Wind-up pain
(Werkboek blz. 26, 27)

Wind-up pain wordt veroorzaakt door een reeks gebeurtenissen in synapsen en in zenuwcellen. NMDA-receptoren worden geactiveerd wanneer Substance P zich hecht aan NK-1-receptoren en vervolgens in de cel wordt opgenomen, waardoor Protein Kinase-C wordt geactiveerd. Dit verwijdert vervolgens het magnesium dat de activering van de NMDA-receptor blokkeert. Glutamaat hecht zich aan interne receptorplaatsen in de NMDA-receptor en Calcium stroomt de cel binnen, waardoor het pijnsignaal toeneemt en vaker afgaat.
Wind-op-pijn is een van de kenmerken van de neuroplastische veranderingen die persistente pijn veroorzaken. Aanhoudende pijn is niet alleen een langer aanhoudende acute pijn. Er zijn verschillende veranderingen die in de hersenen en het lichaam plaatsvinden. Opwinding kan overal in het ruggenmerg of de hersenen gebeuren. Het betekent dat het pijnsignaal dat het centrale zenuwstelsel binnenkomt, sterker wordt en langer aanhoudt. Dit is een fysiologisch proces waarbij receptoren worden geactiveerd die normaal gesproken sluimeren op post-synaptische zenuwuiteinden. Het resultaat is dat de zenuw vaker en met grotere kracht vuurt. Het betekent ook dat de zenuwen die op deze manier worden geactiveerd, blijven vuren, zelfs zonder een voortdurende prikkel. De mens kan dus wel genezen, maar het pijncircuit blijft geactiveerd.
Onderdeel van het opwindproces is dat zenuwen uitlopen in pijnverwerkende gebieden die normaal signalen doorgeven die niet tot pijn leiden. Het resultaat is dat zenuwsignalen voor aanraking, beweging, druk, temperatuur of trilling een signaal voor pijn zijn. Deze uitlopers groeien ook in verschillende niveaus op en neer in het ruggenmerg. Dit verklaart waarom pijn begint in een onopvallend gebied en vervolgens in een hele regio optreedt. Op deze manier kan een verwonding aan de vinger die plaatselijke pijn veroorzaakt geleidelijk de hele hand omvatten.
Kijk naar de grafiek op pagina 26 van het Neuroplastic Transformation werkboek en lees de begeleidende tekst. De grafiek toont een inkomend signaal dat terechtkomt bij de dorsale hoorn van het ruggenmerg. Dit signaal wordt nog niet gevoeld als pijn, omdat het het denkende en waarnemende deel van de hersenen nog niet heeft bereikt. Wanneer dit wel het geval is, zal het op elk van deze niveaus terechtkomen als gevolg van de activering van NMDA-receptoren op postsynaptische zenuwuiteinden. Dit is een van de redenen waarom aanhoudende pijn zo krachtig is.
Persistente pijn kan worden veroorzaakt door letsel aan een zenuw en zich voordoen op het moment van dat letsel. Het is niet gerelateerd aan de duur van de aanwezigheid, bijvoorbeeld zes maanden of een jaar. Het heeft te maken met het pathologische proces dat de pijn veroorzaakt. Hier zien we een lumbale discus herniating in een zenuwwortel. Op dat moment verandert de pijn van acute pijn in aanhoudende pijn. Dit wordt veroorzaakt door beschadiging van de zenuwwortel, die bestaat uit tienduizenden zenuwcelaxonen. Deze geven massale hoeveelheden Substantie-P af in het ruggenmerg, waar deze zenuwwortels het centrale zenuwstelsel binnenkomen. Het pijnsignaal verspreidt zich over een groter gebied, activeert gespecialiseerde receptoren (NMDAR) en zorgt ervoor dat het pijnsignaal in kracht toeneemt en hardnekkig blijft vuren (Long-Term Potentiation). Dit staat bekend als wind-up. Het opgewonden signaal steekt over naar de andere kant van het ruggenmerg en reist omhoog naar de hersenen, waar het meer Substance-P-afgifte veroorzaakt en in elk van de 16 hersengebieden terechtkomt. Als het bij de amygdala komt, wordt het signaal omgezet in de waarneming van pijn. Het signaal vuurt uit zichzelf met of zonder verdere stimulans van het gebied van verwonding. De normale pijnstillende mechanismen van de hersenen worden overweldigd en pogingen om dit signaal te stoppen mislukken.
Bij aanhoudende pijn worden er veel signalen naar de hersenen gezonden, waaronder aanraking, temperatuur, beweging, positie en trilling, die allemaal door de hersenen als pijn worden geïnterpreteerd. Kijk of je deze normaal gesproken niet-pijnlijke signalen kunt onderscheiden en ze kunt scheiden van je pijn. In plaats van je pijn te zien als een gevaar dat je moet vermijden, bekijk je het als iets dat niet langer gevaarlijk is en in plaats daarvan als een signaal om iets te doen, om zo nieuwe manieren te bedenken om de pijn te verminderen. Door dit te doen kan de pijn worden gereduceerd van een bedreiging tot een kans om je hersenen te veranderen in relatie tot je lichaam.