Je had hem moeten sms’en zodra je weet dat het museumuitstapje bijna ten einde is, aangezien jij degene was die aangaf “…maar vermeldde dat ik misschien later terug zou komen voor een etentje/een film.” Je had kunnen zeggen in de trant van: “Hé, ik ben klaar met het museum, als je zin hebt om samen te eten en naar de film te gaan, laat het me dan weten, dan kunnen we kijken hoe laat het is.” Jullie zijn al een jaar samen. Je zou je vrij moeten voelen om hem te sms’en zonder het gevoel te hebben dat het de dynamiek van de relatie zou kunnen veranderen.

Ik ben ook al een jaar samen met mijn vriend. Ik spiegel zijn acties. Het is een geven en nemen. In deze fase van onze relatie is het geen wedstrijd of over wie meer macht of controle heeft of wie meer of minder moet initiëren. Het moet een evenwicht zijn. Jouw specifieke scenario zou geen invloed hebben op wie achter wie aanzit. Het gaat over het volgen van je verklaring van “misschien”. Ja, hij had ook zijn hand kunnen uitsteken. Daar heb je ook gelijk in. Eigenlijk hebben jullie allebei gelijk en ongelijk in de manier waarop jullie de situatie hebben afgehandeld. Zoals je kunt zien, niemand wint in dit scenario. Jullie zijn beiden volwassen en zouden volwassen genoeg moeten zijn om te beseffen dat jullie beiden niet de intentie hadden om elkaar in het ongewisse te laten. Jullie hadden een miscommunicatie gebaseerd op jullie beider gevoel van “verwachting” over wie er iets had moeten doen. Erken het en ga dan verder. Bespreek hoe jullie je communicatie kunnen verbeteren en jullie verwachtingen kunnen inschatten op bepaalde belangrijke aspecten in jullie relatie. Niemand was opzettelijk onattent. Onwetend misschien, maar we worden allemaal afgeleid en we maken allemaal een slechte inschatting van de situatie of in onze acties.

Het is mij en mijn BF ook overkomen. Hij zei: “Als het niet te gek wordt op het werk, kom ik misschien woensdag of donderdag bij je eten en bij jou thuis rondhangen.” Dit was een week geleden zondagavond. Ik zei, “dat klinkt goed”. Hij heeft het er niet meer over gehad toen we elkaar op maandag, dinsdag en woensdag spraken. Op donderdagochtend beschouwde ik het als een “no go” en ging ik verder met mijn dag. Had ik hem kunnen vragen of hij op zijn werkdag langs kon komen zoals hij had bedacht? Ja, maar dat deed ik niet. Toen, om 16.56 uur die dag, kreeg ik een sms met de vraag: “Zal ik langskomen?”. Tegen de tijd dat ik antwoordde was het al 17:30 en was ik net klaar met mijn laatste telefoontje. Ik antwoordde terug en zei, omdat hij het er niet meer over had gehad, dat ik aannam dat hij het druk had. Het is goed en dat ik hem zaterdag zie.” Hij zei, dat hij pas dichter bij 16.00 uur wist of hij op tijd van zijn werk zou kunnen vertrekken en hij zei, “dat het spontaan zou zijn”. Ik zei, ik had niet verwacht dat het zo spontaan “last minute” zou zijn. We lachten allebei om de miscommunicatie. Er was geen houding, schuld of een zweem van ergernis. We hebben twee keer een miscommunicatie gehad waarbij we het gewoon hebben uitgepraat en een aanpak hebben bepaald om het op te lossen of aan te pakken. In principe, bij twijfel, onzekerheid, verwarring, VRAAG het gewoon!!! en maak geen veronderstellingen.