Ik kwam een artikel tegen op de website van Wharton over de vraag of inhuren gebaseerd moet zijn op gevoel of op gegevens, wat een waanzinnig interessant onderwerp is omdat … wel … de meeste organisaties ongeveer de helft van hun geld uitgeven aan salarissen en aanwerving, en toch is het proces om de beste mensen te vinden en hen in de juiste functies te plaatsen echt, echt gebrekkig. Dit is grotendeels te wijten aan het feit dat iedereen het idee van “talentstrategie” met een kreet afdoet – ze praten erover, maar het kan ze niet schelen – en, zoals de kop van het Wharton-artikel aangeeft, we bij de meeste organisaties nog steeds diep in de greep zijn van dit “buikgevoel”- versus “gegevens gebruiken”-debat.

OK, dus lang verhaal kort … het idee van deze Wharton-post was interessant voor mij, en ik begon het te lezen. Er was een “People Analytics” conferentie op Wharton, en sommige jongens van JetBlue waren er, en ze hadden het over hoe je stewardessen aan te werven, en … het is allemaal best interessant, toen kwam ik bij een sectie willekeurig over Will Smith. Wacht, wat? Maar ook dat was intrigerend.

Here we go:

Duckworth illustreerde het concept van grit met een clip van acteur Will Smith, in een interview waarin hem in wezen werd gevraagd hoe een arme jongen uit Philadelphia zonder connecties in Hollywood het groot had gemaakt. Smith, die zijn succes elders heeft toegeschreven aan zijn “belachelijke, misselijkmakende werkethiek”, antwoordde als volgt: “Het enige dat volgens mij duidelijk anders is aan mij, is dat ik niet bang ben om te sterven in een tredmolen,” zei hij. “Je hebt misschien meer talent dan ik, je bent misschien slimmer dan ik, maar als we samen in de tredmolen stappen, dan zijn er twee dingen: Jij gaat er eerst af, of ik ga dood.”

Hmmm. Klinkt logisch. Laten we even stilstaan bij het succes en de glorie van Will Smith voordat we verder gaan. Hij ging van dit:

… naar een reeks gigantische films en een potentieel vermogen van $250 miljoen. Kapitalistisch gezien gaat het dus goed met hem.

Terug naar dit artikel:

Interessant is, aldus Duckworth, dat Harvard zo’n 70 jaar geleden een onderzoek heeft uitgevoerd naar hoe lang mensen bereid waren om op een loopband te blijven, op een steile helling met een oncomfortabele hartslag, “om op een soort precieze en objectieve manier je uithoudingsvermogen te meten, je vermogen om stress te verdragen, maar ook om het gewoon vol te houden.” Het bleek een zeer goede voorspeller te zijn van de geestelijke gezondheid op lange termijn, zei ze.

Er is hier veel aan de hand, maar in wezen hebben we het over “grit”, oftewel doorzettingsvermogen. Dit is niet noodzakelijkerwijs hetzelfde als succes, maar het is sterk gecorreleerd met succes, want hoe kun je in hemelsnaam succesvol zijn als je niet bereid bent om je door alle mislukkingen heen te worstelen? Denk eraan: niemand slaat de tweede akte van het leven over.

En nu gaan we het hebben over “wat succes echt is en hoe je erover moet denken:”

Duckworth grapte dat hoewel ze mensen niet op loopbanden laat lopen, ze wel een Grit Scale-test heeft ontworpen, die online voor het publiek beschikbaar is. De schaal bestaat uit twee soorten vragen, zei ze. De ene soort gaat over de consistentie van iemands interesses, of zijn passie op lange termijn. “Het eenvoudige idee hier is dat experts van wereldklasse de neiging hebben om elke dag wakker te worden zoals Newton en Darwin dat deden, vrijwel denkend aan hetzelfde als waar ze gisteren aan dachten, gewoon een soort van incrementeel proberen eraan te werken.” De andere soort vraag gaat over de mate van doorzettingsvermogen van een individu: “Vragen als ‘Ik maak af waar ik aan begin’ – wat het meest voorspellende item op de schaal is.”

Daar heb je het. Het is een dagelijkse sleur. In feite word je morgen wakker met dezelfde dingen als gisteren en probeer je er steeds beter in te worden. Voor de meeste mensen kan dit resulteren in totale verveling, of het willen najagen van andere projecten. (Dit gebeurt vaak bij bedrijven, waar mensen niet de juiste groeimeters zien voor één ding, dus gaan ze maar achter een ander ding aan). Maar als je echt succesvol wilt zijn, is dit de sleur. Of het nu een loopband is of gewoon elke dag naar je hokje/bureau komen, nou ja, dat is hoe het werkt.

En natuurlijk, terwijl je dit allemaal doet: vergeet alsjeblieft niet om over mislukking te praten en houd dat in de context. Het is belangrijk.

Mijn naam is Ted Bauer; ik blog hier regelmatig en ik ben lid van het BlogPoets-netwerk. Mijn deal: ik probeer anders te denken over werk, de toekomst van werk, leiderschap, management, marketing, organisatorische ontwikkeling, klantervaring, en nog veel meer. Ik probeer hier te jagen op echte professionele connecties en samenwerking, niet alleen 200K page views. Iemand zin om te praten? (Ik doe ook freelance werk en ghostwriting, als iemand dat leuk vindt.)