Renée Zellweger’s eindeloos charmante en relateerbare Bridget Jones keert eindelijk terug naar het witte doek in Bridget Jones’s Baby, en de film stelt niet teleur. Zoals de titel al doet vermoeden, draait het verhaal om Bridget’s baby – specifiek, haar onverwachte zwangerschap, en de twee mannen die mogelijk de vader zijn. Bridget is flink gegroeid sinds Edge of Reason uit 2004, maar over het algemeen is de film een geweldige terugkeer naar het schattige onhandige, hilarische personage dat fans al jaren kennen en liefhebben. Maar ik heb één groot probleem met Bridget Jones’s Baby: het feit dat het (spoiler alert!) ervoor kiest om Bridget een perfect, sprookjesachtig einde te geven, waardoor het geliefde verhaal van Bridget Jones iets wordt dat het niet is.

Als personage heeft Bridget altijd een gelukkig einde voor haar liefdesleven gewild, maar ze is altijd beter in staat geweest, en vermakelijker, wanneer dingen niet gaan zoals gepland – daarom was ik teleurgesteld dat de film erop stond om de vader van haar baby de schijnbaar perfecte keuze te maken, in plaats van te vertrouwen op Bridget’s vermogen om een gecompliceerde situatie te laten werken. En gecompliceerd is het; na een one night stand met een charmante Amerikaan, Jack (Patrick Dempsey), en nog een flirt met oude vriend Mark Darcy (Colin Firth), Bridget vindt zichzelf met een kind, zonder definitief antwoord over wie de vader is, of wie ze zelfs wil dat het is. Zij en Mark hebben een verleden, maar Jack is een rijke zakenman die helemaal weg is van Bridget en het idee om samen met haar een baby op te voeden. Aan het eind van de film wordt onthuld dat Mark de vader is, maar persoonlijk wilde ik dat het Jack zou worden. Mark de vader maken is net iets te perfect, en het berooft Bridget van de kans om de dingen op haar typische Bridget manier aan te pakken.

Tuurlijk, sommige fans zullen misschien zeggen dat Bridget al genoeg heeft meegemaakt en dat ze dus het happy end verdient. Maar zoals ik het zie, is Bridget herkenbaar en beminnelijk omdat ze zich met humor, gratie en veerkracht door gecompliceerde situaties heen slaat. Kijk maar naar hoe ze met haar zwangerschap omgaat. Lang voordat de vader bekend is, overweegt Bridget een vruchtwaterpunctie te laten doen, zodat ze wat DNA van de baby kan afnemen voor een vaderschapstest. Maar Bridget wordt bang van de risico’s, dus gaat het trio door zonder de waarheid te weten, volgt ze weeënlessen, maakt ze plannen en steunen ze Bridget als een driemansgezin. De ontwikkeling van hun kleine eenheid is charmant, en hoewel het onderweg zijn hobbels en misverstanden kent, is het over het algemeen een positieve ervaring voor Bridget. Het feit dat geen van hen weet wie de vader is, zorgt voor geweldig vermaak en veel van de grappige, rommelige scenario’s waar Bridget-fans al jaren van houden.

En even leek het erop dat die vertrouwde, gecompliceerde wereld voor de rest van de film zou doorgaan. In de loop van de film wordt het duidelijk dat Bridget nog steeds verliefd is op Mark. Dit wordt duidelijk wanneer een gepijnigde Bridget tijdens de bevalling naar Mark grijpt in plaats van naar Jack. “Wat als hij niet van jou is?” vraagt Bridget dan aan Mark, zich afvragend wat hij zal doen als de resultaten binnen zijn. “Dan zal ik toch van hem houden,” antwoordt Mark, en hun paarschap is officieel beklonken. Spoedig spoelt de film een jaar later door naar de trouwdag van Mark en Bridget. Een knappe, in smoking geklede Jack houdt bij het altaar naast Mark een schattige eenjarige omhoog, en er wordt gesuggereerd dat de baby van hem is. Maar dat doet er niet toe; Bridget trouwde met Mark omdat ze van hem houdt, ongeacht of hij haar baby verwekt heeft of niet. Even voelt het einde van de film onconventioneel, ingewikkeld en buitengewoon interessant. Tot Mark een zin uitspreekt in de trant van “Jack, wat doe je daar met mijn zoon?”, waarmee hij impliceert dat de baby eigenlijk van hem is, en het moment in duigen valt.

Het is niet zo dat ik niet wilde dat Bridget bij Mark zou eindigen, want dat wilde ik wel degelijk. Het is dat ik wilde dat de baby van Jack zou blijken te zijn, omdat het eindbeeld van Bridget in een trouwjurk die een grasheuvel afloopt, met haar zoontje in haar armen en getrouwd met zijn vader, gewoon te perfect is. Het is verpakt in een keurige kleine strik, een totaal sprookjesachtig einde, en het is zo niet Bridget Jones. Bridget’s leven is altijd gecompliceerd geweest, ze heeft zich altijd door moeilijke dingen heen moeten worstelen. Niets is haar ooit gemakkelijk afgegaan, maar ze heeft het altijd onder controle. De film die Bridget een te perfect einde geeft, ondermijnt waartoe het personage werkelijk in staat is, en bekend om staat, al die tijd.

Als Bridget erachter was gekomen dat Jack echt de vader van de baby was, maar nog steeds wist dat ze van Mark hield en met hem wilde trouwen, zou dat een heel nieuw gecompliceerd, interessant decor voor hun gezin hebben gecreëerd. Bridget en Mark zouden getrouwd en verliefd zijn geweest, ouders van een schattig kind dat ook een biologische Amerikaanse vader heeft die van hem houdt en bevriend is met zijn ouders. Jacks personage is nooit een schurk geworden en hij was erg betrokken bij de zwangerschap, dus het zou heel logisch zijn geweest als hij in het leven van Bridget en Mark was gebleven. Hij zou een welkom personage in het verhaal zijn geweest, zijn aanwezigheid zou een dynamiek hebben gecreëerd die de onconventionele familiestructuren van de moderne samenleving weerspiegelt. Stel je voor hoe cool het zou zijn geweest als Mark naar Jack was gelopen en had gezegd: “Jack, wat doe je daar met onze zoon?”

In plaats daarvan koos de film ervoor om Bridget Jones’s verhaal af te sluiten met een kerngezin. Bridget’s leven is nooit een perfect pakketje geweest met een strik eromheen, dus waarom niet eindigen met het pakketje een beetje scheef? Natuurlijk hield Bridget altijd van het idee van een perfect einde, maar ze was altijd zo veel beter om naar te kijken als ze er geen kreeg maar er toch werk van maakte.

Images: Universal Pictures (3)