Intrigerend is dat waar deze cellen op reageren niet de aanwezigheid van water zelf is, zei Augustine. De onderzoekers ontdekten dat als een muis grote slokken water binnenkreeg, dit de neuronen aanzette tot actie. Maar het geven van water in gelvorm, waarop gekauwd moest worden voordat het kon worden doorgeslikt, deed dat niet. Water in kleine slokjes van twee seconden evenmin, zelfs niet wanneer de dieren in totaal evenveel water innamen. In feite had het geven van olie aan de muizen om te drinken precies hetzelfde effect op de neuronen als het slurpen van water.

“Dat gaf ons aan dat het waarschijnlijk de snelheid is – de snelheid van deze opname – waarop deze neuronen reageren,” zei de heer Augustine.

Blijkbaar is een reeks snelle slokken een evolutionair aanvaardbare steno voor het drinken van water – betrouwbaar genoeg voor het lichaam om het te gebruiken als een manier om aan te geven wanneer er genoeg is gedronken.

Naast het schrikbeeld van watervergiftiging, zijn er goede redenen om alleen de minimaal noodzakelijke hoeveelheid te drinken. Wanneer een dier zijn kop laat zakken om te drinken, speculeerde Dr. Oka, bevindt het zich in een kwetsbare positie. “Als je de tijd van inname verdubbelt, zou dat het risico op een prooi moeten verdubbelen,” zei hij.

De onderzoekers hopen nu andere manieren te onderzoeken waarop het lichaam de waterinname controleert. Ze willen bijvoorbeeld zien of er sensoren in de darm zijn die de hersenen op de hoogte houden van de komst van water. Het lijkt waarschijnlijk, zei de heer Augustine, dat de hersenen iets te horen krijgen, en zich dienovereenkomstig aanpassen.