Het verhaal van de Rolling Stones begint met een ontmoeting tussen de oprichters, Mick Jagger en Keith Richards, op een treinstation in Dartford, Engeland, in oktober 1961.

Dit was niet de eerste kennismaking van het paar, want de twee groeiden op in Dartford en gingen samen naar de gymnasiumschool, maar ze hadden sindsdien het contact verloren. Op het station, met Jagger op weg naar de London School of Economics en Richards op weg naar Sidcup Art College, raakten de oude vrienden aan de praat, vooral over de verzameling blues en R&B platen onder Jagger’s arm.

Beiden waren beïnvloed door de opwindende klanken die van over de Atlantische Oceaan naar hun radio’s dreven, volgens The Rolling Stones: A Musical Biography. Jagger, met zijn talent voor mimiek, had al een unieke zangstijl ontwikkeld. En Richards, die uit een muzikale familie kwam en ooit in een kerkkoor had gezongen, was snel terrein aan het winnen met zijn gitaar.

Ze realiseerden zich dat ze een gemeenschappelijke vriend hadden in gitarist Dick Taylor, die met Jagger in een band speelde en tussen de lessen door jamde met Richards in Sidcup. Al snel kwamen de drie regelmatig samen om naar platen te luisteren en hun eigen ontluikende talenten te verkennen, en vormden ze samen met twee anderen Little Boy Blue and the Blue Boys.

De naam van de band was geïnspireerd op een nummer van Muddy Waters

In april 1962 waagden Jagger en Richards zich in de Ealing Club in Londen om een set van Alexis Korver’s Blues Incorporated te beluisteren. De door jazz beïnvloede drummer van de band, Charlie Watts, was trefzeker, maar de 19-jarigen waren vooral onder de indruk van het slidegitaarwerk van Brian Jones – toen optredend onder de naam “Elmo Lewis,” naar zijn bluesheld, Elmore James.

Jagger en Richards begonnen op te treden met Blues Incorporated, maar Jones, vastbesloten om zijn eigen op blues gebaseerde act te smeden, haalde hen al snel weg voor zijn jonge band. Taylor sloot zich bij hen aan, en een advertentie in Jazz News leverde een toetsenist op, Ian Stewart.

Toen Korner Blues Incorporated die zomer uit hun reguliere optreden in de Londense Marquee Club haalde vanwege een planningsconflict, stelde hij Jones, Jagger en de rest voor als vervangers. De groep had nog geen naam, maar Jones liet zich inspireren door een nummer van Muddy Waters getiteld “Rollin’ Stone,” en de rest is geschiedenis.

Op 12 juli 1962 debuteerde de band als de Rolling Stones, met Jagger als leadzanger, Richards en Jones op gitaar, Taylor op bas, Stewart op keyboards en Mick Avory – later van The Kinks – op drums.

Moeilijke tijden maakten plaats voor de belangrijke toevoegingen van Bill Wyman en Charlie Watts

Hoewel de Marquee eigenaar de Rolling Stones weer uitnodigde voor regelmatige optredens, zouden de komende maanden beproevingen worden voor de leden van de band. Jagger, Richards en Jones vonden samen een onderkomen in de Londense wijk Chelsea, waar ze in ellende leefden terwijl ze het overgebleven geld van Jagger’s studiebeurs tussen hen drieën verdeelden.

In december, nadat Taylor de handdoek in de ring had gegooid en was teruggekeerd naar de kunstacademie, gaven The Stones een try-out aan bassist Bill Wyman van The Cliftons. Een paar jaar ouder dan de anderen en minder bekend met hun R&B invloeden, speelde Wyman niettemin goed genoeg om goedkeuring te verdienen, en hielp zijn zaak door zijn versterkers te schenken aan de onderuitgeruste band.

Vroeg in het nieuwe jaar, werd een ander belangrijk stuk veilig gesteld toen Watts instapte om de groep een betrouwbare drummer te geven. Op 14 januari 1963 speelde de nu herkenbare vroege line-up van de Rolling Stones – Jagger, Richards, Jones, Watts, Wyman en Stewart – voor het eerst in het openbaar in de Flamingo Club in Soho.

Een verblijf in de Crawdaddy Club effende de weg voor management en platencontracten

De band kreeg een volgende stimulans van de in de Sovjet-Unie geboren promotor Giorgio Gomelsky, die The Stones boekte voor een verblijf in de Crawdaddy Club in Richmond, Londen, dat in februari 1963 begon. Het was hier dat de groep zijn eerste significante aanhang ontwikkelde, met studenten uit de omgeving die toestroomden om deze energieke R&B band en zijn wervelende frontman te zien. Lokale kranten kregen lucht van de act en een andere ontluikende groep rock royalty’s, de Beatles, kwamen zelfs langs om te zien waar de ophef over ging.

In eind april kreeg de 19-jarige promotor Andrew Loog Oldham lucht van de sensatie. Overtuigd dat de combinatie van geluid en sex-appeal zou aanslaan – en met Gomelsky in het buitenland – nam hij snel zijn intrek bij zijn partner, Eric Easton, en tekende The Stones voor een managementcontract. Tegen half mei was er ook een deal met Decca Records.

Gelijk met Gomelsky trok de zwaargebouwde Stewart aan het kortste eind, omdat hij van live optredens werd afgehaald (hoewel hij wel mocht blijven als sessiemuzikant en road manager). Het was onderdeel van de drijvende managementstijl van Oldham, die de band aanspoorde om groot te denken en voor eens en altijd hun dagbanen op te zeggen.

Op 7 juni 1963 brachten de Stones hun debuutsingle uit, een cover van Chuck Berry’s “Come On.” Met hun eigen veelgeprezen composities die snel zouden volgen, evenals line-up veranderingen die het tragische vertrek van Jones zouden zien, maar nooit de tandem van Jagger-Richards, waren The Stones op weg om de rock ‘n’ roll standaard te zetten met hun reeks onvergetelijke hits en duizelingwekkende lange levensduur.