Large mammalian herbivores are experiencing population reductions and range declines. Het ontbreekt ons echter aan regionale kennis over de populatiestatus van veel herbivoren, met name in ontwikkelingslanden. Het aanpakken van dit gebrek aan kennis is de sleutel tot het implementeren van op maat gemaakte beschermingsstrategieën voor soorten waarvan de afname van de populatie sterk varieert over hun verspreidingsgebied. Witlippeccari’s (Tayassu pecari) zijn belangrijke ecosysteem-ingenieurs in Neotropische bossen en zijn zeer gevoelig voor menselijke verstoring. Ondanks hun grote verspreidingsgebied, kennen witlippeccari’s in sommige delen van hun verspreidingsgebied een aanzienlijke afname van de populatie. Wij onderzochten de regionale verspreiding en de populatiestatus van de soort in Meso-Amerika. We hebben een combinatie van technieken gebruikt, waaronder het in kaart brengen en beoordelen van de populatiestatus door experts, en data-gedreven distributiemodelleringstechnieken om de status en de grenzen van het verspreidingsgebied van witlippeccari’s te bepalen. Onze analyse toonde aan dat de populaties van witte wasberen in Meso-Amerika afnemen en sterk geïsoleerd zijn, met een afname van 87% ten opzichte van de historische verspreiding en 63% ten opzichte van de huidige schattingen van de IUCN voor deze regio. De verspreiding van witlippeccari’s wordt beïnvloed door indices van menselijke invloed en bosbedekking, en is beperkter dan die van andere sympatrische grote herbivoren, met hun grootste populaties beperkt tot grensoverschrijdende reservaten. Voor het behoud van witlippeccari’s in Meso-Amerika zijn grensoverschrijdende inspanningen nodig die zich richten op zowel bosbehoud als jachtbeheer, meer grensoverschrijdende coördinatie, en een heroverweging van de nationale en regionale beschermingsprioriteiten. Onze methodologie om de regionale status van de witlip pekari in kaart te brengen, zou ook kunnen worden toegepast op andere slecht bekende grote zoogdieren.