Hoe voorkom je een fascistische machtsovername: Lessen uit de opkomst van de nazi-partij
De 80e verjaardag van het begin van de Tweede Wereldoorlog is op 1 september. Het is belangrijk te begrijpen hoe het conflict en de Holocaust hebben kunnen gebeuren – en hoe we kunnen voorkomen dat dergelijke wreedheden opnieuw gebeuren.
Als iemand die gespecialiseerd is in internationale zaken, weet ik hoe snel ideeën en ideologieën wereldwijd kunnen worden getransporteerd. Internationale bedrijfswetenschappers maken zich steeds meer zorgen over de mogelijkheid dat economisch nationalisme zal leiden tot deglobalisering, waardoor tientallen jaren van economische groei ongedaan worden gemaakt.
Dit heeft geleid tot nieuwe debatten over de mogelijke gevolgen van economisch nationalisme en ook tot onderzoeken van de politieke processen die verschuivingen veroorzaken van liberale democratieën naar meer autoritaire regeringen. Om beter te begrijpen waarom landen de liberale democratie verlaten, is het instructief om terug te kijken naar de geschiedenis.
En dus is het belangrijk om terug te kijken naar hoe Adolf Hitler aan de macht kwam. Begrip van 1930 tot 1933 helpt ons 1939 tot 1945 beter te begrijpen. En in een tijdperk van toenemend politiek extremisme over de hele wereld, bevat deze geschiedenisperiode lessen die belangrijk zijn voor het heden.
Hitlers opgang gaat over conservatieve politici die de macht delen met een extremistische partij en die worden gemanoeuvreerd. Het laat een universiteit zien die zich moedig verzet tegen ministeriële bemoeienis, maar snel in het gareel loopt als het nieuwe regime zijn macht heeft gecementeerd.
De rol van Braunschweig
Hoe de nazi’s aan de macht kwamen, begint in Braunschweig, een kleine deelstaat in Duitsland.
Hitler had zijn zinnen gezet op het bereiken van de politieke macht in Duitsland. Maar hij had een probleem: hij had geen Duits staatsburgerschap – in feite was hij een immigrant zonder staatsburgerschap die in Duitsland woonde.
Hitler was geboren in Oostenrijk, verhuisde in 1913 naar München, en trok zijn Oostenrijkse staatsburgerschap in 1925 in om te voorkomen dat hij aan zijn vaderland zou worden uitgeleverd. De normale weg naar het Duitse staatsburgerschap was omslachtig en onzeker-en Hitler had een groot strafblad, na alles, als gevolg van zijn betrokkenheid bij wat bekend staat als de Bier Hall Putsch van 1923.
De kwestie werd urgent toen Hitler wilde meedoen aan de Duitse presidentsverkiezingen van 1932. Op dat moment deelde de nazi-partij de macht in slechts een van de Duitse deelstaten, de kleine noordelijke vrijstaat Braunschweig (bekend als Brunswijk in het Engels). Hitler vroeg daarom zijn partijleden in Braunschweig om hem het staatsburgerschap te bezorgen.
De politiek in de deelstaat Braunschweig was meer gepolariseerd dan de landelijke politiek. De deelstaat omvatte een aanzienlijke stedelijke arbeidersklasse, traditionele kleine bedrijven, en grote plattelandsdistricten. Op nationaal niveau werd de Duitse politiek van de jaren twintig gekenmerkt door een opeenvolging van meerpartijenregeringen waarin sociaal-democraten (SPD) samenwerkten met partijen uit het midden en centrumrechts.
In Braunschweig regeerde de SPD van 1927 tot 1930 als meerderheid onder premier Heinrich Jasper. De centrum- en centrumrechtse partijen en vertegenwoordigers van het midden- en kleinbedrijf in de deelstaat vormden een alliantie. Zij beschouwden de SPD als hun belangrijkste tegenstander bij de deelstaatverkiezingen van 1930 en namen het onder meer de SPD-ers kwalijk dat zij functies bekleedden in het staatsbestuur, op scholen en aan de universiteit.
Coalitie met nazi’s
Toen de SPD bij de verkiezingen haar meerderheid verloor en de nazi’s naar de derde plaats stegen, vormden de alliantiepartijen een coalitie met Hitlers partij. Deze coalitieregering gaf de nazi-partij de positie van voorzitter van het parlement en minister van Binnenlandse Zaken.
De nazi’s gebruikten deze posities om hun belangen effectief te behartigen, en ondanks verschillende crises hield de coalitie stand tot 1933. Dietrich Klagges, de minister van Binnenlandse Zaken vanaf 1931, gebruikte zijn positie om de politieke oppositie lastig te vallen, democratische processen te ondermijnen, in te grijpen in interne aangelegenheden van de universiteit, en – kritisch – Hitler zijn Duitse staatsburgerschap te verlenen.
De Technische Universiteit van Braunschweig bevond zich in het middelpunt van de politieke conflicten van die tijd, terwijl ze worstelde om haar autonomie ten opzichte van de deelstaatregering te doen gelden. Het conflict begon in 1931 met een incident waarbij nazi-studenten een Bulgaarse student beschuldigden van belediging van een Duitse studente en zijn uitwijzing eisten.
Toen de universiteit niet inging op hun raciaal geladen eisen, werden de universiteitsleiders zelf het mikpunt van nazi-aanvallen.
Het conflict escaleerde in maart 1932 toen Klagges, de minister van Binnenlandse Zaken, voorbereidingen trof om Hitler als hoogleraar aan de universiteit te benoemen. De school was hier fel op tegen, niet alleen omdat Klagges zich bemoeide met de autonomie van de universiteit, maar ook omdat Hitler niet over de academische kwalificaties beschikte.
Universiteitspresident Otto Schmitz ging over Klagges’ hoofd heen om rechtstreeks met premier Werner Küchenthal te communiceren. Küchenthal weigerde het benoemingsdocument te ondertekenen.
Klagges vond een andere weg, namelijk Hitler te benoemen in een regeringsfunctie bij de vertegenwoordiging van Braunschweig in Berlijn, wat automatisch het Duitse staatsburgerschap zou inhouden. De coalitiepartners stemden schoorvoetend in op de verzekering dat Hitler daadwerkelijk in die functie zou werken (wat hij nooit deed).
Maar aan de universiteit verslechterde de verhouding met de minister steeds verder. In mei werd Schmitz geschorst en onderzocht voor een niet gerelateerd vermeend schandaal. Maar de nieuwe president, Gustav Gassner, nam het ook op tegen de nazi-studentengroep, die bezwaar maakte tegen het gebruik van Memorial Day om een van hun leiders te herdenken die was gedood in een straatgevecht en tegen het feit dat zij spandoeken met het hakenkruis-symbool droegen op universiteitsevenementen. Klagges overrulede hem.
Na de nationale machtsgreep van de nazi-partij in januari 1933, kreeg Braunschweig, eerder dan elders, te maken met ontslagen, arrestaties van politieke tegenstanders, geweld op straat en boekverbrandingen. Onder de vele sociaal-democraten en communisten werden ook oud-premier Jasper en stadsburgemeester Ernst Böhme gearresteerd; Böhme werd gemarteld tot hij zijn ontslag tekende. Gassner hield zich eerst schuil en vluchtte toen de staat uit, nam in Bonn ontslag en werd bij zijn terugkeer in Braunschweig gearresteerd.
Op 1 mei 1933 kondigde Klagges op de trappen van de universiteit aan dat nazipartijlid Paul Horrmann de nieuwe president was. Tegen die tijd waren de democratie en de autonomie van de universiteit dood. Waarom grepen andere politici niet in?
De excessen van Klagges hadden gestopt kunnen worden door politici van de niet-Nazi partijen van de coalitie in Braunschweig. Waarom hebben zij niet ingegrepen? Deze vraag is uitvoerig besproken door plaatselijke historici en door de hoofdrolspelers zelf na 1945. Ten minste drie factoren speelden een rol.
Ten eerste was de kloof tussen centrum-rechts (de alliantiepartijen in de coalitie) en centrum-links (de SPD, of sociaal-democraten) in Braunschweig dieper dan elders in Duitsland, waarschijnlijk als gevolg van de ervaring met een SPD-alleen-regering van 1927 tot 1930. En de afwijzing van het Verdrag van Versailles door de centrum- en centrumrechtse partijen was een belangrijk onderdeel van hun ideologie, een opvatting die zij deelden met de nazi-partij.
Ten tweede creëerden het straatgeweld en de verbale intimidaties door nazi-groepen, waaronder paramilitairen, een sfeer van angst. Zelfs vóór de nationale machtsgreep waren individuen die zich tegen de nazi’s hadden uitgesproken, bezorgd over hun persoonlijke veiligheid.
Ten derde lijken sommige belangrijke besluitvormers te zijn beloond met lucratieve promoties: Küchenthal werd bijvoorbeeld hoofd van de staatsbank, een functie die hij tot 1945 behield.
In hun eigen verklaringen na 1945 betoogden centristische en centrumrechtse politici dat zij probeerden de nazi’s in te dammen door hen in de regering op te nemen, waarvan zij verwachtten dat dit uiteindelijk hun kiezerssteun zou ondermijnen. Dat was een kostbare misrekening.
Wat dit voor ons vandaag betekent: Een persoonlijke kijk
Mijn belangstelling voor deze geschiedenis is zeer persoonlijk. Niet alleen is Braunschweig mijn geboortestad, maar mijn grootvader was junior professor aan de Technische Universiteit van Braunschweig en werkte nauw samen met Gustav Gassner, de president die zich verzette tegen de nazi’s maar gevangen werd genomen en in ballingschap ging in Turkije.
Het belang van leren uit de geschiedenis, en familieherinneringen in het bijzonder, erkennende, geloof ik dat deze geschiedenis belangrijke lessen bevat over de opkomst van het nazisme in Duitsland – en dus ook over hoe soortgelijke excessen in de toekomst kunnen worden voorkomen.
Als een fascistische groep eenmaal de politieke macht heeft, is het heel moeilijk om die te verdrijven.
Voor kiezers geldt: wees geïnformeerd en betrokken. En blijf weg van politieke groeperingen die zich niet inzetten voor democratische processen of racistisch gemotiveerde agenda’s hebben.
Voor politici is het delen van de macht met extremisten in je eigen partij, of in andere partijen, gevaarlijk. Politici van centrum-links en centrum-rechts kunnen elkaar zien als historische tegenstanders, maar ze zouden bondgenoten moeten zijn in het bestrijden van extremisten aan beide kanten.
Dit artikel is heruitgegeven uit The Conversation onder een Creative Commons licentie. Lees het originele artikel.