Persoonlijke humoristische opmerkingen kunnen in bepaalde gesprekken vermeden worden uit angst voor het introduceren en versterken van ongewenste veronderstellingen. Aan anderen gerichte plagerijen en op zichzelf gerichte humor zijn in dit opzicht misschien wel het meest kwetsbaar. Tenzij deelnemers elkaar goed kennen, kan een plagerijtje dat bedoeld is als grapje worden opgevat als een belediging, en een op zichzelf gerichte opmerking kan worden opgevat als een bekentenis. Wanneer humor niet verwacht wordt, kan het zijn dat sprekers zwaarder moeten vertrouwen op presentatorische aanwijzingen, zoals een eerdere humoristische context of overdrijving om humoristische bedoelingen te markeren, of pretentie.

We onderzochten variatie in conversatiehumor in 59 transcripties van natuurlijk voorkomende gesprekken van gemengde- en same-sex vriendengroepen. We keken specifiek of sprekers minder kans hadden om dure vormen van humor te tonen, zoals zelf-gerichtheid en plagen, in contexten waar de herkenning van pretentie door een luisteraar relatief laag zou zijn – d.w.z. plagen van mannen door vrouwen en vrouwen door mannen in gemengde-sex interacties. In gemengde groepen, vergeleken met groepen van hetzelfde geslacht, plaagden Europese Amerikaanse mannen minder en maakten ze meer zelfbedachte grapjes, en Europese Amerikaanse vrouwen plaagden meer maar vertelden minder humoristische verhalen over zichzelf. Overdrijving als een manier om humor te markeren kwam voor in zelfbedachte grapjes van zowel mannen als vrouwen, en in plagerijen door vrouwen in gemengde groepen en door mannen in groepen van alleen mannen. Risicovolle humor in gemengde groepen kwam ook vaker voor als een voortzetting van een eerdere humoristische toets. Wij verklaren onze resultaten in termen van gender rolverwachtingen met betrekking tot agressie, macht, en zelfonthulling als ze betrekking hebben op de interpretatie van humor in gesprek.