Nathaniel Hawthorne is bekend om zijn donkere allegorieën die zich afspelen in New England, vaak in de 17e eeuw. Schrijvend in de Romantiek, die gekenmerkt wordt door een focus op intense emoties en individualisme, richtte Hawthorne zich op de slechte, gebrekkige en zondige aspecten van de menselijke natuur. In het bijzonder onthulde hij de hypocrisie achter de morele strengheid van de “godvruchtige” Puriteinen, van wie velen in de jaren 1600 naar New England emigreerden en een strikte naleving van religieuze principes propageerden.

Geboren op 4 juli 1804 in Salem, Massachusetts, in een familie met wortels die teruggaan tot de 17e eeuw, werd Hawthorne opgevoed door zijn moeder en de gezinnen van haar broers, nadat zijn vader stierf toen Nathaniel vier jaar oud was. Hij ging naar Bowdoin College en besloot daarna te gaan schrijven.

Hawthorne voegde naar verluidt een “w” toe aan de oorspronkelijke naam van zijn familie, Hathorne, om zich af te scheiden van zijn voorouders. Hawthorne voelde zich schuldig over het verleden van zijn familie en vroeg zich af of deze zonden de latere neergang van de familie hadden veroorzaakt. Een van hen was een magistraat die een Quaker-vrouw veroordeelde tot openbare afranseling, net als de grootvader van de hoofdpersoon in “Young Goodman Brown”: “Ik hielp je grootvader, de agent, toen hij de Quaker vrouw zo slim door de straten van Salem zweepte.” Een andere voorvader was rechter tijdens de heksenprocessen van Salem in 1692 en veroordeelde talloze vrouwen ter dood. Met dit in gedachten schreef Hawthorne het korte verhaal “Young Goodman Brown” na zijn studie, gedurende 12 jaar van relatieve afzondering op de zolder van zijn moeder, waar hij zich wijdde aan lezen en het leren van de kunst van het schrijven. Het verhaal over een jonge puritein die getuige is van hekserij en een satanisch ritueel werd voor het eerst gepubliceerd in New England Magazine in 1835 en later in de bundel Mosses from an Old Manse in 1846.

Vanaf het begin werd Hawthorne’s werk kritisch goed ontvangen, hoewel hij terughoudend bleef; over “Young Goodman Brown” en andere vroege verhalen zei hij: “Deze verhalen werden gepubliceerd … zonder … de geringste indruk op het publiek te maken.” In de loop der jaren deed lof van de literaire lichten van zijn tijd niets af aan zijn bescheidenheid; misschien was dit deels te wijten aan de geringe inkomsten die zijn werk opleverde.

Hawthorne gaf zelf toe dat hij niet altijd de betekenis wist achter alle elementen van de verhalen die hij schreef. Zoals hij in 1854 aan een vriend schreef: “Op mijn erewoord, ik ben er niet helemaal zeker van dat ik mijn eigen betekenis volledig begrijp, in sommige van deze vervloekte allegorieën; maar ik herinner me dat ik altijd een betekenis had, of tenminste dacht dat ik die had.”

Vandaag de dag wordt Hawthorne nog steeds universeel gerespecteerd en wordt hij beschouwd als een vader van de Amerikaanse literatuur. Smaken mogen veranderen, maar Hawthorne’s werk is populair gebleven. De geliefde hedendaagse schrijver Stephen King schreef “The Man in the Black Suit” als een eerbetoon aan “Young Goodman Brown”, zijn favoriete Hawthorne-verhaal, dat hij “een van de tien beste verhalen ooit geschreven door een Amerikaan” noemde.

In 1836 werd Hawthorne aangenomen als redacteur van een tijdschrift in Boston, genaamd het American Magazine of Useful and Entertaining Knowledge. Deze positie duurde niet lang want het kantoor van het tijdschrift werd bijna verwoest door een brand. In 1837 publiceerde hij zijn eerste verhalenbundel, Twice Told Tales, waarmee hij enige bekendheid verwierf als schrijver. Hij had enig succes met het publiceren van zijn verhalen, maar kon er niet van leven. Daarom werkte hij een jaar in het douanekantoor van Boston, waar hij zout en kolen woog. Later woonde hij in de Brook Farm commune in West Roxbury, Massachusetts, een utopisch experiment dat tot doel had de bewoners voor te bereiden op een eenvoudiger leven van intellectuele vrijheid. In 1842 trouwde hij met Sophia Peabody, met wie hij drie kinderen zou krijgen. Het echtpaar huurde de Old Manse in Concord, Massachusetts, het centrum van de transcendentalistische beweging onder leiding van Ralph Waldo Emerson, Henry David Thoreau, en Bronson Alcott.

In 1846 keerde Hawthorne terug naar Salem en werkte in het Custom House als een politiek benoemde landmeter. Nadat een machtswisseling hem van zijn taken had ontheven, schreef Hawthorne snel The Scarlet Letter, gepubliceerd in 1850, over een vrouw die te schande wordt gemaakt omdat ze overspel had gepleegd. De roman was een succes, evenals The House of the Seven Gables, gepubliceerd in 1851, over een familie in New England en hun voorouderlijk huis. In 1852 publiceerde hij The Blithedale Romance, dat zich afspeelt in een gefictionaliseerde versie van Brook Farm, maar dat niet zo goed ontvangen of lucratief was als Hawthorne had gehoopt. Daarna schreef hij een campagnebiografie voor Franklin Pierce, een vriend van Bowdoin, die kandidaat was voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Na het winnen van de verkiezingen gaf Pierce Hawthorne als wederdienst een politieke aanstelling. Hawthorne werkte tijdens Pierce’s presidentschap in het consulaat in Engeland en reisde daarna door Italië. In 1860 publiceerde hij The Marble Faun, een gotische romance die zich in Rome afspeelde. Toen zijn gezin terugkeerde naar de Wayside, hun huis in Concord, ging Hawthorne’s gezondheid achteruit. Hij stierf op 19 mei 1864 in Plymouth, New Hampshire, tijdens een reis om zijn gezondheid te herstellen.