Iedereen die wel eens een bouwproject van enige omvang heeft uitgevoerd, weet dat de kosten gemakkelijk hoger kunnen uitvallen dan het aanvankelijke budget. Bij het schilderen van de kamer van mijn dochter heb ik meer gekocht dan ik in eerste instantie nodig had, en vervolgens ben ik teruggerend naar de bouwmarkt voor meer. En in een volkomen voorspelbare wending van gebeurtenissen, heb ik nog steeds meer bijwerk te doen. Ik had ook kunnen googlen op “verf uit tapijt halen.”

De vijf jaar durende onderneming om Wrigleyville in Rickettsworld te veranderen was iets uitgebreider en slechts een beetje duurder, maar er kwam wel verf aan te pas. En ik bedoel niet alleen de lastercampagnes tegen lokale politici. Tussen de enorme renovaties om Wrigley Field zelf levensvatbaar te maken voor nog een aantal decennia en de ingrijpende bouwprojecten rond het ballpark, om nog maar te zwijgen van de aankoop van verschillende dakgebouwen, werd het oorspronkelijke budget van ongeveer $ 500 miljoen uit het raam gegooid.

Zoals Tom Ricketts onlangs deelde met Sports Business Journal, overschreden ze hun oorspronkelijke doel “met ongeveer 100%” toen het allemaal was gezegd en gedaan. Het maakt me niet uit hoe pragmatisch je bent of wat je weet over de manier waarop een professionele sportorganisatie opereert, het is geen geweldige uitstraling om te praten over de gevaren van het betalen van $ 10-15 miljoen aan luxe belastingen wanneer je toegeeft een half miljard meer dan verwacht door te branden op een bouwproject.

Cubs voorzitter Tom Ricketts, over de kosten van Wrigley Field renovaties: “We hebben waarschijnlijk ons budget met ongeveer 100% overschreden.” #SBJDEALMAKERS pic.twitter.com/NmYZ89gPih

– Sports Business Journal (@sbjsbd) december 4, 2019

Ondanks dat het geld voor de renovaties afkomstig was van het Ricketts-owned Hickory Street Capital, en dus nooit zou zijn toegewezen aan het honkbal ops-budget, is de bovenste regel hetzelfde. Of tenminste dat is het geval in een macro zin. Dus, nogmaals, het is niet voor iedereen makkelijk te slikken als ze horen wat een gemengde boodschap lijkt te zijn. Het is alsof iemand in een Bentley naar Goodwill rijdt en vervolgens de prijskaartjes van oude T-shirts bekijkt.

De optiek wordt nog verder scheefgetrokken door het federale onderzoek naar de ware betekenis van “Everybody In”, oftewel de vraag of het enorme renovatieproject voldoet aan de toegankelijkheidsvereisten. De Amerikanen met een handicap Act heeft normen ingevoerd die rolstoelplaatsen vereisen die “wezenlijk gelijkwaardig zijn aan, of beter zijn dan, de keuzes van zitplaatsen en kijkhoeken die beschikbaar zijn voor andere toeschouwers.” Wrigley was eerder niet gebonden aan die vereisten, die in 2010 van kracht werden, maar de upgrades van het ballpark deden de vrijgestelde status van het park teniet.

Volgens de Chicago Tribune werd het federale onderzoek ingegeven door een lopende rechtszaak uit 2017, ingediend door Chicago advocaat en Cubs-fan David A. Cerda namens zijn zoon. Het pak beweert dat de renovaties hebben geresulteerd in te weinig toegankelijke zitplaatsen, met degenen die beschikbaar zijn onjuist verspreid over het park. De voorkeur van de Cerdas was in het verleden 15 rijen achter de thuisplaat, maar die en andere toegankelijke zitplaatsen zijn verplaatst door de nieuwe constructie.

De Cubs houden vol dat ze meer toegankelijke zitplaatsen zullen hebben dan voorheen, inclusief de toevoeging van 40 in het bovendek, maar plannen om die toe te voegen zijn in afwachting van het onderzoek opgeschort. Dat lijkt iets waar ze mee door zouden willen gaan als een gebaar van goede wil, maar wat weet ik? In een brief aan de rechter die toezicht houdt op de zaak, schreef een advocaat van de Cubs dat ADA-naleving “van cruciaal belang is voor de Cubs, evenals het waarborgen van de toegankelijkheid voor alle fans van Wrigley Field, een historisch en verouderd balpark met een beperkte fysieke voetafdruk.”

Ik kan niet uit persoonlijke ervaring spreken, maar het lijkt op het eerste gezicht alsof de Cubs de fysieke aspecten van het balpark hebben verbeterd als het gaat om het tegemoetkomen aan gehandicapte fans. De beperkte fan feedback die ik heb gekregen geeft hetzelfde aan, hoewel ik niet zo naïef ben om te denken dat ik een uitgebreide momentopname heb gekregen van elke fan die getroffen is door deze updates.

Mijn nicht zit in een rolstoel en ik ben met haar naar wedstrijden geweest voor en na de renovatie…het is lichtjaren beter nu dan het eerst was. veel meer stoelkeuzes, liften zijn beter…weet niet zeker welke negatieve ervaring deze persoon had, maar kan me niet voorstellen dat deze zaak verdienste heeft.

– Joe DiMaria (@DiMaria05) 6 december 2019

In plaats van een definitieve uitspraak te doen over de juistheid van de uitgaven van de Ricketts of het resulterende product, zal ik gewoon zeggen dat het een ander in een lange rij van niet-goede looks voor de organisatie is. Zoals toen ze publiekelijk vochten met dakeigenaren. Of toen ze samenwerkten met Sinclair Broadcasting voor Marquee Sports Network. Of toen ze wethouder Tom Tunney er bij sleepten tijdens een CubsCon panel en op 670 The Score.

Niet iedereen vindt deze dingen verwerpelijk, hetzij vanwege persoonlijke politieke voorkeur of agnosticisme ten opzichte van alles wat zich afspeelt buiten het speelveld van Wrigley. En dat begrijp ik, echt waar. Hoewel ik het er misschien niet mee eens ben, begrijp ik dat we allemaal dingen anders zien op basis van onze vooroordelen. Maar wat velen van ons zien is een organisatie die er telkens weer in trapt als het op PR aankomt. Het is bijna alsof ze niet zien wat er recht voor hun gezicht is, omdat ze het te druk hebben met zichzelf op de rug te kloppen, of .

Net als bij alle andere misstappen die eerder zijn gekomen, zullen deze nieuwste problemen bijna zeker naar buiten komen in de wasbeurt van een 24-nieuwscyclus die binnenkort MLB’s Winter Meetings zal omvatten. Teken een speler of twee, teken dan een cheque om de rechtszaak te laten verdwijnen. Handen schrobben, spoelen, herhalen.