Nelson Mandela – Biografie

Nelson Rolihlahla Mandela werd geboren in Transkei, Zuid-Afrika, op 25 juli 1918. Zijn vader was Chief Henry Mandela van de Tembu-stam. Mandela zelf werd opgeleid aan het University College of Fort Hare en de Universiteit van Witwatersrand en behaalde in 1942 zijn diploma in de rechten. Hij sloot zich in 1944 aan bij het Afrikaans Nationaal Congres en was na 1948 betrokken bij het verzet tegen het apartheidsbeleid van de regerende Nationale Partij. Hij stond in 1956-1961 terecht wegens landverraad en werd in 1961 vrijgesproken.

Na het verbod van het ANC in 1960 pleitte Nelson Mandela voor de oprichting van een militaire vleugel binnen het ANC. In juni 1961 overwoog het ANC-bestuur zijn voorstel over het gebruik van gewelddadige tactieken en stemde ermee in dat leden die zich met Mandela’s campagne wilden bemoeien, daarvan door het ANC niet zouden worden weerhouden. Dit leidde tot de oprichting van Umkhonto we Sizwe. Mandela werd in 1962 gearresteerd en veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf met dwangarbeid. In 1963, toen vele mede-leiders van het ANC en de Umkhonto we Sizwe werden gearresteerd, werd Mandela samen met hen voor het gerecht gebracht wegens het beramen van een gewelddadige omverwerping van de regering. Zijn verklaring in de beklaagdenbank kreeg veel internationale publiciteit. Op 12 juni 1964 werden acht van de beschuldigden, waaronder Mandela, tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld. Van 1964 tot 1982 zat hij gevangen in de gevangenis van Robbeneiland, bij Kaapstad; daarna in de Pollsmoor-gevangenis, vlakbij op het vasteland.

Tijdens zijn jaren in de gevangenis groeide de reputatie van Nelson Mandela gestaag. Hij werd algemeen aanvaard als de belangrijkste zwarte leider in Zuid-Afrika en werd een krachtig symbool van verzet naarmate de anti-apartheidsbeweging aan kracht won. Hij weigerde consequent zijn politieke positie te compromitteren om zijn vrijheid te verkrijgen.

Nelson Mandela werd op 18 februari 1990 vrijgelaten. Na zijn vrijlating stortte hij zich met hart en ziel op zijn levenswerk en streefde hij ernaar de doelen te bereiken die hij en anderen bijna vier decennia eerder hadden gesteld. In 1991, op het eerste nationale congres van het ANC dat in Zuid-Afrika werd gehouden nadat de organisatie in 1960 was verboden, werd Mandela tot voorzitter van het ANC gekozen terwijl zijn levenslange vriend en collega, Oliver Tambo, de nationale voorzitter van de organisatie werd. Mandela was van 1998 tot 1999 Secretaris-Generaal van de Niet-Gebonden Beweging en van 1994 tot 1999 President van Zuid-Afrika.

Gedurende zijn hele leven heeft hij internationale erkenning gekregen voor zijn anti-koloniale en anti-apartheids houding, en heeft hij meer dan 250 onderscheidingen ontvangen, waaronder de Nobelprijs voor de Vrede in 1993, de Presidentiële Medaille van Vrijheid van de VS en de Orde van Lenin van de Sovjet-Unie.