Wat doen de hersenen als we woorden “in ons hoofd” horen, maar er geen geluid is?

Ik ga niet in het konijnenhol van het operationaliseren van de term “gedachten”, maar ik bestudeer zintuiglijke systemen, dus ik zal proberen om op de laatste vraag in te gaan.

Wat u waarneemt is eigenlijk de beste inschatting van uw hersenen over wat er in de wereld bestaat, gegeven de spaarzame en ruisende signalen van de ogen, oren, huid, enz. De zintuiglijke inputs bestaan grotendeels uit twee basiscomponenten: frequentie (hoe vaak de cellen “vuren”) en chemie (welke neurotransmitters worden vrijgegeven). De zintuiglijke systemen in de hersenen verwerken deze twee componenten en genereren een subjectieve ervaring op basis van die signalen. Het is belangrijk te onthouden dat wat je waarneemt een arbitrair verzinsel is – een handige interface die je een goed genoeg model geeft van wat er waarschijnlijk in de omgeving bestaat.

Een goede metafoor is een computer. Wanneer u een beeld op uw monitor laadt, is de feitelijke reeks licht die van het scherm komt slechts een arbitraire, maar handige manier om weer te geven wat er werkelijk gebeurt in de hardware van de computer.

Dus laten we dit begrip van zintuiglijke systemen uitbreiden tot omstandigheden waarin er geen input is. Zeker is dat er een netwerk van neuronen is dat de input verwerkt en een subjectieve ervaring genereert. Deze netwerken zijn er zelfs wanneer we geen zintuiglijke input krijgen. Dus wanneer we “woorden in ons hoofd horen”, activeren we gewoon het deel van het netwerk dat verantwoordelijk is voor het genereren van de subjectieve ervaring van het geluid. Dit is waarom sommige drugs ons doen hallucineren. Ze introduceren een verhouding van chemicaliën die geassocieerd worden met zintuiglijke prikkeling. Onze hersenen interpreteren de chemisch geïnduceerde neurale activiteit als zijnde sensorisch-orgaan-gestuurd en genereren dienovereenkomstig een subjectieve ervaring.

Intrigerend is dat alleen al de verbeelding van een bewegend voorwerp neuronen in bewegingsgevoelige gebieden van onze hersenen zal doen activeren alsof we daadwerkelijk visuele input krijgen. In plaats van te vertrouwen op de input van onze zintuigen, vertrouwen we, wanneer we ons iets voorstellen, op het geheugensysteem. Met andere woorden, als je een geluid “in je hoofd” hoort, is het alsof je hippocampus (en andere gebieden in het geheugen en frontale netwerken) als je oren fungeert.

Sorry voor de langdradige uitleg. Het is een vraag die hele studierichtingen heeft voortgebracht, dus het is natuurlijk moeilijk in een paar alinea’s te vatten.) En het spijt me voor de wetenschappers die ineenkrimpen als iemand zegt “ons brein interpreteert” of “het brein raadt”. De complexiteit van wat er werkelijk in de hersenen gebeurt wanneer we zeggen dat iets “geïnterpreteerd” wordt, onttrekt zich aan ons begrip en draagt niet bij tot de algemene verspreiding van kennis aan mensen die geen neurowetenschapper zijn.

Hoop dat dit helpt.