Articles

Het verhaal achter: “Seven Nation Army” van The White Stripes

Seven Nation Army is een nummer van het Amerikaanse blues-rockduo The White Stripes. Het nummer was de leadsingle van het iconische vierde album Elephant, dat in 2003 werd uitgebracht. Het nummer stond drie weken op rij op nummer één in de Modern Rock Tracks lijst en was het op twee na best verkochte rocknummer van het decennium. Later won het ook de Grammy Award voor de Beste Rock Song.

Achtergrond/Tekst

De titel van het nummer kwam uit Jack White’s jeugd, toen hij dacht dat het Leger des Heils (protestants-christelijke beweging en een internationale liefdadigheidsorganisatie) dat hij bezocht eigenlijk Seven Nation Army heette.

De tekst in het nummer zelf gaat over hoe het duo omgaat met toenemende populariteit en de negatieve dingen die komen kijken bij het zijn van een populaire rockband. Het vertelt een verhaallijn van een hoofdpersoon die in zijn stad komt waar al zijn kennissen achter zijn rug praten en over hem roddelen. White verklaarde: “Hij voelt zich zo slecht dat hij de stad moet verlaten, maar je wordt zo eenzaam dat je terugkomt. Het liedje gaat over roddels. It’s about me, Meg and the people we’re dating.”

Writing/Recording Process

De riff die White bedacht, was in eerste instantie gereserveerd voor het geval hij een aanbod zou krijgen om een James Bond theme song te doen. Later besloot hij dat dit aanbod er niet zou komen en besloot hij de riff te gebruiken voor het album dat hij met Meg White aan het opnemen was. Jack heeft uiteindelijk wel een James Bond theme song gedaan met Alicia Keys in 2008 voor de film Quantum of Solace met het nummer “Another Way to Die”.

White besloot later om van de riff een baslijn te maken, met behulp van een effectpedaal dat alle noten instelt om een octaaf lager gespeeld te worden dan een gitaar (hetzelfde als een basgitaar), met zijn semi-akoestische Kay Hollowbody gitaar uit de jaren 1950. Jack verklaarde ook dat hij dit nummer wilde schrijven zonder een refrein, maar alleen een bridge, solo en coupletten. Het nummer werd opgenomen, gemixt en gemasterd in de Toe Rag Studios in Londen zonder de hulp van computers, wat traditioneel is voor White, omdat hij beweert dat technologie zijn creatieve en werkproces vernietigt.

Music Video

De videoclip werd geregisseerd door Alex en Martin, een muziekregisseursduo dat ook met U2 heeft gewerkt. De video geeft je de indruk dat de hele video is gefilmd als een continu shot door een caleidoscopische tunnel. De hele video is alleen gefilmd in zwart, wit en rode kleuren, met driehoeken ertussen waar Jack en Meg het liedje spelen. De video bouwt zich later op met een olifant en marcherende skeletten (verwijzend naar de naam van het album), en later met de snelheid en intensiteit waarmee de driehoeken zich naar de kijker bewegen.