Er zijn bepaalde boeken die ik altijd met mensen zal associëren; The Shell Seekers met mijn moeder en oma, Du Maurier’s House On The Strand met Yvonne, mijn stiefmoeder, en een boek genaamd I Am David met mijn vader; Ik moet het nog lezen, maar in de fase waarin ik Babysitter Club-boeken en Nancy Drew-mysteries verslond, gaf hij het me in de hoop dat ik mijn leeshorizon zou verbreden. Bijna twee decennia later denk ik dat ik gerust kan zeggen dat zijn wens in vervulling is gegaan.

Winnie de Poeh, het eerste van een verzameling verhalen van A. A. Milne, zal me voor altijd herinneren aan mijn stiefvader Anthony. Hij was zo’n fan van het werk van Milne en de prachtige illustraties van E.H. Shepard, dat hij volslagen verbijsterd was toen Disney aankondigde dat er een tekenfilm van zou worden gemaakt – woedend over zowel de Amerikaanse accenten als de opzichtige tekenfilmfiguren. Voor hem nam het de magie en de charme weg van de originele en zeer geliefde verhalenboeken. Een dergelijke romantiek werd gedeeld door mijn moeder; mijn oma van moederskant kende Janneman Robinson toen ze als kinderen opgroeiden in de buurt van Nettlebed, en de boeken werden voor hem geschreven door zijn vader A.A. Milne. Er is dus veel familie loyaliteit aan deze heerlijke kinderverhalen.

Het is een sentiment gedeeld door velen; zo groot is de dapperheid van het boek dat het de BBC’s Big Read binnenkwam op nummer 7 – vóór grote klassiekers als Catcher in the Rye, Great Expectations en George Elliot’s Middlemarch.

En in een tijd waarin communicatie digitaal is, meer kinderen een televisie hebben dan een boek, en het buitenleven niet langer veilig wordt geacht, is het overduidelijk waarom deze klassieke verhalenbundel zo veel lezers is bijgebleven.

De hoofdpersoon was vernoemd naar een teddybeer die eigendom was van Milne’s zoon, de eerder genoemde Christopher Robin, en de verhalen speelden zich af in Ashdown Forest, Sussex. De verhalen volgen het leven van Christopher Robin, Winnie de Poeh, Knorretje, Iejoor de ezel, Teigetje, Roo, Uil en Konijn op hun avonturen in Honderd Akerbos. Met een prachtig gedetailleerde kaart, getekend door E.H Shepard aan het begin van het boek, die fantasierijke plaatsen bevat als ‘De Poehval voor Heffalumps’, ‘Waar de Woozle niet was’ en ‘Eeyore’s Sombere Plek’ is het een wonderlijk kinderverhaal, ontworpen om de verbeelding van de lezer op te roepen en hem mee te voeren naar een tijdperk van nostalgie.

Een verrukkelijk en betoverend boek dat door iedereen gelezen zou moeten worden, Winnie de Poeh zal altijd een diep deel van vele kinderjaren blijven; een lofzang die bijna een eeuw na de eerste publicatie in 1926 nog steeds op zijn plaats is. Ik draag deze post op aan mijn prachtige stiefvader Anthony die, zonder twijfel, Poeh’s nummer één fan is.

Over Winnie de Poeh

De Beer met het Kleine Brein en zijn vrienden uit het Honderd Bunder Bos hebben generaties lezers verrukt sinds Winnie de Poeh voor het eerst gepubliceerd werd in 1926. Het verhaal vertelt de avonturen van Christopher Robin en alle bewoners van het Honderd Bunder Bos.

Over A. A Milne

Het schrijven was zeer dominant in A.A. (Alan Alexander)’s leven. Hij kwam in 1906 bij de staf van Punch en werd adjunct-redacteur. In de loop van twee decennia vocht hij in de Eerste Wereldoorlog, schreef zo’n 18 toneelstukken en drie romans, en kreeg een zoon, Christopher Robin Milne, in 1920 (hoewel hij de baby beschreef als meer het werk van zijn vrouw dan van hemzelf!).
Observaties van de kleine Christopher brachten Milne ertoe een dichtbundel voor kinderen te produceren, When We Were Very Young, in 1924, en in 1926 het baanbrekende Winnie-the-Pooh. Meer gedichten volgden in Now We Are Six (1927) en Poeh keerde terug in The House at Pooh Corner (1928). Daarna weigerde Milne, ondanks de enthousiaste vraag, nog meer kinderverhalen te schrijven omdat hij vond dat ze, nu zijn zoon opgroeide, alleen nog maar kopieën zouden zijn gebaseerd op een herinnering.

Vind je dit bericht leuk? Klik hier om u te abonneren.