Dit is een simpel geval van hun genetica. Vliegen van verschillende grootte en met een verschillend gewicht hebben verschillende hoeveelheden lift nodig om in de lucht te blijven.

Afhankelijk van de spanwijdte en de kracht van de vleugels slaat een insect met verschillende snelheden met zijn vleugels.

Een vlinder met grote vleugels verplaatst meer lucht per slag en genereert dus meer lift. Dit vergt meer kracht, maar moet minder vaak worden gedaan. Omdat de periode waarin hun vleugels bewegen onder de 20 Hz ligt, en dus buiten de menselijke gehoorgrens, kunnen wij ze niet horen vliegen.

Een huisvlieg daarentegen verplaatst per slag maar heel weinig lucht, vanwege het kleine vleugeloppervlak. Hiervoor is weliswaar niet veel kracht nodig, maar het moet wel heel vaak gebeuren. Omdat zij ongeveer 200 keer per seconde met hun vleugels moeten slaan, produceren zij een hoorbare toon met een frequentie tot 1000 Hz. Dit verandert afhankelijk van hun vlucht, of zij opstijgen, dalen, of zijwaarts bewegen, alsmede door het Doppler Effect, omdat zij met aanzienlijke tijdsintervallen van positie veranderen ten opzichte van de waarnemer.

Bijen en andere bedreigende gevleugelde insecten slaan hun vleugels ongeveer tweehonderd maal per seconde, waarbij zij een toon produceren van ongeveer 190hz. Het kenmerkende gezoem komt echter van het kwadratische karakter van hun slag (een korte pauze, vertraging, of vermindering van snelheid tussen elke op- of neerwaartse slag) in tegenstelling tot het gewone sinusoïdale patroon (constante versnelling) van de vleugels van een huisvlieg.

Edit: Het menselijk gehoor varieert gewoonlijk van 20Hz-22.000Hz, maar kan de boven- en ondergrenzen overschrijden. Vlinders produceren luchtstromingen met weinig relatieve amplitude (volume) ondanks het feit dat ze dicht bij de gehoordrempel liggen.

Edit vervolg: Muggen slaan veel vaker dan vliegen, zoals vereist door hun spanwijdte, en produceren dus een hoger geluid. Drosophila’s slaan op hun beurt zo snel en zacht dat de trillingen die zij produceren gewoonlijk niet kunnen worden gehoord, maar het is niet ondenkbaar (geen woordspeling bedoeld) dat een individu ze kan horen, vooral op korte afstand.