Toen het drankverbod op 16 januari 1920 definitief van kracht werd, stonden degenen die Amerikaanse wijngaarden bezaten met als enig doel om van die druiven wijn te maken, voor een dilemma: de wijnstokken afbreken en iets anders aanplanten, of een manier vinden om toch nog winst te maken met de druiven in de hoop dat het drankverbod niet erg lang zou duren.

Dit raadsel werd vooral gevoeld onder de wijnboeren van de Napa Valley, die tegen 1920 al een groot deel van Amerika’s wijn maakten. Hier lag het probleem: als deze wijnboeren hun wijnstokken rooiden op zoek naar andere winsten om een paar jaar later het verbod ongedaan te zien worden gemaakt, zou het bij herbeplanting wel tien jaar kunnen duren voordat die wijnstokken het soort kwaliteitsfruit produceren dat ze op dat moment produceerden.

Sommige wijnboeren konden het risico gewoon niet nemen en zodra het verbod was afgeschaft, rooiden ze hun wijngaarden en plantten ze boomgaarden aan. Maar de wijnboeren die besloten het vol te houden, bedachten een ingenieuze manier om hun druiven te verkopen en toch legaal wijn te maken, en werden zo rijk.

De Amerikaanse wet bepaalde dat druiven mochten worden geteeld als en alleen als die druiven werden gebruikt voor niet-alcoholische consumptie. Als zou blijken dat iemand die druiven in plaats daarvan gebruikte om er drank van te maken, en de eigenaar van de wijngaard die de persoon in kwestie de druiven verkocht, hiervan op de hoogte was, zouden zowel de druiventeler als de wijnmaker in de gevangenis terecht kunnen komen. Echter, als de druiventeler duidelijk waarschuwde dat de druiven niet mochten worden gebruikt voor het maken van alcohol en die druiven gingen door genoeg handen zodat zelfs als het eindresultaat wijn was, de druiventeler niet op de hoogte was van de bedoelingen van de dranksmokkelaar, dan was de teler in het reine.

De Volstead Act bepaalde ook dat de druiventelers zelf alleen sap en sapconcentraat mochten maken als die producten werden gebruikt voor niet-alcoholische consumptie. De wijngaarden konden dus nog steeds alcoholvrije wijn maken en die wijn kon theoretisch door de consument in alcohol worden omgezet, zolang de wijnboeren maar duidelijk waarschuwden dat dit illegaal was, en zij geen weet hadden van de bedoelingen van de eindverbruikers. Met deze mazen in de wet kwam de creatie van “wijnstenen” tot stand en, op zijn beurt, de mogelijkheid voor Amerikaanse burgers om wijn te blijven consumeren.

Een wijnsteen was een steen geconcentreerd druivensap – dat volkomen legaal was om te produceren – die consumenten konden oplossen in water en fermenteren om hun eigen vino te maken. Maar niet iedere consument wist hoe hij wijn moest maken, dus hoe wist de consument wat hij moest doen? De instructies werden rechtstreeks op de verpakking gedrukt, maar deze instructies werden gemaskeerd als een waarschuwing voor wat niet te doen met het product. Een ingenieuze manier om de wet te omzeilen.

Als je zo’n blokje zou kopen, zou er op de verpakking een briefje staan waarin werd uitgelegd hoe je het concentraat moest oplossen in een liter water. Direct daaronder stond een waarschuwing dat u die kan niet 21 dagen in de koele kast moest laten staan, anders zou hij in wijn veranderen. Die waarschuwing was in feite uw sleutel tot de wijn, en dankzij mazen in de wetgeving van de Drooglegging was het consumeren van 200 liter van deze zelfgemaakte wijn voor persoonlijk gebruik volkomen legaal, het mocht alleen uw huis niet verlaten – iets waar de verpakkingen van de wijnstenen de consumenten ook nadrukkelijk op wezen. Naast de “waarschuwing,” wijnsteen makers zoals Vino Sano waren zeer open over wat ze wisten dat hun product moest worden gebruikt voor, zelfs met inbegrip van de smaken – zoals Bourgogne, Claret en Riesling – die men zou kunnen tegenkomen als ze het sap per ongeluk lieten gisten.

Het resultaat van deze wijnsteen was dat veel mensen, waaronder de beroemde Beringer Vineyards, ongelooflijk rijk werden. Dit komt omdat de vraag naar druiven en deze concentraatproducten niet daalde toen het Verbod toesloeg, ze steeg, maar er waren minder mensen om het aanbod bij te houden, omdat verschillende wijnmakers hun wijngaarden al hadden gesloopt om boomgaarden aan te planten. In 1924 bedroeg de prijs per ton een schokkende 375 dollar, een prijsstijging van 3.847% ten opzichte van de prijs van slechts 9,50 dollar vóór het verbod.

Toen de prijzen stegen, haastten mensen uit het hele land zich naar Napa om mee te doen aan het druivenspel. Een van hen was Cesare Mondavi, een kruidenier uit Minnesota die zag dat hij een fortuin kon verdienen en met zijn hele familie naar Californië verhuisde om mee te doen. Voor een groot deel als gevolg van de drooglegging werd de Mondavi wijndynastie geboren. Deze dynastie en andere die dankzij het verbod ontstonden, zorgden ervoor dat de Californische wijnindustrie overleefde en zelfs bloeide tijdens Amerika’s droogteperiode.