Een paar maanden geleden, in de gouden tijd dat ik stage liep bij PT, las ik een blogbericht dat mijn leven veranderde. Scott Barry Kaufman, of zoals ik hem liefkozend noem, SBK, schreef: Do Assholes Really Finish First?

Hij besprak het fenomeen van vrouwen die vallen voor “bad boys” of “assholes” en bevatte verschillende onderzoeken om dergelijke beweringen te ondersteunen. Ik moedig jullie allemaal aan om zijn post te lezen als je dat nog niet hebt gedaan, maar als je mijn CliffsNotes versie wilt, voel je vrij om je muis hier even te parkeren.

SBK schrijft: “Bad boys hebben de neiging om veel positieve eigenschappen te hebben die meekomen voor de rit van de slechtheid, zoals een goed uiterlijk, zelfvertrouwen, creativiteit, humor, charisma, hoge energie, en goede sociale vaardigheden – alle dingen die vrouwen aantrekkelijk vinden.”

Hij ontdekte ook dat voor mannen “één opvallende directe weg naar paringssucces opviel… lage agreeableness; hoe lager de agreeableness, hoe meer seksuele partners.”

In termen van psychologie, “de ‘klootzak’ bestaat uit de volgende eigenschappen: Hoge Extraversie, Laag Neuroticisme (misschien), Lage Consciëntieusheid, Lage Eensgezindheid, Hoge Openheid voor Ervaring, en een beetje een dip in de donkere triade eigenschappen (degenen met een extreme donkere triade profiel worden niet beschouwd als seksueel aantrekkelijk).” De donkere triade verwijst naar drie persoonlijkheidsgebreken: narcisme, machiavellisme, en psychopathie.

SBK stelde ook de vraag, waarom willen meisjes met de slechte jongen zijn?

Hij vond een antwoord van Michelle op Girlfriend’s Planet, die het welsprekend als volgt verwoordde: ” zich nooit echt aan je binden, daarom loop je altijd achter ze aan. De uitdaging! Als vrouwen, zijn we soort van bedraad om te denken dat we iedereen kunnen veranderen, en slechte jongens zijn geen uitzondering.”

Het was alsof SBK in de kleedkamer van mijn ziel was gekomen en mijn naakte psychologische zelf had gezien. Hoe volkomen accuraat waren zijn bevindingen!

Eindelijk, een verklaring voor deze gekke onverklaarbare aantrekkingskracht! Ik hield gewoon van klootzakken…

Wacht eens even.

Ik hou van klootzakken?

Dit is opeens heel deprimerend.

Ik maak snel een balans op van mijn romantische intermezzo’s in het verleden en vraag me af hoeveel van mijn mannelijke bellers eigenlijk klootzakken waren.”

Eén, twee, tien… eh… Geen.

Zeker, ze waren extravert, charmant, open voor nieuwe ervaringen, grappig, knap, misschien zelfs een beetje narcistisch, wat allemaal past in het psychologische klootzakprofiel, maar ze zijn nooit Tucker Max gemeen tegen me geweest.

Okay, dus ze hebben me gekwetst, maar nooit opzettelijk. Ik denk dat de meeste jongens de schuld krijgen of een “klootzak” worden genoemd omdat ze het meisje niet kunnen geven wat ze wil. Ik weet dat ik daar schuldig aan ben. Heeft Trevor het met je uitgemaakt? Oh, hij is een klootzak! Echt? Trevor is een klootzak omdat hij eerlijk was over zijn gevoelens ? Misschien, als Trevor je bedroog, je in het openbaar uitscheldde, je een paar blauwe ogen gaf of je een dikke, lelijke hoer noemde, zou hij die titel verdienen, maar omdat hij het uitmaakte met jou ?

In feite, Trevor was een geweldige vriend. Hij belde en liet domme sappige voicemails achter, deed een hysterische Kermit-imitatie, en bezocht je onverwacht in Frankrijk terwijl je in het buitenland studeerde, omdat hij wist dat je niet alleen wilde zijn tijdens de vakantie.

Trevor was nooit een klootzak. Geen van de jongens met wie ik uitging en die ik in mijn droomdagboek als “klootzakken” bestempelde. Zelfs Eric, die vreemdging, was geen klootzak. Hij verontschuldigde zich oprecht en zwoer dat hij me nooit meer zou kwetsen. Natuurlijk, deed hij dat wel op andere manieren, maar hij had een goed hart. Heel zelden willen jongens je echt pijn doen.

Die jongens waren niet slecht; ze waren gewoon emotioneel niet beschikbaar.

Non-bindend, niet klaar voor een relatie, hoe je het ook wilt noemen – dat is het! Dat is waar de allure vandaan komt. Niet de slechte jongen zelf, maar zijn onvermogen zich te binden. Zelfs goede jongens vertonen deze kwaliteit. Misschien wel de beste jongen van allemaal, Edward Cullen, heeft ook bindingsangst. Ja, hij hield van Bella, maar hij liet haar achter in een vampier-gevoelig bos. Wat was daar mis mee? Misschien komt het voor mij neer op een oud gezegde: Je wilt altijd wat je niet kunt krijgen. Vrouwen willen wat achtervolging, wat drama, wat intrige. Als het te makkelijk is om de man te krijgen, dan denkt ze misschien, “Wacht, hij viel gewoon in mijn schoot. Dit is verdacht. Misschien denkt hij dat ik te goed voor hem ben. Cool. Ik ben te goed voor hem. Wacht, als ik te goed voor hem ben, dan betekent dat dat ik het beter kan. Volgende!”

Ik zeg het niet graag, maar deze gedachte is meer dan eens door mijn hoofd gegaan (en ik weet zeker ook door die van anderen). De allure van de emotioneel onbeschikbare man is dat hij denkt dat het meisje niet de moeite waard zich te binden aan, nog niet in ieder geval, die kan worden opgevat als, “je bent niet goed genoeg voor mij,” die automatisch maakt het meisje wil zijn “goed genoeg.” Dus gaat ze achter de man aan, terwijl ze donders goed weet dat ze dat niet moet doen.

Dit deel noemt Michelle “de uitdaging.”

Oh, de uitdaging!

Hoe overwin je deze uitdaging? Is er een eHow over? Ik zou het graag lezen. Dr. Drew? Oprah? SBK? Iemand?

Het is op z’n minst geruststellend te weten dat ik me niet onverbiddelijk tot klootzakken aangetrokken voel, alleen tot vrijblijvendheid.

Wacht eens even…