Er werd gevraagd of ze gemist zouden worden als ze door zelfmoord zouden overlijden.

Ik schreef dit diepe bericht/verhaal/gedicht als mijn antwoord. Ik heb nog nooit zoiets geschreven tot nu.

Ja, iemand zou je missen. Iemand in de wereld zal je missen. Als je sterft, zullen we nooit weten waar je in zult groeien. De zon zou niet zo helder schijnen als jij er niet was.

Stel je voor dat iemand je ontdekt. Dat kan een vriend zijn, je moeder, je vader, je zus, je neef die een kamer binnenloopt en je levenloze lichaam ziet. Stel je voor wie jou het eerst zou vinden. Stel je voor wat er zal gebeuren als ze je vinden. Stel je voor dat ze je door elkaar schudden om je wakker te krijgen. Ze zullen een pijn voelen die ze niet in woorden kunnen vatten. Ze zullen huilen van de pijn. Ze zullen gillen van afschuw, en nee nee nee zeggen. Ze zullen 991 moeten bellen, je ter plekke dood verklaren en een overlijdensakte tekenen. Dan zullen ze je moeten bezoeken in het mortuarium om de realiteit onder ogen te zien dat je er niet meer bent. Je ouders zullen anderen moeten vertellen dat je overleden bent. Dan zullen ze door je bezittingen moeten gaan, kleren voor je uitzoeken. Ze zullen een grafsteen en een kist moeten uitzoeken, bloemstukken moeten uitzoeken en nog meer begrafenisarrangementen moeten maken; mensen zullen hen vragen wat er gebeurd is en waarom. Ze hadden nog zoveel leven voor zich. Waarom? Ze zullen instorten en niet in staat zijn om te verwerken wat er op dat moment gebeurt. Ze zullen die pijn voelen tot de dag dat ze sterven, het zal niet weggaan in een paar dagen of zelfs een paar jaar. Elke dag zal meer pijn doen dan een hotel met liefdesverdriet.

Denk aan je vrienden die andere vrienden vertellen over je dood. Het openen van die e-mail om te lezen dat je bent overleden. Dat je overal op Facebook ziet dat je er niet meer bent, met al die RIP-statussen. Dat de details van de begrafenis snel zullen komen. Denk aan je familie, die je begraaft. Je ouders en geliefden zijn je begrafenis aan het plannen. Ouders horen geen kinderen te begraven, maar het gebeurt.

Tijdens de wake zullen familie en vrienden zich verzamelen, nog steeds in shock, nog steeds niet gelovend dat je weg bent. Ze zullen niet zeggen, ze zijn weg. Ze zullen niet zeggen dat ik blij ben dat ze hun leven hebben genomen. Ze zullen niet zeggen dat het leven beter is zonder jou. De mensen waarvan je zei dat ze je negeerden, niet van je hielden of niet om je gaven, kwamen naar je wake om je te zien. Ze houden van je. Ze hebben je nodig. En kunnen niet geloven dat ze afscheid van je nemen. Ze lezen je overlijdensbericht terwijl ze in de rij staan om je te zien, handen gevouwen in een kist. Ze zullen zichzelf in slaap huilen terwijl ze ontkennen dat je er niet meer bent, wetend dat dit een nachtmerrie is waaraan ze nooit zullen kunnen ontsnappen.

Op de dag van je begrafenis draagt iedereen die van je houdt zwart. Ze zullen pijn hebben en zo hard huilen dat hun hele lichaam pijn zal doen. Ze zullen sterven terwijl ze nog een laatste keer afscheid nemen. Dan zullen ze aan jou en een herinnering aan jou denken, maar stil blijven om het allemaal te verwerken. Als de dienst begint, zullen ze beginnen te praten over jou en het leven dat je geleefd hebt. Mensen zullen toespraken houden ter nagedachtenis aan jou en niet in staat zijn om door de toespraak heen te komen zonder te beven van de pijn.

Ze zullen zich buiten de kerk begeven, in hun auto’s, in de begrafenisstoet, en naar de begraafplaats. Ze parkeren hun auto’s en bezoeken uw graf voor de eerste keer. Als ze uw kist uit de kist zien komen, voelen ze een mes door hun borst gaan. Uw dierbaren zullen bloemen op uw kist zien, terwijl de laatste gebeden worden gezegd. Ze zullen wensen dat ze ook konden sterven. Ze zullen alles doen om maar bij jou te zijn. Ze zullen worstelen om geluk te vinden. Hun dagen zullen gevuld zijn met verdriet.

Uw dierbaren zullen u niet meer in de rij zien staan op een feestje. Ze zullen geen foto’s meer met je kunnen maken. Ze zullen je niet meer kunnen sms’en om uit te gaan of een hapje te gaan eten. Ze zullen je niet meer in een afstudeerjurk zien, je naam die op het podium wordt omgeroepen.

Je denkt misschien dat je een einde maakt aan je pijn, maar al je dierbaren zullen veel meer worden getroffen dan jij. Je ouders zullen niet langer een kind hebben. Uw grootouders zullen niet langer een kleinkind hebben. U zult niet langer een broer of zus of neef zijn. Uw huisdieren zullen zich afvragen waar hun baasje is. Die speciale persoon zal niet de kans krijgen om je te leren kennen, met je uit te gaan, met je te trouwen en een leven met je op te bouwen. Uw geliefde zal niet langer een geliefde hebben. Uw dierbaren zullen u nooit op uw bruiloft kunnen zien. Dat geluk dat op je wachtte, zal nooit werkelijkheid kunnen worden.

Iedereen, die ooit in je aanwezigheid is geweest, zal pijn lijden, want als ze hadden laten zien dat ze om je gaven, zou je er nog zijn. Ze worden elke ochtend wakker met de gedachte dat ze je weer zullen zien, alleen om te beseffen dat ze je niet meer zullen zien. En elke nacht zullen ze zichzelf in slaap huilen, want ook al weigeren ze het emotioneel toe te geven, logisch gezien weten ze dat je er niet meer bent.

Ze zullen zichzelf de schuld geven, wat er ook gebeurt. Ze zullen eeuwig ellendig leven, boos, gekwetst en allemaal die ene vraag stellen: waarom? Ze zullen zich afvragen: wat als ik je had geholpen, zou je er dan nog zijn? Het leven van je dierbaren zal niet meer hetzelfde zijn. Realiseer je dat je misschien een einde maakt aan jouw pijn, maar je begint aan een heel leven van die van anderen.

Als je je alleen voelt en denkt dat zelfmoord de enige uitweg is, weet dan dat je niet alleen bent, en ja, iemand zou je missen.

Hoe weet ik van dit soort dingen om zoiets op te schrijven? Ik heb veel mensen gekend die zelfmoord wilden plegen, en ik mis mijn vrienden die aan zelfmoord zijn overleden. Er is nog een geweldig artikel over 25 redenen waarom je geen einde aan je leven moet maken, samen met dit. In plaats van het wiel opnieuw uit te vinden met tips en aanwijzingen, heb ik besloten om hier een paar geweldige artikelen te linken.

Als jij of iemand kent die hulp nodig heeft, bel dan 1-800-273-8255 voor de National Suicide Prevention Lifeline.

Hallo! Ik ben Alesha! Ik ben een muzikant, actrice, ondernemer en schrijfster en recent ziekenhuispatiënt (ik kan nog steeds niet geloven dat dat echt is).Volg me op Twitter. Laat me weten wat je wilt dat ik schrijf! Klik hier! Ik schrijf voor Thrive Global, die als missie heeft om de manier waarop we werken en leven te veranderen. Zoals Arianna Huffington stelt, hebben we veel te lang in de waan geleefd dat opbranden de noodzakelijke prijs is voor het bereiken van succes. Dit zou minder waar kunnen zijn. De nieuwste wetenschappelijke inzichten tonen aan dat er niet alleen geen wisselwerking is tussen een goed leven en goede prestaties, maar dat de prestaties zelfs verbeteren als we prioriteit geven aan onze gezondheid en ons welzijn. Het is tijd om van weten wat te doen over te stappen naar het daadwerkelijk doen. Met Thrive Global als voortrekker, ben ik ervan overtuigd dat we een mentaliteitsverandering kunnen bewerkstelligen wat betreft de balans tussen werk en privé. Als je het leuk vindt wat ik schrijf, geef me een hart onder de riem en deel het! 🙂