We weten hoe gepassioneerd sport ons kan maken, vooral als een team een grote wedstrijd wint of verliest. Misschien heb je wel eens het gevoel gehad dat je een romantische relatie hebt met je sportteam. De emoties lijken echt, maar verandert het kijken naar sport daadwerkelijk onze hersenen?

Dit is wat er eigenlijk in onze hersenen gebeurt als we ons team zien spelen:

We voelen ons dominant: “Nadat je je team hebt zien winnen, schieten de niveaus van testosteron omhoog, vooral vergeleken met het ervaren van een verlies.” Dus als je een gekwelde New York Mets-fan of een Philadelphia 76ers-fan bent, zijn er niet veel pieken in testosteron… omdat het team waar je voor supportert zo constant vreselijk is.

Studies tonen aan dat verhoogde niveaus van testosteron, onder andere, dominant en agressief gedrag kunnen beïnvloeden. Dit kan helpen verklaren waarom er zoveel rellen ontstaan na overwinningen op sportkampioenschappen.

We voelen een roes van plezier: Sommige fans ervaren dopamine-pieken wanneer hun favoriete team of atleet het goed doet. Psychology Today beschrijft dopamine als een “neurotransmitter die helpt bij het controleren van de belonings- en pleziercentra van de hersenen.” Het helpt bij het reguleren van emotionele reacties, evenals beweging.

Wanneer het team van een fan een overwinning ervaart, zullen de “pleziercentra” van dat individu worden ontstoken.

We hebben eigenlijk het gevoel dat we in het spel spelen: Cellen in de hersenen genaamd spiegelneuronen activeren wanneer sportfans naar wedstrijden kijken. Spiegelneuronen helpen mensen om de acties van anderen te begrijpen en stellen mensen in staat om “in de schoenen van een ander te gaan staan” – met andere woorden, om empathie te voelen. Als het gaat om het kijken naar sport, zorgen deze spiegelneuronen ervoor dat fans de acties die ze op het veld zien internaliseren en de bijbehorende emoties voelen alsof ze de actie zelf uitvoeren.

Met andere woorden, we voelen ons net zo opgetogen over de game-winning touchdown als de voetbalspeler die hem vangt. Het verdriet dat we voelen als ons team verliest, kan net zo acuut zijn als wanneer we zelf in het team zaten, ook al hebben we eigenlijk niets gewonnen of verloren, behalve een paar uur van onze dag.Hoewel mensen om verschillende redenen in sport en teams geïnvesteerd raken, kunnen de hormonale reacties vergelijkbaar zijn. En wat er in onze hersenen gebeurt, verklaart waarom we blijven kijken: we zijn “op zoek om de fysiologische opwinding te recreëren die we maar niet kunnen vergeten” van grote teamoverwinningen.

Het resultaat? Zoals Boston.com het formuleerde, we zijn in principe verslaafd en blijven terugkomen voor meer – of we nu uit Boston, Philadelphia of meer winnende steden komen.