Ik sta in het Old Bond Street hoofdkwartier van Stella McCartney’s mode-imperium, wachtend op een interview met de ontwerpster en vraag me af waarom er enorme natte stenen omgeven door mos op de winkelvloer liggen. Ik vraag het aan de publiciteitsassistente en het is vast toeval dat het fictieve personage Bubble uit Absolutely Fabulous in mijn gedachten opduikt, nadat ze met een stem vol betekenis en eerbied heeft geantwoord: “De natuur.”

Naast de luxe kleding is er ook speciale schone lucht die elke kamer in wordt gepijpt om de vervuiling van het centrum van Londen tegen te gaan, een ballenbak voor rijke kinderen om in te spelen (tenminste, ik denk niet dat andere kinderen hier binnenkomen) en een drie uur durende jamsessie met originele Paul McCartney-muziek die op repeat wordt afgespeeld, zoals Stella uitlegt als ik haar in een privékamer op de bovenste verdieping ontmoet. Overal om ons heen hangen gelimiteerde versies van haar kleren, die worden bewaard voor bevoorrechte klanten die in deze afgesloten zone komen.

Het blijkt dat de rotsen zijn verscheept vanaf Pauls boerderij op de Mull of Kintyre, waar de mist vanuit zee naar binnen rolt – de mist rolt nu blijkbaar in de kleding van zijn dochter. “I was like, Dad, this is weird…” legt ze uit, “but can I have some rocks?”

Stella is bright-eyed and perky, quite frank, open en heeft de manier van iemand die niet op deze aarde is gezet om tijd te verspillen. Ik vraag of we in een VIP-kamer zijn, maar ze kreunt en zegt dat toen iemand het zo noemde tijdens de planning, ze antwoordde dat ze niet lang meer met haar zouden werken als ze dat woord weer zouden gebruiken. Ik denk dat het politiek gezien belangrijk is voor Stella om als egalitair gezien te worden, wat moeilijk moet zijn als je pluizige truien verkoopt voor duizend dollar.

Hoe dan ook, de bekroonde ontwerpster, 47, is vandaag gekleed in lagen bij elkaar passende beige neutralen, uiteraard van haar eigen ontwerp. We zijn hier om een nieuwe collectie te bespreken die ze heeft ontworpen, genaamd All Together Now, die is geïnspireerd op de film Yellow Submarine uit 1968, gebaseerd op muziek van haar vader en zijn mede-Beatles. Ze is altijd een trotse draagster geweest van de vegetarische geloofsbrieven van haar moeder Linda, die zich veel moeite getroost om elk gebruik van leer en bont te vermijden. Maar rechtstreeks in de erfenis van de Beatles duiken is iets nieuws.

Maar eerst moeten we het over de winkel zelf hebben, waar Stella even trots op is. Ze was heel specifiek over de rotsen, zegt ze, nadat haar vader ermee instemde om ze te bevrijden. “We moesten de vloeren verstevigen, ze verzwaren en al dat soort dingen, voor mijn rotspassie. En toen, weet je, hadden ze niet helemaal de juiste kleur, dus nu spuiten we ze.” Stella wilde er ook mos op, maar het probleem om dat zo te houden is, zoals ze treurig uitlegt, “dat mos niet echt in Bond Street wil wonen. In een winkel.”

Kate Moss wil dat wel. Ze woont gelukkig boven ons aan de muur, op een ingelijste foto met haar arm om Stella, genomen kort nadat ze begonnen samen te werken als ontwerper en muze, toen Moss meeliep in McCartney’s afstuderende modeshow van Central Saint Martins College of Art and Design in 1998. Hun vriendschap is blijven bestaan en Kate heeft in 2018 zelfs het lint doorgeknipt om deze winkel te openen – het is nu een van de 56 zelfstandige Stella McCartney-winkels over de hele wereld, die allemaal trouw blijven aan de milieubewuste wortels van de oprichter door alleen LED-verlichting te gebruiken, waardoor 75% van de energie van traditionele lampen wordt bespaard, en duurzaam hout en papier. De Britse winkels worden allemaal gevoed door windenergie.

“Oh ja de Mos is hier, in vele opzichten,” de McCartney beaamt. Als ik haar voorleg dat haar vriendin nu een nationale schat is, zegt ze dat Moss zo’n rol nooit zou accepteren, “omdat je haar waarschijnlijk niet zo aardig zou vinden als ze dat deed. Je zou zeggen, ‘Oh, bummer, ze is niet zo cool als we dachten dat ze was’. Maar ik zal het haar zeggen,” zegt Stella, duidelijk trots op haar vriendschap. “Ik zal zeggen, Sophie zegt dat je geweldig bent.” We weten allebei dat ze dat niet zal doen, maar toch.

De nieuwe, op de Beatles geïnspireerde collectie bestaat uit gebreide kledingstukken met ALL YOU NEED IS LOVE erop geborduurd in verschillende talen en Savile Row maatjassen die zijn geïnspireerd op de marching-band pakken uit de film. Er is een lange, psychedelische Lucy in the Sky with Diamonds-jurk, en er zijn veel gele onderzeebootmotieven in de collectie, die voor vrouwen, mannen en kinderen is. “Kijk eens naar die verdomde Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band-tas voor kinderen, hoe cool is dat?” zegt ze terwijl ze me haar uitvindingen laat zien.

Het idee kwam bij haar op nadat de film vorig jaar geremasterd was en haar vader een familievoorstelling hield. “Een kleintje maar, maar het waren letterlijk alle kinderen en kleinkinderen van de Beatles daar.” Onder invloed van het plezier dat de kinderen aan de film beleefden, zei ze dat ze hem met een heel andere blik zag. “Het raakte me gewoon heel hard. Ik ging veel te diep in op alle betekenissen. Zelfs de zin ‘All together now’ – ik dacht, dat is zo ongelooflijk dat deze vier kinderen uit Liverpool, op zo’n jonge leeftijd, met zoiets veelomvattends op de proppen zijn gekomen, dat heel eigentijds aanvoelt voor alles waar we het vandaag de dag over hebben, in het nu. Ik voelde me echt geïnspireerd, alsof ik er iets mee moest doen.”

Ik vertel haar dat ik het onlangs aan mijn gefascineerde zevenjarige heb laten zien en dat het jeugdherinneringen opriep aan het feit dat mijn geest op een vergelijkbare leeftijd werd opgeblazen, alsof je bijna dronken kon worden van de psychedelische beelden.

“Ik ben het er helemaal mee eens. Het is een geschenk. Alles met de hand getekend met individuele gels en, weet je, wie vandaag de dag in de wereld van de muziek gaat een animatiefilm als dat maken? Wie op aarde heeft zo’n oeuvre gemaakt? Ik kan niemand noemen.”

McCartney woont in West-Londen (en ook op het platteland, waar ze paard rijdt) en is getrouwd met Alasdhair Willis, met wie ze vier kinderen heeft. Haar onwrikbare morele engagementen hebben haar in een interessante positie gebracht als activiste in de modewereld, die ze omschrijft als de op één na schadelijkste industrie voor de planeet. “Het is mijn bedoeling om schouder aan schouder te staan met de conventionele huizen en te laten zien dat je echt respectvol kunt zijn in je toeleveringsketen en productie.”

Daartoe heeft ze alternatieven gecreëerd, niet alleen voor leer en bont, maar ook voor allerlei andere materialen, zoals PVC, omdat de chemische productie ervan zo schadelijk is, “en ze zeggen dat het kankerverwekkend is voor de mensen die ermee werken, en dan loopt het residu in de rivieren omdat de fabrieken op rivieren zijn gebouwd”. Het heeft haar 10 jaar innovatie gekost om een duidelijke schoen te maken zonder het te gebruiken.

Geeft het voldoening om hard te moeten werken aan de uitvindingskant van dingen? “Nee. Het is niet zo dat ik ga: ‘Oh, ik ga geen PVC gebruiken omdat de uitdaging me creatiever zal maken.’ Het is zoiets als: ‘Nou, dat is klote, en ik heb ook maar drie lovertjes die ik in twee kleurstellingen kan gebruiken in tegenstelling tot de 5.000 die iedereen zal gebruiken.’ Als iedereen duurzaam was, zouden we een gelijk speelveld hebben, dus het voelt oneerlijk – maar het is mijn keuze en ik geloof heel erg in mijn redenen om op die manier te werken. Weet je wat? Het is niet zo dat ik hier ben voor een gemakkelijk leven.”

Zij zegt dat de recente veranderingen in de industrie, met andere ontwerpers die wakker worden voor de planeet, worden geleid door de kracht van mensen. “Deze recente veranderingen zijn consument-gedreven. Ik denk niet dat onze industrie dit zou doen als de klanten er niet om zouden vragen.”

Dus het is gewoon een kapitalistisch antwoord op de markt? “Ik denk het wel, ja, en dat is OK, want dat is kapitalisme, weet je, dat is wat er gebeurt. Maar nu is het tijd, als consument, om het echt te begrijpen. We moeten de mensen die aan de macht zijn onder druk zetten. En hoe verdomd verbazingwekkend is het dat het 15-, 16-jarigen zijn die dat doen? Dank God voor hen.”

Ze heeft onlangs haar merk in zijn geheel teruggekocht, nadat ze eerder een belang van 50% had verkocht aan de Franse investeerders Kering. Ik vraag me af of ze tot laat in de nacht op het werk blijft. “Oh fuck nee. Ik ben erg gepassioneerd over mijn kunst. En als je er in zit, zit je er in. Maar als iemand zegt: ‘Hé, je kunt hier tot twee uur ’s nachts blijven, of je kunt gaan paardrijden met je kinderen, zonder zadel,’ dan kies ik optie twee. Elke dag van de week. Een zak chips eten.” Ze vond haar eigen buy-out “nieuw leven ingeblazen” en deed het om “mijn naam, mijn geschiedenis te beschermen – het was een soort van erfgoed en familie en voortzetting”.

Betekent dit dat haar twee dochters en twee zonen, die tussen de acht en veertien jaar oud zijn, het bedrijf op een dag zullen overnemen? “Ik weet het niet. Natuurlijk heeft één kant van mij zoiets van: ‘Ik wil dat de kinderen dit doen.’ Maar dan is het zo van, is dat mijn ego? Ik wil die druk niet op hen leggen. Mijn vader en moeder zeiden ook niet, ‘Oké, jij gaat alle volgende albums schrijven. De kinderen moeten gewoon doen wat ze willen doen.” Ze keek onlangs naar Succession, een tv-drama over een mediadynastie die strijdt over wie het familiebedrijf erft, en “vond het eigenlijk een beetje deprimerend”.

Mode betekent echter alles voor haar. Ze wil zelfs mijn outfit analyseren. “Psychologisch,” zegt ze, “vind ik het ongelooflijk interessant dat je een vintage-achtige, etnische, gewatteerde katoenen jas hebt gekozen om vandaag te dragen. Het is een heel vrouwelijk stuk, waarschijnlijk door vrouwen gemaakt. Het zegt dat je waarschijnlijk een soort van handwerk, erfgoed, een soort van reizen viert. ” De gouden manchetten op mijn overhemd, “zeggen ook veel over jou, dat kleine beetje Lurex dat eruit piept”.

Ze is niet zo weg van mijn leren laarzen, oeps, (“Mensen komen bij mij niet met leer aanzetten, over het algemeen…”) maar, tragisch genoeg, zegt mijn gezicht het meest over mij, wat me zal leren om de volgende keer niet zoveel moeite te doen.

“En dan heb je je rode lip en… je weet wel, je hebt veel make-up op,” merkt Stella McCartney op, terwijl ze naar mijn hoofd staart. Een pietluttiger persoon dan ik zou kunnen antwoorden dat ze zelf precies evenveel make-up op heeft, alleen is het allemaal in neutrale tinten, net als haar outfit – maar dat ben ik niet, dus dat doe ik niet.

De publiciste vertelt me dat ik nog tijd heb om een laatste vraag te stellen, dus ik gebruik mijn kostbare minuut om te vragen wat ze van chemisch reinigen vindt. Hebben we dat eigenlijk wel nodig in de wereld van vandaag? Stella barst in lachen uit, bijna blaffend van amusement dat ik mijn kostbare laatste ogenblikken over dit onderwerp zou gebruiken.

“Ik hou van je,” zegt ze, “dit is zo’n geweldige, willekeurige vraag. OK, dus ik ging naar St Martins toen ik een baby was en in mijn vrije tijd studeerde ik op Savile Row om een op maat gemaakte kleermaker te worden. Het was een zeer mannelijke wereld, ongelooflijk, geobsedeerd.

Was jij het enige meisje in de kamer? “Ik was het enige meisje dat ooit in de kamer was geweest. Ik was er drie jaar en ik leerde nauwelijks hoe je een mouwopzet in een mouw zet. Het is net architectuur. Het is verbazingwekkend. En de regel bij een maatpak is dat je het niet schoonmaakt. Je raakt het niet aan. Je laat het vuil opdrogen en je borstelt het af. In het leven geldt de vuistregel: als je iets niet absoluut hoeft schoon te maken, maak het dan niet schoon. Ik zou niet elke dag mijn beha verwisselen en ik gooi ook niet zomaar spullen in de wasmachine omdat ze gedragen zijn. Ik ben zelf ontzettend hygiënisch, maar ik ben geen fan van chemisch reinigen of wat voor reiniging dan ook.”

En dan neemt haar assistente me mee, op aandringen van Stella om me nog meer van de winkel te laten zien, omdat het bouwen ervan “me doodde. Ik had geen binnenhuisarchitect en geen architect, we hebben het allemaal zelf gedaan. Dus leidt de assistente me naar een toilet beneden, natuurlijk, want “beroemdheden hebben hun handtekening op de muur gezet,” legt ze uit, terwijl ze enkele namen probeert te vinden om me te laten zien, maar alleen die van Keith Lemon vindt, die een plasgrap heeft geschreven. En dan vind ik er zelf een, een bericht ondertekend met een naam die erg veel op Alasdhair lijkt. Is dit Stella’s man, vraag ik?

Oh ja, zegt de assistente!

“I JUST WANT MY WIFE BACK,” staat er.

All Together Now lanceert morgen, verkrijgbaar in de Stella McCartney-winkels, op stellamccartney.com en farfetch.com