In de Middeleeuwen, toen we ons voor het eerst serieus gingen bezighouden met eigendom en recht, hadden we twee grote categorieën zaken: zaken met betrekking tot de persoon en zaken met betrekking tot de dingen zelf. Zoals met de meeste serieuze zaken in die tijd, werden alle relevante zaken in het Latijn gevoerd. We hadden zaken in personam, en zaken in res.

De zaken in personam, in het algemeen, hadden te maken met individuen en hun eigendom. Als ik je op je neus sloeg, zou dat een zaak in personam zijn. Als ik je geit zou stelen, zou dat ook een zaak in personam zijn, want het is jouw geit, zie je.

Maar wat als ik het huis afbrandde waarin je woonde? Het is niet uw huis. Het huis is van uw heer; u bent er slechts een huurder. Dus dat kan geen kwestie van de persoon zijn. Het moet iets anders zijn, een zaak in res. Een zaak van het ding zelf.

Flits een duizend jaar vooruit, min of meer, en hier zijn we. We beschouwen land en de dingen die aan land vastzitten (zoals huizen) nog steeds als van zichzelf. We noemen ze onroerend goed omdat die term etymologisch rechtstreeks afstamt van het Latijnse res naar het Latijnse realis naar het Franse reel naar het vroegmoderne Engelse real.