Texans zijn nog steeds in debat over de beste manier om te betalen voor het onderwijs van onze kinderen. Jarenlang betekende dit dat rijkere districten geld aan de staat betaalden, dat uiteindelijk naar armere districten zou gaan om het speelveld gelijk te trekken.

Een nieuwe wet, die dit jaar werd aangenomen, verminderde die betalingen en zocht naar andere manieren om geld voor scholen te genereren. Maar het plan wordt nog steeds bediscussieerd als zijnde niet goed genoeg.

Just 45 mijl ten oosten van Dallas, Boles ISD is het armste schooldistrict in Texas en neemt het heft in eigen handen om te overleven.

Robotica is koning op het schooldistrict. Studenten ontwerpen, programmeren en hebben hun weg verdiend naar wereldwijde wedstrijden voor hun robot vaardigheden. Het is allemaal heel wat voor een schooldistrict dat superklein is. Alle klassen delen een lunchroom, een gymzaal en een bus. Het is het kleinste en armste schooldistrict in de staat Texas.

Toen Graham Sweeney hier voor het eerst kwam als hoofdinspecteur, waren er 156 leerlingen in K-12 en geen geld op de bank.

“We hadden geen onderhoudsafdeling, ik was het toen we kwamen. Ik kocht bij JC Whitney een boutenset voor $7,77 en ik moest echt nadenken: ‘Kan ik me veroorloven dit geld uit te geven?'”

Het hele district is zes vierkante mijl groot. De belastinggrondslag is zo goed als niets. De enige manier waarop Boles overleeft, is door geld van rijkere districten terug te halen en hierheen te sturen. “Als we terug zouden gaan naar hoe het was, denk ik niet dat Boles zou bestaan,” zei Sweeney.

“Ik zou uitdagen als de staat zou proberen om herconsolidatie aan te drijven, ouders zouden in opstand komen, en ik denk dat ze kleiner zouden kiezen boven groter,” zei Sweeney.

In feite hebben naburige Quinlan ISD en staatswetgevers jarenlang gesproken over het consolideren van Boles, maar het is er nooit van gekomen, met ouders die vochten om hun lokale school te behouden. Wetende dat hun status niet eeuwig zou kunnen blijven bestaan, kwamen de bestuurders van Boles met een plan om te groeien. Ze begonnen hun kleine school te verkopen voor wat het was. Een plek waar de klasgrootte 12 leerlingen per leraar is, niet 25 zoals in sommige andere districten.

Teachers zoals Angie Riley namen een loonsverlaging om op Boles te werken, waar ze het gevoel heeft dat ze een grotere impact op de groei van een kind kan hebben dankzij de kleine klasgrootte en de betrokkenheid van de gemeenschap.

Sinds de marketing van de school, heeft Boles de inschrijving in de afgelopen 10 jaar meer dan verdrievoudigd. Ze zijn nu in de buurt van hun kleine gebouwen capaciteit, maar nog steeds op een grootte die is zeer klein en zeer wenselijk.

Van de 540 studenten die momenteel ingeschreven, 400 van hen pendelen uit andere districten, komen naar een andere manier van leren te ervaren.

“Het ging van een kleine kleine landelijke school, naar een plek waar mensen wachten om hier in te komen,” zei Riley. “Ze wachten om hun kinderen op deze school te plaatsen. Dat vind ik uniek aan een openbare school waar je op de wachtlijst staat om binnen te komen.”

Een toename van het aantal inschrijvingen betekende meer geld om de rekeningen te betalen, maar omdat de staatswetgevers de terugbetalingen hebben verlaagd, heeft het district nog steeds geprobeerd de begroting in evenwicht te brengen.

Je kunt ze een tweedehands district noemen. Bijna alles wat ze kopen is tweedehands, gebruikt en afgedankt door andere districten, ze vinden het oude en geven het een nieuw leven.

“Arlington ISD had twee zeer mooie portables, een set van badkamers en twee klaslokalen en we waren in staat om die te krijgen voor 5.200 dollar per stuk,” zei Sweeney.

Het is hun manier om minder afhankelijk te zijn van herovering en hun waarde te bewijzen door dit kleine district succesvol te houden in de klas en in de portemonnee van de belastingbetaler.

Sweeney voegde eraan toe dat zo veel als Boles profiteert van herovering, zelfs zij denken dat het oneerlijk is om geld te nemen van grotere rijkere districten. Ze willen hervormingen zien en wetgevers andere manieren vinden om geld naar lokale scholen te laten stromen.