Mike Swanson heeft hoogtevrees, maar dat heeft hem er niet van weerhouden om een van de beste wingsuitvliegers ter wereld te worden. Hij en zijn medevliegers Miles Daisher en Andy Farrington geven toe dat ze allemaal nerveus zijn voor een vlucht. Wie zou dat niet zijn? Dit is immers een van de meest extreme activiteiten die je kunt doen.

Mensen zijn niet bedoeld om te vliegen, maar door speciale aerodynamische pakken aan te trekken die opblazen als hun drager naar de grond duikt, maken deze supermensen het onmogelijke mogelijk. In feite, met genoeg ervaring, kunnen wingsuit dragers vlak langs gigantische wolkenkrabbers vliegen, tussen smalle kliffen, of zelfs in een vliegend vliegtuig.

Swanson, Daisher en Farrington hebben meer dan 7.500 BASE sprongen gedaan en 47.500 skydives tussen hen, inclusief duizenden ‘nabijheidsvluchten’ langs kliffen en gebouwen, of serene ‘schilderachtige’ vluchten hoog boven de aarde met een wingsuit aan.

Het vergt een speciale mentaliteit om aan deze wereld deel te nemen, dus vroegen we hen hoe en waarom ze het doen en hoe het eigenlijk voelt om te vliegen.

Wat bracht je er voor het eerst toe om te gaan wingsuitvliegen?

Mike Swanson: In 1998 probeerde ik de eerste productie wingsuit uit. Het was leuk, maar het ging langzaam. Vier jaar later, in Frankrijk, zag ik Loïc Jean-Albert in première gaan met het wingsuit waarmee hij van bergen vloog en zei: ‘Dat ga ik ook doen’.

Miles Daisher: Ik zag mijn kamergenoot Frank Gambalie slick tracking (vliegen met zijn lichaam) van de Great Troll Wall in Noorwegen, de meest verticale bergwand van Europa, en ik zat er helemaal in opgesloten. Ik moest gaan vliegen.

Andy Farrington: Voor mij, ik had gedaan skydiven en ik had gedaan BASE springen, dus dit was gewoon de natuurlijke volgende stap.

Wordt u wel eens nerveus?

MS: Ik heb eigenlijk hoogtevrees, dus voor mij is het naderen van het uitstappunt beangstigender dan de sprong zelf. Ik word nerveus van parachutespringen als niemand daar eerder heeft gesprongen en het niet perfect is, maar bij een BASE-sprong, als ik eenmaal vlieg, ben ik goed.

MD: Ik word de hele tijd nerveus. Het gaat meestal over wanneer we landen, want timing is alles. Ik word ook nerveus als ik iets nieuws probeer, als ik niet zeker weet hoe het zal gaan en hoe ik zal reageren op wat er gebeurt.

AF: Ja, ik word nerveus, maar ik zou zeggen dat het gebaseerd is op prestaties. Ik maak me meer zorgen over hoe ik ga presteren dan over de sprong zelf.

Wat gaat er door je hoofd vlak voor je springt?

MS: Bij een normale skydive visualiseer ik het plan en doe ik een laatste versnellingscontrole. Voor BASE en op nieuwe locaties maak ik meer mentale berekeningen, gebaseerd op waar het is, de technische aspecten, mijn vaardigheidsniveau en het weer.

MD: Ik visualiseer de hele sprong van begin tot eind, dan achterwaarts en dan weer voorwaarts. Dan, word ik of opgewonden en hyped, of ik probeer te kalmeren, afhankelijk van het type sprong of terrein dat we vliegen.

AF: Ik verken de lijn en dan zorg ik ervoor dat ik een goed plan heb voor de uitvoering. Net als een skiracer, als je de top doet zoals gepland, dan moet het middelste deel en naar beneden naar het onderste deel van de run goed zijn.

En wat gaat er door je heen als je aan het vliegen bent?

MS: Hoe technischer de sprong, hoe meer ik mezelf juist in dat moment moet krijgen, volledig gefocust op mijn vlucht.

MD: Gewoon lucht. Als ik vlieg, ben ik kalm en in het moment. Alles wat ik heb gedaan om mijn reacties op de omgeving te trainen, neemt het over en ik geniet gewoon van de rit. Vrede, vrijheid, focus en ontspanning.

Hoe is de fysieke ervaring van het vliegen?

MD: In het begin is het een sprong van vertrouwen. Je wingsuit blaast op en je hoopt dat het op tijd is om je glijvlucht te maken en niet van de rots af te springen waar je vanaf bent gesprongen. Als je eenmaal in de lucht bent, voel je je gewoon geweldig.

Afhankelijk van je bekwaamheid en vaardigheidsniveau, vlieg jij met het pak, of het zal met jou vliegen. Het belangrijkste is om altijd aan luchtsnelheid te denken. Snelheid is je vriend. Het geeft je de kracht om te vliegen.

AF: Om snel te gaan, duik je naar beneden en wijs je met je hoofd; om langzamer te vliegen, vlieg je met je hoofd omhoog en duw je je spieren; en om te banken, dip je je schouder naar beneden in de richting die je wilt gaan. Het is net als een zweefvliegtuig.

MS: Vleugelpakken zo controleerbaar en wendbaar dat je in allerlei hoeken en snelheden kunt vliegen, op je buik of je rug, en je kunt echt binnen een paar centimeter van een gerichte plek komen als je wilt.

Hoe snel vlieg je en hoe ervaar je die snelheid?

MD: Als je zweeft, kun je zo langzaam als 125 km/u gaan, maar als je duikt en duwt, kun je meer dan 225 km/u gaan. Je kunt het trillen van de snelheid voelen wiebelen, zoals op een skateboard. Op dat punt moet je je grenzen kennen om een platte spin te vermijden.

Je kunt niet zomaar een pak aantrekken en vliegen, dus wat was het leerproces?

MD: Ik ben begonnen met mijn lichaam te leren vliegen tijdens het parachutespringen en als je dat eenmaal doorhebt, kun je gewoon een pak aantrekken en vliegen. Het is makkelijk te doen als je de aerodynamica begrijpt en een goede lichaamsbeheersing en ruimtelijk inzicht hebt.

Het lastige deel is landen. Je kunt een wingsuit niet direct landen; je trekt aan het eind van de vlucht aan een parachute, dus je moet de controle hebben om die overgang te beheersen en goed te landen. Je moet minstens 200 skydives hebben gedaan.

Wat zijn de belangrijkste vaardigheden die je nodig hebt?

MS: Je moet je comfortabel voelen met flat tracking (het vliegen van je lichaam) en je moet je comfortabel voelen met alle aspecten van intermediair skydiven. Ik had bijna 10.000 skydives gedaan voordat ik met wingsuit vliegen begon.

AF: Naast dat je veel ervaring moet hebben, moet je comfortabel en flexibel zijn. Je kunt niet vliegen als een complete robot.

Hoe lang heb je erover gedaan om het te leren?

MS: Ik laat je weten wanneer ik stop met leren.

AF: Ja, je blijft altijd leren. De basis komt vrij snel, maar mensen veranderen de manier waarop je vliegt voortdurend.

MD: Ik ben een zeer snelle leerling, dus ik was in staat om een wingsuit vliegen op de eerste poging, maar ik vlieg nu al 20 jaar een wingsuit en ik ben nog steeds aan het leren.

Wat heb je liever, nabijheidsvliegen of scenic vliegen?

MS: Dichtbij vliegen zeker. Beide zijn leuk, maar proximity is de beste.

AF: Ik hou van beide.

MD: Het hangt af van mijn stemming, maar ik vind dat proximity vliegen is veel intenser en berekend en ik hou van knarsen mijn tanden, pompen van de jam en gaan voor het.

Waar is de beste plaats waar je ooit hebt gevlogen en waarom?

MS: Het is moeilijk om er een te kiezen. Vliegen over Petra in Jordanië, door het centrum van Chicago en ’s nachts met de supermaan langs het Intercontinental in Los Angeles vliegen waren allemaal geweldig, maar er zijn er zoveel. De lijst gaat echt maar door en door.

MD: Mijn favoriete lijn is de achterkant van de Jungfrau in Zwitserland. Je buzzt over de bovenrand van de klifbanden helemaal tot aan de paraglider landingsplaats aan de voet van de Stechelberg kabelbaan.

Hoe analyseer, accepteer en rechtvaardig je de risico’s die je neemt?

MS: Het gaat allemaal om het minimaliseren van risico’s en dat begint met trainen. Ik train zo veel als ik kan. Voortdurend. Het gaat ook over het begrijpen van je vaardigheidsniveau en uitrusting. Dat is van vitaal belang om in leven te blijven.

AF: Je moet vaardig zijn en bij de tijd blijven. Dat betekent niet alleen met het vliegen van het wingsuit, maar ook met skydiven in het algemeen. Ik doe ongeveer 1000 skydives per jaar, maar dat zijn niet allemaal wingsuitsprongen.

MD: Je moet je limieten kennen in elke windconditie en het is essentieel om voor elke sprong een risicobeoordeling te doen. Maak een slechte keuze of een slechte beslissing en je zou kunnen kijken naar zes tot acht weken genezingstijd, of zelfs erger.

Is er ooit iets misgegaan voor u op een vlucht?

MS: Ja, ik had al vroeg geluk. Ik deed een lange terreinvlucht naar beneden op de Eiger en onze groep verliet te vroeg. Ik leerde een grote les die dag over het hebben van de marge voor fouten die je een tweede kans geeft als je het nodig hebt.

MD: Een keer, mijn wingsuit kwam niet in zijn glide en ik had een fractie van een seconde om te beslissen of ik mijn parachute moest uitwerpen voordat ik de grond raakte, of om te mikken op de waarschijnlijke impact plek, snelheid op te bouwen en dan het glide vermogen op te pompen om te ontsnappen. Ik koos voor het laatste en uiteindelijk scheerde ik net over de grond op de klif en kwam ik in de open lucht beneden. Het was op het nippertje. Nu, ik ben veel meer methodisch in mijn pre-jump voorbereiding.

In één zin wat betekent het om te kunnen vliegen?

MS: Het is simpel – vliegen maakt me gelukkig.

MD: Het vermogen om te vliegen opent een ander rijk van hoe we kunnen interageren met de Aarde en het is het beste gevoel in de wereld voor mij.

AF: Het komt het dichtst bij het zijn van een superheld!