In het kort wil ik mensen het gevoel geven dat ze naomi campbell zijn – krachtig, mooi, capabel en sterk.

Mijn weg naar dermatologie begon als patiënt.

Ik had matige tot ernstige nodulaire cystische acne van mijn 14e tot mijn 17e. In die periode ging ik van dermatoloog naar dermatoloog (en gaf een hoop poen uit), maar om wat voor reden dan ook, konden we geen systeem vinden dat werkte. Ik kreeg mijn eerste acne laesie de zomer voor de 9e klas. In het laatste jaar van de middelbare school overtuigde mijn moeder me om naar een laatste dermatoloog te gaan die ons door een vriend was aanbevolen. Dr. Stacey Haynes veranderde mijn leven.

Het is echt moeilijk uit te leggen hoe zelfbewust en verdrietig mijn acne me liet voelen. Iemand vertelde me eens “iedereen had acne. Het is niet zo erg. Ik had ook acne en toen nam ik Accutane en werd ik beter.” Mijn doel is dat al mijn acne patiënten zich net zo voelen als hij. Ik hoop dat ik zo’n onbelangrijke rol in hun leven zal spelen omdat ik gewoon de dame zal zijn die hun acne heeft verholpen voordat hun acne meer dan huiddiep mocht worden.

De tweede reden waarom ik voor dermatologie heb gekozen, is geworteld in de cultuur. Mijn ouders en grootouders hebben me opgevoed om te overleven in de racistische wereld waarin ze zijn opgegroeid – een tijd en plaats (Birmingham, Al) waar het niet buitensporig was om iemands intelligentie, gratie en werkethiek af te leiden uit zijn huidskleur. Het was in mij ingebakken dat mijn huidskleur mijn bepalende kenmerk is. De uiterlijke herinnering van mijn ouders aan de erfenis die ik geërfd heb was mijn inspiratie om harder te werken dan ik soms wilde, maar die woorden in combinatie met mijn eigen innerlijk afgeleide zelfbewustzijn creëerden een fascinatie voor huid en identiteit. Als ik je ooit heb ontmoet, heb ik elk lijntje, oneffenheid en pigmentatie van je gezicht bestudeerd. Voor mij is het poëtisch dat ik nu in de positie ben om zwarte huid te vieren. Het is belangrijk voor me dat ik kleine zwarte meisjes en jongens (en volwassen zwarte vrouwen en mannen en iedereen) help zich mooi en sterk in hun vel te voelen. Ik wil voor onze gemeenschap doen wat Naomi Campbell, Kerry Washington en Tracee Ellis Ross doen.

Ik ging naar de medische faculteit gefascineerd door het verband tussen psychologie en dermatologie – hoe wie we zijn en hoe we eruit zien zo nauw met elkaar verbonden zijn. Ik mocht die verbanden onderzoeken met mijn mentoren – Dr. Suephy Chen, Dr. Benjamin Stoff, en Dr. Robert Swerlick. Ik vind het nu wel grappig, maar toen ik Dr. Chen als m1 ontmoette en haar vertelde dat ik de invloed van de huid op de levenskwaliteit wilde bestuderen, had ik geen idee dat zij dat al deed, totdat ze zei: “Nou, dat is perfect, want dat is wat ik doe!” haha. Ik weet zeker dat ze denkt dat ik haar gegoogled heb (wat ik ook had moeten doen, maar ik was erg fris en naïef).

Tijdens mijn studie geneeskunde heb ik geholpen bij de ontwikkeling van een instrument voor de kwaliteit van leven voor kinderen met chronische jeukaandoeningen – zoals eczeem bij kinderen (dat ernstig genoeg kan zijn om opname in het ziekenhuis te vereisen). Dit project was zo speciaal voor mij omdat dermatologische aandoeningen niet alleen een aanzienlijke impact hebben op de levenskwaliteit bij pediatrische populaties, maar deze patiënten hebben ook nog niet de woordenschat en het abstracte denken om het te verwoorden. Onze enquête bevatte vragen zoals “mijn jeukende huid maakt me verdrietig” en “kinderen lachen me uit om mijn jeukende huid”. Elke keer dat een 4-jarige “ja” zei op een van deze vragen, brak mijn hart een beetje en groeide mijn liefde voor dermatologie. Tijdens mijn onderzoeksperiode breidde ik mijn scope uit naar een volwassen kwaliteit van leven schaal. Praten met een patiënt die jarenlang leed aan een systemische huiduitslag van onbekende oorsprong – nu helder en in korte broek en een tshirt – dat is waarom ik in de dermatologie ga.

Er zijn nog meer voordelen voor het vakgebied.

Tijdens mijn onderzoeksperiode breidde ik mijn patiëntgerichte onderzoeksfocus uit tot het integreren van een educatieve video voor patiënten bij wie de diagnose basaalcelcarcinoom nieuw is gesteld in de standaard van zorgpatiënteneducatie. Onderdeel van het protocol was dat ik aanwezig moest zijn tijdens de behandeling. Terwijl de behandelende arts hun basaalcelcarcinoom verwijderde, beleefden we dertig minuten van pijnloze patiënt-dokter hechting – dit bestaat zelden in de geneeskunde van vandaag. Huidkankerpatiënten zijn over het algemeen ouder en zitten vol met prachtige verhalen. Ik denk dat als ik geen geneeskunde zou beoefenen, ik zou genieten van een carrière in de journalistiek, omdat journalist mijn nieuwsgierigheid deelt met kennis en met de persoonlijke verhalen van mensen (ik begin te beseffen dat deze twee carrières elkaar niet uitsluiten).

Alles in dit artikel tot nu toe is meer op filosofie gebaseerd dan praktisch. Ik ging het derde jaar in met belangstelling voor dermatologie, maar geen idee of ik wel dermatoloog wilde worden. Aan het eind van het derde jaar wilde ik elk vakgebied doen, maar tegelijkertijd wilde ik geen enkel vakgebied doen. Geneeskunde was zo interessant. Ik voelde me een dokter. Mensen lieten me toe in hun privé-leven en ik werd intellectueel gestimuleerd – maar geneeskunde putte me uit. De chronische pathologie werd overweldigend en tegen het einde van mijn twee maanden in Grady wilde ik alleen nog maar iets – wat dan ook – repareren. Ik heb me altijd sterk aangetrokken gevoeld tot diegenen die gemarginaliseerd zijn in de samenleving – ouderen, daklozen, onbezonnen, psychotisch. Deze deugd maakte psychiatrie ongelooflijk de moeite waard voor mij. Het was een eer om gewoon te mogen zitten en praten met patiënten, om hun verhalen te horen – zowel echte als verzonnen – en om te zien hoe hun identiteit veranderde gedurende een paar korte opnamedagen. Hoe bevredigend het ook was, na drie weken realiseerde ik me dat het niets voor mij was. Ik moest mijn handen gebruiken. Chirurgie was leuk. Ik kon mijn handen gebruiken. Ik kon problemen oplossen, maar ik miste de ingewikkelde medische fysiologie. Dermatologie past precies goed. Ik mag denken, aanraken, snijden, en verbinden.

Ik heb ook voor dermatologie gekozen omdat dermatologen gelukkig zijn (in het algemeen). Deels heeft dat te maken met de realiteit van het werk waar ik het net over had. Een deel daarvan heeft te maken met financiële zekerheid. Deels heeft dat te maken met tijd voor een leven buiten de geneeskunde – want hoeveel ik ook van geneeskunde houd, het is een slopende en alles verterende baan. Dermatologie biedt meer tijd voor het gezin, meer tijd in de sportschool en meer avonturen buiten de deur.

Dit klinkt echt als een propagandabrief, maar het is de waarheid.

Ik hoop dat jullie allemaal het geluk hebben een baan te vinden waarmee je je zo verbonden voelt.

Ik hoop dat ik jullie inspireer om hard genoeg te werken om het te bereiken.

met liefde,

elyse love, md