Het is tijd om 50 jaar Woodstock te vieren – het muziekfestival dat in 1969 de wereld op zijn grondvesten deed schudden. Ondanks de slechte naam die het festival de laatste tijd heeft gekregen door drugsgebruik en juridische kwesties, blijft de geest van het oorspronkelijke Woodstock stevig in ons geheugen gegrift staan.

Het was augustus ’69. En, de geschiedenis van de westerse populaire muziek zag de toevoeging van een gloednieuw hoofdstuk met een festival gehouden in het White Lake gebied van Bethel, New York, dat wordt omringd door de Catskill Mountains.

Het stuk land dat diende als de locatie behoorde toe aan Max Yasgur, een 49-jarige hardwerkende melkveehouder, die het had verhuurd aan de organisatoren. De show heette The Woodstock Music and Art Fair, en zou spoedig over de hele wereld bekend worden als Woodstock.

Een halve eeuw is voorbijgegaan sinds Woodstock in 1969 van 15 tot 18 augustus de wereld opschudde. Het festival werd gekenmerkt door liedjes en substantie, stromende regen en modderstromen, wat naaktheid en zelfs een paar gemelde geboortes afgezien van ten minste twee dodelijke slachtoffers – een als gevolg van misbruik van insuline en de andere doordat een tractor over een slapende bezoeker reed. Wat zich tijdens die vier dagen ontvouwde, was in alle opzichten krankzinnig.

De jonge organisatoren van 20 jaar – Michael Lang, Artie Kornfield, John P Roberts en Joel Rosenman – hadden relatief bescheiden ambities toen ze met het maken van de plannen begonnen. Zo’n 400.000 aanwezigen overtroffen hun schatting met grote afstand. Overal waar de ogen gingen, waren hippies te zien.

De overweldigende meerderheid werd verenigd door een veranderende houding tegenover drugs en promiscuïteit,
en groeiende woede over de oorlog in Vietnam.

De rockband Creedence Clearwater Revival werd de eerste grote act die zich aanmeldde voor het optreden, gevolgd door 31 anderen. Het is inderdaad dankzij de acts die optraden dat Woodstock een ongeëvenaarde, met sterren bezaaide viering van vrede en muziek werd.

Onder de namen die er waren waren Richie Havens die het evenement opende, Arlo Guthrie, Joan Baez, Ravi Shankar, Country Joe and the Fish, Santana, Canned Heat, Grateful Dead, Janis Joplin met The Kozmic Blues Band, Sly and the Family Stone, Jefferson Airplane, The Who, Joe Cocker and The Grease Band, Ten Years After, Crosby, Stills, Nash & Young en Jimi Hendrix, wiens optreden het festival afsloot.

Kijken naar de surrealistische magie die zich in de zaal ontvouwde was een tocht in trance. De regen speelde parten en veroorzaakte onnoemelijke vertragingen.

Klassiekers regen zich aaneen op het podium, met Santana, die nog steeds niet bekend was buiten het San Fransisco Bay gebied; Cocker, die nieuw was voor Amerikaanse muziekliefhebbers; Ten Years After, Baez en Hendrix die het publiek betoverden met hun soul-stirring optredens.

De aanwezigen, die ongemakken als een tekort aan voedsel en toiletten voor lief namen, hadden zich niets meer kunnen wensen.

Vele acts traden op tijdens Woodstock. En velen ontbraken in actie. Zo ontbraken acts als Bob Dylan, Led Zeppelin, The Moody Blues, Frank Zappa (die toen bij The Mothers of Invention zat), Joni Mitchell, The Doors en Jethro Tull. Er was echter zoveel aanbod dat weinigen ze gemist hebben.

Interessant is dat Jethro Tull weigerde deel te nemen omdat de frontman van de band, Ian Anderson, een hekel had aan hippies en niet geassocieerd wenste te worden met een show die gepaard ging met naaktheid, drugs en alcohol.

Zee van waanzin
De meeste aanwezigen hoefden geen duit in het zakje te doen om Woodstock te zien. Sommigen van hen, die kilometers hadden gelopen om de locatie te bereiken, genoten van een gratis festival. Maar zo was het niet bedoeld. De organisatoren hadden kosten gemaakt, en ze verwachtten winst te maken uit de kaartverkoop.

Geld voor een dag kostte 7 dollar, terwijl dat voor drie dagen, die door vertragingen uitliepen tot de vierde, 18 dollar kostte. Mensen begonnen al dagen voor de show in Bethel op te duiken, en hen vragen weg te gaan was geen praktische optie.

Dus besloten de organisatoren er een gratis evenement van te maken voor degenen die niet een van de 100.000 reeds verkochte kaartjes hadden gekocht.

Zo groot was de opkomst en zo’n sfeer dat er geen garantie was dat de dagen vreedzaam voorbij zouden gaan.

Martin Scorsese, een van de samenstellers van de baanbrekende, door Michael Wadleigh gemonteerde documentaire Woodstock, merkte in zijn voorwoord van het boek, Woodstock: Three Days That Rocked The World: “Voor sommigen zal het een raadsel zijn waarom Woodstock van begin tot eind een vreedzame bijeenkomst bleef. Ik bedoel, alles had op elk moment mis kunnen gaan. Soms keek ik achterom en vroeg me af, “Wat als er iets gek werd? Wat als een van de d*ugs niet werkt, of te goed werkt, en zij (aanwezigen) besluiten het podium te bestormen.”

Net zoals er over Woodstock wordt gesproken in de context van d*ugs, drank en muziek, wordt er ook naar verwezen als een mega-evenement dat niet werd bezoedeld door geweld.

Simple songs of freedom
Veel commentatoren deelden hun reflecties op de show in de media. De wijste woorden kwamen misschien van Yasgur, die zijn land voor de gelegenheid had verhuurd.

Tot het publiek op de derde dag zei hij: “Het belangrijkste dat jullie de wereld hebben bewezen is dat een half miljoen kinderen, en ik noem jullie kinderen omdat ik kinderen heb die ouder zijn dan jullie, een half miljoen jonge mensen bij elkaar kunnen komen en drie dagen plezier en muziek kunnen hebben en niets anders dan plezier en muziek en God zegene jullie daarvoor. Sprekend over de gevolgen van het organiseren van het festival, streefde een redactioneel artikel in een vooraanstaand Amerikaans dagblad op cynische toon naar objectiviteit: “Wat voor cultuur is het dat zo’n kolossale puinhoop kan voortbrengen? Een jongere dood en minstens drie anderen in ziekenhuizen door een overdosis d*ugs; een ander dood door een ongeluk tijdens het slapen in een open veld. De snelwegen in een straal van twintig mijl rondom waren volledig onbegaanbaar, niet alleen voor uitgelaten jongeren, maar ook voor omwonenden en gewone reizigers.”

Het betreffende redactioneel artikel, en verscheidene andere artikelen in de mainstream pers waren kritisch, wat wellicht begrijpelijk is omdat ze d*ugs en hippies, beide synoniem met Woodstock, niet wilden goedkeuren.

Rock muziek journalist en auteur Barney Hoskyns bekeek de Wadleigh documentaire en observeerde in zijn boek Small Town Talk: “Woodstock was waar de oververhitte retoriek en psychoactieve onrust van de jaren zestig een kritische massa bereikte. Kijken naar Michael Wadleigh’s geweldige documentaire Woodstock is als kijken naar beelden van een oorlogsgebied: helikopters en medische tenten, jonge mannen versuft en verward, modderige chaos.” Hoskyns had geen hekel aan de muziek, maar hij hield niet van de aanblik van wat hij zag.

Birthday of the sun
Woodstock genoot bewondering. Het kreeg ook kritiek. Festivals ter herdenking van de verjaardagen van deze spectaculaire show waren waarschijnlijk onvermijdelijk. Woodstock ’79 vond plaats in Madison Square Garden, New York, op de tiende verjaardag van het festival.

De show had jamsessies met o.a. Richie Havens, Country Joe and the Fish, Taj Mahal en Canned Heat.

Woodstock ’89 werd uitgevoerd op de oorspronkelijke plaats van het festival. Zelfs amateurmusici zonder onderscheidende vaardigheden werden uitgenodigd om op te treden in deze spontane viering van de 20e verjaardag.

Het concert staat, om voor de hand liggende redenen, ook bekend als The Forgotten Woodstock.

Aangeprezen als ‘2 more days of peace and music’, herdacht Woodstock ’94, gehouden in Winston Farm in Saugerties, New York, de 25e verjaardag.

Hoewel er 164.000 kaartjes werden verkocht, kwamen er zo’n 550.000 mensen opdagen. Onder degenen die optraden waren Del Amitri, Collective Soul, Joe Cocker, Blind Melon, Melissa Etheridge, Nine Inch Nails, The Cranberries, Metallica, Aerosmith, Country Joe McDonald, Spin Doctors, Green Day en Santana featuring Eric Gales.

Woodstock ’99, ook bekend als Woodstock 1999, was een poging om een ervaring te creëren die het origineel evenaarde. Onder de acts die in de show te zien waren, bevonden zich Creed, Red Hot Chilli Papers en Korn.

Geen enkele band van het oorspronkelijke Woodstock nam deel aan de show, hoewel Mickey Hart, drummer van The Grateful Dead, speelde met zijn band Planet Drum.

Ook John Entwistle van The Who trad op met een soloset. Het evenement werd ontsierd door geweld, en de politie onderzocht beschuldigingen van verkrachting tijdens het concert. Het oorspronkelijke Woodstock had vrede beloofd en geleverd.

Woodstock 50, dat de 50e verjaardag zal herdenken, is gepland om te worden gehouden op 16-18 augustus in Merriweather Post Pavilion, een 40-acre groot stuk land in Columbia, Maryland.

Het is in tal van problemen gekomen met Jay Z, John Fogerty en Dead & Company die zich terugtrokken uit het evenement. Het heeft een financiële partner verloren, heeft ook te maken gehad met geweigerde vergunningen, en er zijn nog steeds geen kaartjes te koop terwijl het concert nog maar een paar dagen weg is.

Woodstock 50 zou nog steeds een geweldig concert kunnen worden als alles vanaf nu goed gaat. Mocht je echter met een muziekliefhebber praten, wees dan niet verbaasd als je te horen krijgt dat die vier dagen in augustus 1969 zich nooit meer zullen herhalen. Ze gaven ons briljante muziek met legendes die hun gaven onthulden voor hen die erbij waren, en zij die er niet bij waren.

Niemand in de moderne tijd kan het beter doen dan de besten, die we al gehoord hebben.