• A
• B
• C
• D
• E
• F
• G
• H
• I
• J
• K
• L
• M
• N
• O
• P
• Q
• R
• S
• T
• U
• V
• W
• X
• Y
• Z

De kamperfoelie azalea of roseshell azalea is de meest voorkomende wilde azalea in Arkansas. (Afbeelding met dank aan Gerald Klingaman)

Download Hoge Resolutie

Roseshell Honeysuckle Azalea Latijn: Rhododendron pinophyllum

Als lid van de Azalea Society of America ben ik gefascineerd door alle azalea’s. Ik raakte eraan verslingerd toen ik een massa de oude schreeuwerige Hinodegiri zag, een van de altijdgroene Kurume azalea’s. Sindsdien heb ik me verdiept in azalea’s, vooral in onze inheemse bladverliezende soorten. De meest voorkomende inheemse azalea in Arkansas is Rhododendron prinophyllum die wordt aangeduid met namen als roseshell azalea, wilde kamperfoelie azalea, berg azalea of vroege azalea.

Achttien soorten azalea’s zijn inheems in Noord-Amerika, waarvan er 15 inheems zijn in de oostelijke staten. Al onze inheemse azalea’s zijn bladverliezend, samen met de groenblijvende soorten die inheems zijn in Azië. De rozenparel azalea, zo genoemd omdat de bloemen de roze-witte kleur hebben van sommige parelmoeren die aan de binnenkant van bepaalde zeeschelpen te vinden zijn, is een open 6 tot 10 voet hoge struik. Het heeft bladverliezende, eironde bladeren minder dan 2 centimeter lang die behaard zijn aan de onderkant.

Bloemen verschijnen voor of met het uitlopen van de bladeren en staan in eindstandige trossen met 10 tot 13 afzonderlijke bloesems. De roze tot roze-witte trechtervormige bloemen zijn ongeveer een centimeter in doorsnee met een smalle bloembuis van gelijke lengte. Vijf slanke meeldraden, tweemaal de lengte van de bloembuis, waaieren uit het gezicht van de bloemen naar buiten. De bloemen zijn zeer geurig en kruidnagelgeurend.

Roseshell azalea is de meest koudebestendige van onze inheemse azalea’s en heeft een ongewone disjuncte verspreiding. Hij is inheems in het Ozark- en Ouachita-gebergte hier in midden-Amerika, maar is dan afwezig in de flora tot hij weer opduikt in het Allegheny-gebergte waar hij zich uitstrekt tot in Maine en Quebec. Hij is afwezig in de zuidoostelijke staten waar de meeste inheemse bladverliezende azalea’s worden aangetroffen. Hij wordt vooral aangetroffen op noordhellingen, langs koele bergbeken of zelfs in open weiden op grotere hoogte.

Deze inheemse azalea wordt sinds 1812 in Europa gekweekt als R. rosea, een naam die soms nog met de soort wordt geassocieerd. Hij werd pas in 1914 als aparte soort onderscheiden toen J. K. Small, botanicus van de New York Botanical Garden, hem als aparte soort erkende van een andere, oppervlakkig gelijkende soort aan de oostkust.

Het gebruik van onze inheemse bladverliezende azalea’s in tuinen is betrekkelijk zeldzaam, behalve onder azalea-liefhebbers. Zelfs tuiniers die gespecialiseerd zijn in inheemse planten schrikken vaak terug voor het gebruik van azalea’s omdat ze zelden verkrijgbaar zijn in kwekerijen, ze vrij hoge eisen stellen en traag zijn om een effectieve show te produceren. Dan, als ze eenmaal hun twee weken bloei achter de rug hebben, is de struik zelf een beetje saai van uiterlijk.

Roseshell azalea’s zijn waarschijnlijk de meest aangepaste van onze inheemse azalea soorten, en zijn winterhard van zone 3 tot zone 8. Zoals alle azalea’s vereisen ze een goed gedraineerde, zure standplaats die gewoonlijk het best wordt bereikt door het creëren van een specifiek azaleabed. Voor een enkele plant maak ik mijn bed door een zak fijne dennenschors te mengen met een emmer zand van 5 gallon en dat mengsel vervolgens in de bestaande grond te mengen. Zo blijft er genoeg extra mixvolume over om een verhoogd plantvak te maken, zodat wanneer de kluit wordt geplant, deze ten minste de helft boven de bestaande bodemhoogte staat. Het is het gemakkelijkst om, in plaats van afzonderlijke plantplaatsen voor azalea’s te creëren, hele bedden te creëren waar de grond in één keer wordt gewijzigd.

Roseshell azalea’s en de meeste van onze andere inheemse bladverliezende azalea’s hebben meer zonlicht nodig dan de meeste groenblijvende azalea’s. Ideaal is een standplaats aan de oost- of noordkant van het huis of aan de rand van een bomenrij, waar ze wel licht krijgen, maar tegen de felste schittering van de zon worden afgeschermd. Eenmaal gevestigd kunnen ze goed tegen droogte, maar een langdurige zomerdroogte kan dodelijk zijn of op zijn minst de bloemknopzetting voor het volgende voorjaar verminderen.