Ik hou van je.

Drie enorme woorden.

Hoezeer je ook in een relatie zit, het comfortniveau is bijna nooit genoeg om het grote L-woord met absolute zekerheid in te brengen. Zal je haar afschrikken? Zal ze het terug zeggen? Het is het meest duistere terrein, en het woord uitspreken is een waanzinnig geladen bungee jump.

Maar als je er eenmaal voorbij bent, ben je goud. Na een tijdje glijdt het woord er moeiteloos uit, terloops verbale vlammen dovend in een oogwenk. Het wordt routine, waarna het bijna onmogelijk wordt om te stoppen met het gooien van hartjes in alledaagse gesprekken. Werkelijk, we klinken nooit zo misselijkmakend vilein als wanneer onze L-woorden gunstig worden ontvangen.

En hoewel De Grote Drie make-or-break-woorden zijn voor een relatie, zijn ze niet de grootste. Probeer de Fatale Vier. Ah ja, de vraag. Ondanks alle linguïstische pyrotechniek, moet de vraag onvermijdelijk (knie-optimaal) neerkomen op WYMM. Wil je? Zo simpel is het.

Gulp. Haal diep adem jongen/meisje, deze kan prikken. (Heb ik het verprutst, vraag je je af?) Tuurlijk, een paar keer. (En dan?) Oh, rustig aan. De kogels ketsten iedere keer veilig af op de serendipitous weigeringen, en lieten een kortstondig misleide schurk genadig achter met zijn gewone doen.

Niet alleen levensveranderend, dit is een vraag met twee kanten, op de meest dodelijke manier. Het Nee, natuurlijk, is direct verwoestend. Je verwacht dat ze door een hoepel springt als een extatische dolfijn, en gillend van vreugde over de ring glijdt. In werkelijkheid kijkt ze je aan als een bijzonder afstotelijke accountant op een modeshow: ongewenst en volledig uit zijn lood geslagen. De relatie hara kiri is duidelijk en absoluut. Je hebt de loop van jullie collectieve geschiedenis veranderd, en zult meer een deurmat zijn dan ooit.

Een ja, meestal de avond direct in een bubbeltjesmagnum regisseren, resulteert vaak in een even onstuimige roes als inferieure champagne. Je wordt licht duizelig wakker met een ‘Did-I-really’ gevoel kloppend achter je slapen. Afhankelijk van je natuurlijke optimisme is dit 10 minuten later verdwenen of kijk je peinzend, suïcidaal uit het raam. Je hebt onvermijdelijk het gevoel dat je te vroeg bent gekomen.

Toch, laten we proberen academisch te zijn, en dit zien als een ideale combinatie waarin de man glimlachend wakker wordt, triomfantelijk zijn jawoord grijpend, zich zeer voldaan voelend. Alles is goed met de wereld, is het niet?
Niet, sukkel. Bij een latte de volgende middag, giechelt ze naar je met een bedeesdheid die je totaal niet herkent. Het gesprek lijkt bedrieglijk regelmatig, tot ze toespelingen maakt op Het Naderende. Wacht even,’ denk je, terwijl je probeert hard genoeg te fronsen om de zweetklieren op je voorhoofd te verstikken zodat ze je paniek verraden. ‘Was dit niet van plan, je weet wel, een uiteindelijk ding te zijn? Toch, terwijl de bovenstaande situaties weliswaar zowel meedogenloos als onverbiddelijk zijn, hebben ze het voordeel van de duidelijkheid: er is geen dubbelzinnigheid betrokken bij Ja of Nee.

Maar dat is nog niet het ergste, want er is tenminste een antwoord. Je vraagt het, terwijl je haar gretig, optimistisch, debiel aankijkt, wachtend op een reactie. Soms vragen ze je perplex om het nog eens te vragen, geef ze iets meer clichématig en filmisch dat ze als romantisch kunnen beschouwen. Of ze kijken je ernstig aan, kloppen op je hand als ze besluiten dat ze meer tijd nodig hebben om na te denken.

De ingewikkeldheid ontstaat pas echt als ze zelfs De Vraag met een eigen vraag beantwoorden. ‘Waarom denk je dat we moeten trouwen?’ Alle mannen zijn meteen stomverbaasd, reageren met De Drie Woorden woorden in reflex. ‘Ja, schat, ik ook,’ zegt zij geduldig, ‘maar waarom een huwelijk?’

Welkom in de hel, broeder.

De zorg zit hem niet in het feit dat het een strikvraag is. Natuurlijk is het dat. Ze peilt je reactie, je rechtvaardiging… maar omdat je al een tijdje uitgaat, ben je daar wel aan gewend. Het probleem is dat ze zojuist een uiterst pertinente vraag heeft gesteld, een vraag waar velen van ons niet bij stil proberen te staan.

Een vriend werd onlangs in de war gebracht door die wedervraag, vergezeld van de verplichte glimlach. Na lang wikken en wegen schatte hij de situatie in als haar argwaan over zijn motieven. ‘Wat als ze denkt dat ik het alleen doe om de relatie te redden, als een uitweg?’ Ben je dat, vroeg ik. ‘Misschien,’ gaf hij toe.

Hoe dan ook, achterover leunend en inhalend, slaagden we er niet in iets verkeerds te vinden in dat streven. De begunstigde is de relatie, is het niet? Als het huwelijk de enige manier is om een relatie vooruit te helpen, waarom wordt dit voorstel dan ook maar in de verste verte als egoïstisch beschouwd?

Omdat, dames en kiemen, het knallen alleen en zuiver uit De Drie Woorden moet geschieden, en geen andere redenering ooit behoeft te worden toegepast. Als je inderdaad ongelukkig genoeg bent om de derde graad te krijgen (hoewel gelukkig om een partner te hebben gevonden die zo frustrerend cerebraal is), zet je rug tegen de muur, glimlach, en blijf Het Drie Woorden gezang herhalen, ad infinitum.

Don Jawan is ontegenzeggelijk jong en zeker single, naast het feit dat hij is wat je een ‘metroseksueel’ zou kunnen noemen.

Mis zijn eerdere columns niet!

Over korte rokjes en dubbele standaarden
• Waarom we van vrouwen in uniform houden
• De vrouw die je niet kunt krijgen
• Alle mannen spinnen voor Catwoman