screenrant.com
Michael J. Fox stierf bijna op de set van Back to the Future Part III toen een stunt slecht afliep. Fox was beroemd als Marty McFly, de hoofdrolspeler in de serie. Overdag nam hij de sitcom Family Ties op en ’s avonds werkte hij aan de eerste Back to the Future-film om die in zijn schema in te passen. Na het succes van de originele films grepen de filmmakers de kans om vervolgen te produceren: Back to the Future Part II en Part III werden back-to-back opgenomen in 1989 – slechts twee jaar voordat Fox zijn levensveranderende Parkinson-diagnose zou krijgen op slechts 29-jarige leeftijd.
Regisseerd door Robert Zemeckis, stuurde de eerste Back to the Future-film jaren ’80 tiener Marty McFly terug naar 1955 waar hij ongewild zijn ouders tegen het lijf liep en zijn eigen toekomstige bestaan in gevaar bracht. Back to the Future Part II stuurde Marty naar de toekomst, een alternatief heden en – tot slot – naar de gebeurtenissen van de eerste film voordat hij voor Part III werd teruggebracht naar het Wilde Westen. In de (tot nu toe) laatste film loopt Marty Buford “Mad Dog” Tannen (Thomas F. Wilson) en zijn bende tegen het lijf, die Marty proberen te lynchen voordat Doc Brown (Christopher Lloyd) het touw op het nippertje losschiet. Een incident op de set tijdens het filmen van deze scène kostte ster Michael J. Fox bijna het leven.
In de wereld van special effects behoren ophangingen tot de gevaarlijkste scènes om te filmen en, hoewel acteurs voor dergelijke scènes doorgaans harnassen dragen, kan het gemakkelijk verkeerd aflopen als de filmmakers niet uiterst voorzichtig zijn. In Lucky Man: A Memoir, vertelde Fox over zijn bijna-doodervaring op de set van Back to the Future Part III, en schreef: “Ik zwaaide bewusteloos aan het eind van het touw voor enkele seconden voordat Bob Zemeckis, fan van me hoe hij ook was, zich realiseerde dat zelfs ik niet zo’n goede acteur was.” Hoewel de repetities goed waren gegaan – in de praktijk werd het touw te strak, waardoor Fox’s luchtwegen werden afgesneden. Een deel van het gevaar met dit soort effectopnamen is dat de acteur wordt verondersteld er pijnlijk uit te zien en te worstelen als hij de scène goed speelt, dus cruciale waarschuwingssignalen kunnen gemakkelijk worden verward met goed acteren.
Gelukkig slaagden de filmmakers erin Fox uit de strop te bevrijden en hem weer bij te brengen – maar veel acteurs en stuntartiesten hebben in het verleden niet zoveel geluk gehad en liepen ernstige verwondingen op of – in extreme gevallen – stierven tijdens het werk. In dezelfde franchise, bijvoorbeeld, moest een stuntvrouw tijdens de opnames van Back to the Future Part II een reconstructieve operatie ondergaan nadat ze van grote hoogte was gevallen tijdens de beruchte achtervolging met het hoverboard, die wel in de film werd gehouden. Dus tegen de tijd dat deel III kwam, zou je denken dat het Back to the Future team iets voorzichtiger zou zijn geweest, hoewel Fox’s levensbedreigende ervaring anders doet vermoeden.
Nu er strengere gezondheids- en veiligheidsprotocollen gelden (in combinatie met de angst van studio’s om aangeklaagd te worden), komen ernstige ongelukken in de moderne filmindustrie minder vaak voor – hoewel de lijst met tragedies nog steeds zorgwekkend lang is. Wat Michael J. Fox betreft, hij is in 2000 met acteren gestopt als gevolg van zijn verslechterende toestand, maar hij is sporadisch blijven werken, terwijl hij het grootste deel van zijn tijd besteedt aan de Michael J. Fox Foundation – gewijd aan het vinden van een geneesmiddel voor de ziekte van Parkinson; een nobel en noodzakelijk doel, als er ooit een was. Sinds het einde van de Back to the Future-trilogie heeft Fox de rol van Marty in de loop der jaren in een paar sketches en cameo-optredens herhaald – maar helaas is het onwaarschijnlijk dat de fans de franchise (en het personage) op grote schaal zullen zien terugkeren.