekent dat we denken dat het falen allemaal onze schuld is (intern), dat we vaak zullen falen (stabiel), en dat we bij de meeste dingen zullen falen (globaal).

Iemand met een externe, instabiele en specifieke attributiestijl zal daarentegen op falen reageren door te denken: “Het is niet allemaal mijn schuld (extern), ik zal niet altijd falen (instabiel), en ik ben succesvol buiten deze specifieke omstandigheid (specifiek).”

Hoe moet ik mijn toeschrijvingsstijl veranderen, als het niet mijn bedoeling is om zo te denken?

Je kunt je toeschrijvingsstijl niet met een knip van je vingers veranderen, maar je kunt wel oefenen met het doelbewust veranderen van je perspectief bij elke mislukking – totdat je het tot een gewoonte hebt gemaakt.

Hier staat hoe dat werkt:

Intern → Extern

• Bedenk alle variabelen naast je intelligentie/vermogen.
• Heb je weinig tijd?
• Voel je je fysiek/mentaal op je best?
• Heb je andere, belangrijkere dingen te doen?

Stabiel → Instabiel

• Bedenk hoe dingen in de toekomst kunnen veranderen.
• Zal je nog steeds falen als je nieuwe vaardigheden leert?
• Zal je nog steeds falen als je iemand anders om hulp vraagt?
• Zal je nog steeds falen als je het opnieuw probeert als je op een betere plek bent?

Globaal → Specifiek

• Bedenk alle dingen die je gewoonlijk goed doet.
• Ben je een goede vriend?
• Doe je het goed op je werk?
• Ben je gezondheids- of milieubewust?

Het gevoel te falen is zo problematisch omdat het alles in beslag neemt. Tijd nemen om uzelf te herinneren aan uw andere huidige en toekomstige successen kan u ervan weerhouden in een patroon te blijven steken.

Realiteit vs. Interpretatie

Ten slotte moeten we het hebben over hoe objectief te blijven in het aangezicht van mislukking.

Conjuncturen en patronen van gevoelens daargelaten, kan zelfs een enkele mislukking ons verwoesten – vooral als we het buiten proporties laten sneeuwballen.

Het verschil tussen falen en je een mislukkeling voelen, zijn vaak specifieke cognitieve vervormingen. Dit zijn manieren waarop onze geest selectief mislukking in een extra-negatieve lens bekijkt, en ze zijn noch nauwkeurig noch behulpzaam.

Hier volgen enkele voorbeelden van veel voorkomende cognitieve vervormingen en hoe ze tegen te gaan:

Zwart-wit denken

“Ik heb één keer gefaald, dus ik moet wel een mislukking zijn.”

INSTEAD: “Ik heb één keer gefaald, maar er zijn nog genoeg dingen waar ik niet in faal.”

Catastroferen

“Ik ben gezakt voor het proefwerk, dus ik zal waarschijnlijk zakken voor de hele klas en moeten stoppen met school.”

INSTEAD: “Ik ben gezakt voor het proefwerk, dus ik zal harder moeten studeren voor het volgende proefwerk en slagen voor de klas.”

Voorspellend

“Ik weet gewoon dat ik geen sollicitatiegesprekken zal krijgen.”

INSTEAD: “Het is waarschijnlijk dat ik minstens één gesprek krijg, en zo niet, dan kan ik altijd nog op andere plaatsen solliciteren.”

Discounting the positive

“Ook al heb ik een B in de klas, dat is nog steeds niet zo goed als een A.”

INSTEAD: “Ik heb een B in de klas – dat is geweldig!”

Met oefening, kun je je mislukkingen isoleren tot wat ze werkelijk zijn – eenmalige gebeurtenissen die geen invloed hebben op de rest van je leven. Zelfs “kolossale mislukkingen” doen er over tien jaar meestal niet veel meer toe.

Eén laatste ding: heb medelijden met jezelf. Behandel uzelf zoals u een geliefde zou behandelen als deze zou falen. Wat zou u tegen hem of haar zeggen?

In het afscheid…

Het is zeker moeilijk om het gevoel te falen van je af te schudden, zelfs als je weet welke stappen je moet nemen. Maar door je eigen vooroordelen op te merken, dingen in perspectief te houden en in jezelf te geloven, kun je “Ik voel me een mislukking” veranderen in “Ik heb gefaald, en soms is dat gewoon prima.”