Een van de meest consistente bevindingen in de sociale demografie is dat recentelijk weduwen of weduwnaars, man of vrouw, een hoger sterftecijfer hebben dan vergelijkbare getrouwde personen. Deze resultaten zijn over het algemeen gebaseerd op hedendaagse studies in ontwikkelde landen waar de levensverwachting hoog is. Wegens gegevensbeperkingen zijn er weinig studies beschikbaar om na te gaan of deze bevindingen zich ook voordoen wanneer de sterftecijfers hoger waren. Deze studie maakt gebruik van de Utah Population Database die is ontwikkeld op basis van uitgebreide familiegenealogieën en nu gekoppeld is aan overlijdensakten van Utah. Deze gegevens maken het mogelijk een levensloopanalyse toe te passen op vier huwelijkscohorten die zich uitstrekken van 1860 tot 1904 met een mortaliteitsfollow-up tot 1990. Deze benadering wordt gebruikt om de sterfterisico’s van weduwen te vergelijken met die van vergelijkbare gehuwde mannen en vrouwen. Covariaten in de studie zijn hertrouwen, evenals godsdienst en het aantal kinderen dat ooit geboren is; er wordt verondersteld dat al deze factoren een beschermend effect hebben op het sterfterisico van weduwe mannen en vrouwen. Analyse van deze gegevens wijst uit dat er significante verschillen zijn in het sterfterisico voor weduwen en weduwnaars, en dat het de weduwen zijn die in elk cohort en op bijna elke leeftijd een hoger sterfterisico hebben. Een consistent patroon van oversterfte bij de vergelijking van gehuwde en weduwe vrouwen werd niet waargenomen. Er zijn significante vrouwelijke en mannelijke verschillen in het effect van religie, die werd behandeld als een proxy voor levensstijl en sociale steun; echter, hertrouwen als een proxy voor sociale steun heeft vergelijkbare beschermende effecten op de overlevende echtgenoot.