Ik weet dat ik niet de beste persoon ben om over zulke zaken te spreken, want ik ben misschien maar twee keer verliefd geweest in de 34, bijna 35, jaren van mijn bestaan op deze blauw- en bruingroenachtige bal die als een tol ronddraait in de onmetelijke leegte die de ruimte is.

De eerste keer dat ik verliefd was telt waarschijnlijk niet mee omdat ik jong was, echt jong, een kind dat het concept van liefde in al zijn ontelbare, zo niet oneindige, (zijn dat twee termen die elkaar uitsluiten?) betekenissen/symbolismen/uitdrukkingen nog niet helemaal kon bevatten. Sommigen zouden zeggen dat wat ik voelde “puppy liefde” was, een vorm van immense adoratie of verliefdheid op iemand anders.

Ze was een buurmeisje dat ik beschouwde als een juweel tussen de eindeloze zandkorrels in de enorme woestijn die onze schilderachtige voorstad was en die op die leeftijd eeuwig leek te duren. Ze was meelevend, speels, slim, sukkelig, had een prachtige glimlach en het mooiste haar ooit. Ik was smoorverliefd vanaf het eerste moment dat ik haar zag en stelde me voor met haar te trouwen als we ouder waren.

Tjonge, wat had de werkelijkheid me veel te leren en niet al te vriendelijk, hoor. Tegen de tijd dat ze dezelfde gevoelens beantwoordde, verhuisde ze… “ver weg.” Vijfenveertig minuten is niet zo ver, maar als puber die nog moet autorijden, kan het net zo goed aan de andere kant van het land zijn. Uiteindelijk kreeg ze verkering met iemand die haar huidige man werd (ik was uitgenodigd op hun bruiloft, het was prachtig) en mijn droom viel in duigen.

Het heeft nooit zo mogen zijn, niet alleen vanwege de afstand en de omstandigheden, maar ook vanwege andere factoren die ik leerde kennen toen ik ouder werd. Het is gewoon dat ik een hopeloze romanticus was, zelfs op zo’n jonge leeftijd, die zich kon voorstellen dat hij zich zou settelen met het spreekwoordelijke “buurmeisje” en de perfecte relatie zou hebben.

De tweede keer dat het gebeurde, weet ik niet of het “echte” liefde was of iets waar ik afhankelijk van was geworden. Ik was midden twintig en op een dieptepunt in mijn leven. Ik was al te kwetsbaar zonder zelfvertrouwen en er ging niets echt voor me zowel persoonlijk als professioneel.

Ze was een meisje dat ik kende van de middelbare school die altijd een enorme crush op me had die, eerlijk gezegd, ik nooit echt hetzelfde heb gevoeld. Toen we elkaar weer ontmoetten, maakte ik de fout om gezellig te worden en haar te kussen, wat een achtbaan van een “romance” veroorzaakte die slechts iets meer dan een jaar duurde (mijn langste relatie).

Ik ga niet alle smerige details met je delen, maar het volstaat te zeggen dat ik een compleet stuk stront was en was geworden wat ik altijd had verafschuwd of gevreesd. Ik werd een schurk en het was weer een teken dat ik iets niet had moeten aangaan waar ik niet klaar voor was.

Ik zal zeggen dat het samenzijn met haar me in bepaalde opzichten heeft geholpen een beter mens te worden en ik vond het heerlijk om iemand betrouwbaar in mijn leven te hebben met wie ik volledig intiem kon zijn. Ik denk echter niet dat het liefde was, omdat ik niet van mezelf hield en een relatie aanging als degene die volledig afhankelijk was van de ander.

Er is een reden waarom relatie-experts zeggen dat de beste en gezondste relaties voortkomen uit twee mensen die zichzelf zonder twijfel kennen, weten wat ze willen, van zichzelf houden en uit plaatsen van veiligheid komen. Als een van beide op enigerlei wijze afhankelijk is van de ander dan zal de relatie altijd scheef en gespannen zijn wat resulteert in een veelheid van problemen.

Nu, ik zal toegeven, wat me inspireerde om dit te schrijven is omdat ik altijd heb geweten dat ik een vaste langdurige relatie wilde (in principe wilde ik altijd mijn eigen gezin stichten), een constant dieet van liefdesliedjes en rom-coms of romantische films in het algemeen, evenals het zien van koppels die gelukkig samen zijn en genieten van elkaars gezelschap.

Ik begon Modern Love te kijken op Prime en het zette me aan het denken over niet alleen mijn persoonlijke ervaring, maar ook die van anderen die ik op mijn reis heb ontmoet.

Liefde is waarschijnlijk de meest gecompliceerde van alle menselijke emoties, waardoor we tegelijkertijd een verscheidenheid aan andere emoties voelen. Er is de liefde tussen ouder en kind, vriend en vriend, minnaar en minnaar, mentor en discipel evenals andere vormen en elk heeft een variantie van die speciale band.

De maatschappij dicteert wat “zuivere, gezonde” liefde is, maar het komt in vele vormen en sommige van die manifestaties niet iedereen zou het ermee eens zijn dat ze worden geassocieerd met liefde.

Ik heb mensen gekend die in gewelddadige relaties zaten of nog steeds zitten, of het nu lichamelijk of geestelijk is, en sommigen vragen zich af waarom?

Degenen die in de psychiatrie werken, zouden zeggen dat ze een heleboel diepgewortelde problemen hebben die ze niet hebben aangepakt, waardoor ze in zulke destructieve relaties blijven. Neurowetenschappers zouden zeggen dat het te wijten is aan een verkeerde werking van synapsen in de hersenen of een onevenwichtigheid van chemische stoffen.

We hebben dit idee van wat we willen in een partner en soms wegen onze voorkeuren zwaarder dan de gebreken die soms heel zichtbaar zijn. We geven degenen die het beste met ons voor hebben op voor datgene dat glinstert, maar misschien geen goud is. En ik oordeel niet, want ook ik maak me hieraan schuldig.

Dat is het raadsel. Velen van ons worden tot elkaar aangetrokken door wat we zien. We geven anderen niet de kans om verliefd te worden op hun unieke persoonlijke expressie die hen bezielt. Dat is triest, want er zijn maar weinig goede, fatsoenlijke mensen meer in de wereld. Of misschien maak ik wel deel uit van een klein percentage van verschrikkelijke mensen. Als het het laatste is, heb ik daar geen probleem mee. Ik weet dat ik nog veel moet groeien terwijl ik hier op dit niveau van bestaan ben.

Een beetje “wijsheid” dat ik kan doorgeven is om je niet emotioneel te hechten aan iemand die niet hetzelfde voelt, omdat je oneerlijk veel verwachtingen onbewust bij hen neerlegt en je zult hoogstwaarschijnlijk jezelf kwetsen en de relatie die je al met die persoon hebt.

Als je in iemand geïnteresseerd bent en niet zeker weet of hij of zij hetzelfde voor jou voelt, neem dan de kans waar om het hem of haar te vertellen en te bevestigen wat voor soort relatie jullie twee (of meer) delen. Doe het voor jezelf, want je bent jezelf een definitief antwoord schuldig, zelfs als het niet het antwoord is dat je hoopte te horen. Het is nooit een goed gevoel om onzeker te zijn over een bepaalde situatie, maar de enige manier om voorbij die onzekerheid te komen is door de waarheid te vinden.

Dus ook al is wat ik te zeggen had (errr type) niet iets wat je nog niet gehoord hebt, het is leuk om nog eens te horen, vooral als er persoonlijke anekdotes aan worden toegevoegd. We maken allemaal tot op zekere hoogte hetzelfde mee en het is fijn te weten dat er anderen zijn die hetzelfde voelen of dezelfde situaties doormaken. Ik geloof van harte dat een van de redenen waarom we hier zijn, is om liefde te ervaren, want er is werkelijk geen grotere of goddelijke emotie als liefde. 😊❤️💛💜🧡