Kathryn Williams: Ik ben er vrij zeker van dat ik al kan zien waar dit debat heen gaat, dus ik zal proberen het voortijdig te beëindigen. In je tegenargument zul je de heilige onschendbaarheid van boeken aanvoeren als verheven vaten van wijsheid, waarheid en schoonheid, en zul je beweren dat het schrijven in boeken een ontsiering, een vernedering, een aantasting van hun mooie gezicht is, kortom, heiligschennis. En toch, hier is waar je argument plat zal vallen: je wilt je boeken hebben – ze koesteren en tentoonstellen als roomwitte vlakten van mogelijkheden waarover de woorden van genieën (en alleen genieën) marcheren – en ze ook opeten (oké, misschien niet opeten, maar verteren, ermee worstelen, ze begrijpen en onthouden). Je wilt dat je boeken een dame zijn op de boekenplank en een hoer op het nachtkastje.

Ik geef toe dat er in elke bibliotheek misschien een plaats is voor een bijzonder heilig boek, een boek dat het verdient om ongemarkeerd, ongestreept, zonder hondenoren en zonder sterren te gaan – een eerste druk, misschien, een erfstuk of een gewaardeerd geschenk. Maar de meeste boeken, misschien wel alle, wachten op de marginalia van een lezer, en deze marginalia zijn zelf een heilig symbool van het discours tussen de lezer en het gelezene.

Emma Chastain: Ha! Wat heb je het mis. Boeken zijn niet heilig voor mij. Ik bedoel, ze zijn het wel, maar ik denk niet dat het moreel verkeerd is om erin te schrijven, ze te markeren of er eenhoornstickers op te plakken. En toch doe ik geen van die dingen. Waarom niet? Omdat ik een herlezer ben, en ik kan de schaamte niet verdragen.

Laat het me uitleggen.

De enige boeken die ik bewaar, zijn die welke ik van plan ben opnieuw te lezen. Al het andere wordt gedoneerd, verkocht of op Melissa’s bureau achtergelaten, samen met een griezelig Post-It briefje (“ik dacht dat je dit verhaal over een moorddadige stalker wel leuk zou vinden. Xxoo, je geheime aanbidder”). En als ik die dierbare, favoriete boeken herlees, is het enige wat gegarandeerd mijn plezier bederft, het tegenkomen van mijn eigen stomme marginalia. De zinnen die ik twee keer onderstreept heb, om onbekende redenen. De smiley’s naast perfecte metaforen. De hysterische vragen aan niemand (“maar is dit niet in tegenspraak met pagina 52?!”). De verbijsterde rij vraagtekens naast een zogenaamd verwarrende zin. Het is maar al te onthullend van mijn jongere, dommere ik. En de krabbels die niet openlijk gênant zijn, zijn gewoon irritant. Deze keer wil ik niet geobsedeerd zijn over Holdens boterham met Zwitserse kaas en moutmelk, maar ik moet wel, want toen ik 13 was, markeerde ik die zin in oranje en zette er een grote ster naast. En ik juich je gewoonte om oude boeken weg te geven toe, want ik ben zelf een boekenverzamelaar. Het is een probleem. Ik zou een TLC show kunnen hebben. Maar ik kan mezelf er niet toe brengen om ze weg te doen, want wat als ik ze op een dag nog eens wil lezen… of de aantekeningen die ik erin heb gemaakt wil raadplegen? Hoe frustrerend om je een regel of personage of thema of gebeurtenis uit een boek te herinneren (of te denken te herinneren) maar het niet terug te kunnen vinden in dat boek omdat je het niet hebt genoteerd, hoe onopvallend ook.

Wat de schaamte voor marginalia betreft, wat als je het op deze manier bekijkt: Uw boek notities zijn uw literaire groeikaart, en als zodanig zijn ze onbetaalbaar, zoals de beklede pantry deurstijl van uw ouderlijk huis. Ben je er trots op dat je het nodig vond om in grote blokletters en onderstreept, “SYMBOL” te schrijven naast de vermelding van Hester Prynne’s scharlaken A? Nee, maar als je dat toen niet had gedaan, dan zou je vandaag misschien niet de symboliek begrijpen van de prachtig geketende voet van de vogel in het titelschilderij van Donna Tartt’s The Goldfinch. Hiervoor zou je worden gemeden op elk etentje dat je van eind 2013 tot begin 2014 zou bijwonen, totdat Lorrie Moore’s Bark uitkwam. Is dat een prijs die je bereid bent te betalen?

Emma: Ik begrijp symboliek prima (de scharlaken A symboliseert goede cijfers, toch?), en ik heb nooit mijn middelbare school exemplaar van The Scarlet Letter hoeven te raadplegen terwijl ik The Goldfinch las. Als je informatie wilt onthouden, markeer dan niet. Het helpt niet. Wat wel helpt: je favoriete citaten, met de hand, in je dagboek kopiëren. Markeren, krabbelen, onderstrepen – het is te gemakkelijk. Het is geen betrokkenheid, het is graffiti. Laat je boeken onaangeroerd, onbesmet, als een reeks ongerepte zwembaden waar je steeds weer in kunt duiken als je ouder wordt.

Kathryn: Helaas ben ik nooit een goede dagboek-houder geweest. In plaats daarvan eindig ik met wijdverspreide Post-It notities, Dollar Store memoblokjes, verlaten Moleskine notitieboekjes, en willekeurige bestanden op mijn computer met trieste, eenzame, ongebonden zinnen en regels als, “slaat precies op wat ze deden tot de laatste paragraaf = we samenspanden, lachend (uitgesteld besef), dat is waarom het zo’n pijn doet.” Wat doet zo’n pijn? zou mijn toekomstige zelf kunnen vragen, geen idee hebbend waar deze notitie naar verwijst. Als ik mijn aantekeningen op een andere plaats zou maken dan het lezen zelf, zou ik een boekenplank naast mijn boekenkast moeten hebben – en een veel beter opbergsysteem. Dus misschien is mijn marginalia niet het gevolg van mijn literaire betrokkenheid, maar van mijn algemene slordigheid als persoon. Lezer, ken uzelf.

Bent u voor of tegen het schrijven in boeken?