Ik werd EMDR therapie aangeraden door het medische team van de NHS, maar een toevallig gesprek tussen mijn moeder en een vriend over de deugden van EMDR, was echt de stimulans die ik nodig had. De wetenschap dat iemand anders in mijn situatie had verkeerd en er dankzij EMDR weer bovenop was gekomen, gaf me de hoop dat ik op een dag weer de ‘oude ik’ zou zijn! Oh wat een gevoel was dat!

Je hebt misschien onze pagina gelezen over EMDR therapie en hoe het werkt, maar ik heb dit artikel geschreven om te beschrijven wat EMDR is, wat het proces is en hoe het je kan helpen om weer ‘jezelf’ te zijn!

Door de wachttijden op de NHS, besloot ik om een privé psychotherapeut te gebruiken. Ik gebruikte de website van de EMDR Association om de dichtstbijzijnde geaccrediteerde behandelaar te vinden. Ik zal eerlijk zijn, ik heb één therapeut gezien, maar ik had het gevoel dat we niet bij elkaar pasten – het was de eerste keer dat ik me mijn trauma kon herinneren, maar ik huilde niet… Ik weet niet zeker of ik me op mijn gemak voelde? Het kan moeilijk zijn om de juiste therapeut te vinden, maar het is zo belangrijk dat je je veilig voelt en dat je deze persoon kunt vertrouwen (voor zover je PTSS dat toelaat natuurlijk!)

De tweede therapeut die ik zag was gewoon geweldig – het was een eenvoudige kamer in het Schotse Centrum voor Counselling en Psychotherapie, maar het voelde veilig, schoon en ik kon er praten en mijn emoties kwijt.

De eerste afspraak was een soort ‘kennismakingssessie’. Tijdens deze sessie vroeg de therapeut me om na te denken over een plek waar ik me prettig en veilig voelde. Voor mij en mijn overactieve waakzame geest was niets veilig, dus ik ontwikkelde een denkbeeldig tropisch strand met al mijn vrienden die een menselijke ketting om me heen vormden om me veilig te houden, mijn kat die rondsprong en mijn man die me aan het lachen maakte. Ik kon deze ‘ruimte’ gebruiken wanneer ik maar wilde tijdens een sessie, of zelfs thuis in het midden van een paniekaanval. Ik concentreerde me op het strand, op het gezicht van elke persoon, of wat ze tegen me zouden zeggen, en raakte betrokken bij dat moment, wat me kalmeerde wanneer ik dat nodig had.

Als op enig moment tijdens de komende sessies, dingen te veel werden of ik had een ongecontroleerde flashback, ging ik terug naar die veilige plek in mijn geest. Ik weet dat sommige mensen deze ‘ruimte’ tijdens EMDR vrij veel gebruiken, en het hangt allemaal af van het individu, maar gelukkig hoefde ik mijn veilige plek maar een paar keer te bezoeken.

Aan het begin van elke sessie vroeg de therapeut me om aan het trauma te denken, en het op een schaal van 1-10 te zetten (1 is prima, 10 is OMG haal me hier weg) op basis van hoe je je voelt, en hoe sterk je emoties zijn, enz. Voor mij was het van de schaal af, het voelde alsof ik ziek zou worden, zelfs als ik er alleen maar aan dacht (en ze was zo vriendelijk om een emmer mee te brengen voor het geval dat). Ze vroeg hoe ik me voelde toen ik daar was (kwetsbaar, bang, doodsbang) en hoe ik me wilde voelen als ik erop terugkijk (sterk, capabel en krachtig).

Je begint dan met de reprocessing…. Ik koos ervoor om een lichtstraal te gebruiken – een elektrische stok, die een licht van links naar rechts pulseerde. Je houdt je hoofd stil, en volgt het licht van links naar rechts met je ogen – van links naar rechts, van links naar rechts. Terwijl je dit doet, begin je te denken aan het trauma, hoe je je voelt en hoe je je wilt voelen, en je laat je gedachten afdwalen. Het spreekt voor zich, maar dat kan heel moeilijk zijn, maar de therapeut zal ervoor zorgen dat het je niet te veel wordt. Mijn gedachten gingen naar allerlei plaatsen, ik dacht aan dingen waarvan ik niet zeker wist hoe ze verband hielden met het trauma, en zo nu en dan stopte ze het licht, vroeg wat ik had gedacht, en herhaalde het proces dan steeds opnieuw.

Aan het eind van elke sessie vroeg mijn therapeut me om te beoordelen hoe ik me weer voelde – en voor mij was dit het spannendste deel – elke sessie werd het minder!

Ik kon de transformatie zien plaatsvinden – en het ook voelen.

Tegen de derde/vierde behandeling, zat ik rond de 4, en soms tussen de sessies door, kroop het weer omhoog, maar dan verminderde het meer en meer, tot de laatste sessie waar ik gerust kon stellen dat voor mij, het trauma, het ding dat me al die jaren achtervolgd had, nu alleen nog maar een herinnering was – iets dat gebeurd was, en hoewel het een vreselijk iets was om mee te maken, had ik er niet meer de ‘lading’ van emoties achter zitten.

Iedereen is anders, en hoewel ik uiteindelijk maar 6 behandelingen nodig had om van mijn PTSS en al mijn symptomen af te komen, zullen sommige mensen er meer nodig hebben – vooral die met C-PTSD (PTSS door meervoudige trauma’s) omdat er meer is om aan te werken.

De verandering die ik tijdens de therapie doormaakte, voelde als een wonder – en ik dacht heel vaak aan de dag waarop het voorbij zou zijn. Ik dacht: ‘Ik ren de kamer uit, bel mijn moeder en ik wed dat ik zal huilen, zo blij zal ik zijn! Ik zal zeggen “Ik ben mezelf! Ik ben genezen!”

In plaats daarvan liep ik tijdens die laatste sessie de kamer uit – ik was niet extatisch, ik stond niet te springen van vreugde omdat ik van mijn PTSS af was, ik was gewoon… nou ja… mezelf! Ik was teruggekeerd naar ‘normaal’, en hoewel dat een opwindend iets was, was ik gewoon ongelooflijk tevreden – ik glimlachte en straalde van binnenuit, en was gewoon vol tevredenheid. Ik voelde me veilig, ik voelde me gelukkig… ik voelde me weer mezelf.

Geschreven door PTSD UK oprichtster, Jacqui

Je bent misschien geïnteresseerd om te lezen hoe EMDR werkt, en dat kun je hier doen.

IMAGE: Green Eyes door Danielle Elder