>> Update! Lezers hebben zelf een paar bananenhacks voorgesteld en wij hebben ze uitgeprobeerd. Bekijk de resultaten hier.

De afgelopen week heb ik mijn innerlijke Bill Nye (anyone?) gekanaliseerd en een klein experiment in mijn keuken uitgevoerd. Het doel: een manier vinden om mijn bananen geler (of, nog beter, groener) te houden voor langer.

Het achtergrondverhaal: Mijn huis is een van die hete, trieste plaatsen deze tijd van het jaar die geen airconditioning hebben, dus fruit en groenten die op het aanrecht liggen worden rijp en dan, overrijp-achtig, ’s nachts. Het zou allemaal goed en wel als ik wilde acht bananen te eten in een vergadering, maar aangezien mijn banaan inname is precies een per dag-in mijn ochtend havermout, met walnoten, kaneel en honing, als je je afvroeg – moest ik een manier vinden om ze langer houdbaar.

Die van u in de grondig onsmakelijk “Ik hou van bruine bananen!” boot kan waarschijnlijk stoppen met lezen hier. Je zou een veld dag in mijn huis hebben! Als je ze hun gang laat gaan, worden een stel bananen binnen twee dagen helemaal bruin. Ick.

Een close-up van hoe je ze inpakt, voor het geval je een beter beeld nodig hebt

Omdat ik mijn bananen zo groen mogelijk wil, is geel met een paar bruine sproeten ongeveer het rijpste punt dat ik durf te gaan. Nog bruiner en ze worden ingevroren voor bananenbrood – ik was wanhopig op zoek naar een manier om ze langer binnen mijn eetbaarheidsbereik te houden. En dus wendde ik me tot Google, waar ik veel haarfijn klinkende ideeën vond, zoals ze in de kelder bewaren waar het koeler is of ze pellen zodra ze de gewenste rijpheid hebben bereikt, ze in plastic wikkelen en ze in de koelkast bewaren.

Toen vond ik een suggestie die vergezeld ging van een lange wetenschappelijke uitleg over hoe en waarom het werkt, en ik was verkocht. Lees de volledige uitleg hier, maar hier is het in het kort: De belangrijkste boosdoener in het bruiningsproces van bananen is ethyleengas, dat vooral vrijkomt via de steeltjes en dat, wanneer het andere delen van de vrucht (of andere vruchten of groenten in de buurt) raakt, ervoor zorgt dat ze sneller rijpen. Het artikel stelde voor de stengels in plastic te wikkelen om te voorkomen dat het gas ontsnapt.

“Interessant,” zei ik, hardop tegen mezelf, terwijl ik alleen in de keuken stond. “Dat ga ik eens proberen.”

En dus pakte ik wat Saran Wrap en mijn bananentros en begon met inpakken. Ik ontdekte echter onmiddellijk een probleem: je kunt de stelen van bananen die nog allemaal samen in de tros zitten niet goed afsluiten; er zijn openingen waardoor het gas zou kunnen ontsnappen. Dus nam ik het risico en scheidde de bananen van de tros en wikkelde de stengels afzonderlijk.

Het is een werk van liefde, zeker, maar niets is te vervelend voor mijn groene bananen. Ik vond dat het scheuren van een drie of vier-inch breed deel van plasticfolie – zodat je een lange, magere rechthoek – en snijd het naar beneden, in de breedte, met een pizzasnijder was een goede manier om kleinere delen perfect formaat voor een bananensteel te krijgen. Dan wikkel je het plastic er één keer omheen, stop het uiteinde erin, en wikkel zo vaak je kunt verder. Het plastic plakt niet aan zichzelf zoals lijm, maar het is plakkerig genoeg om de gassen binnen te houden.

En raad eens? Acht dagen nadat ik ze had ingepakt, was mijn laatste banaan (de andere zeven waren al lang op) net geel geworden met wat bruine sproeten. Niet slecht! De anderen bleven vier volle dagen groen voordat ze langzaam, maar zeker, geel werden. Hoe is dat voor een serieuze houdbaarheid?