De laatste vijf jaar zijn twee vrienden met Evans mee gaan hardlopen, maar jarenlang liep hij alleen. Tijdens zijn ambtstermijn als politiecommissaris kwam hij soms om drie uur ’s nachts thuis van een plaats delict en ging hij hardlopen in plaats van naar bed te gaan.

“Ik was gewend om niet veel te slapen,” erkent hij. “Het was leuk omdat ik door elke buurt van de stad rende en het voelde alsof ik een oogje in het zeil hield, alsof ik de ogen en oren was.”

Evans schrijft toe dat hardlopen hem heeft geholpen bij het verwerken van de stress die een baan in de rechtshandhaving met zich meebrengt. Na de bomaanslag had hij een ontmoeting met een psychiater die bevestigde wat hij al lang geloofde – dat hardlopen net zo belangrijk is voor zijn geestelijke gezondheid als voor zijn fysieke welzijn.

“Ik heb altijd gezegd, zolang ik elke dag kan hardlopen, kan ik alles aan,” zei hij. “Hardlopen is de sleutel tot mijn succes. Als je denkt dat je een slechte dag hebt, ga je hardlopen en alles lijkt beter te gaan.”

Marathoning heeft Evans ook een platform gegeven om doelen te steunen waar hij om geeft. In het verleden liep hij voor de Martin Richard Foundation, opgericht ter nagedachtenis van het 8-jarige jongetje dat omkwam bij de bomaanslag op de marathon. Dit jaar zamelt Evans geld in voor Journey Forward, een nonprofit gevestigd in Canton, Mass. dat werkt aan de revalidatie van patiënten met ruggenmergletsels.

“Ze doen geweldig werk door allerlei soorten mensen te helpen,” legde Evans uit. “We hebben een agent van de geheime dienst die verlamd is geraakt bij een zwaar auto-ongeluk en ze hebben met hem gewerkt om hem weer op de been te krijgen.”

Joints Evans aan de startlijn dit jaar zal zijn oudste zoon John zijn, die in 2015 afstudeerde aan de Carroll School of Management. Met zijn 25 jaar, en met al vijf marathons onder zijn riem, maakt de jongere Evans een goede kans om zijn vader te verslaan op Heartbreak Hill, waar BC-studenten zich elk jaar verzamelen om lopers aan te moedigen.

“Ik versloeg hem in de eerste, maar nu rookt hij me,” zei Evans met een glimlach. “Ik ben trots. Mijn tijd kan me niet meer schelen, ik wil er meer van genieten. Ik ga dit blijven doen tot mijn knieën het niet meer toelaten.”

-Alix Hackett | University Communications | April 2019