Goede muziek heeft niet één definitie

Wat is goede muziek? Hoe kan men verklaren dat het ene vier minuten durende nummer van geluidsgolven beter is dan het andere? Wat maakt de Beatles beter dan Miley Cyrus? Het is altijd een raadsel voor me geweest. Op een dag zat ik te luisteren naar de klassieker “Life on Mars” van David Bowie; het kippenvel liep over mijn armen, en de teksten waren zo waanzinnig, maar op de een of andere manier klopten ze allemaal. Dit is goede muziek. Maar meteen na het iconische telefoontje aan het eind van het liedje, duikt Rihanna op in mijn afspeellijst om me te vertellen dat ik niet moet “stoppen met de muziek”. Tijdens een van mijn zomers in Israël luisterde ik alleen maar naar dat populaire popliedje uit 2007 dat de stemming op veel dansavonden op middelbare scholen veranderde. Sinds die reis moet ik, telkens als ik “het wordt laat” hoor, denken aan de strandsteden en de gekke Israëlische chauffeurs. Betekent dit dat David Bowie en Rihanna dezelfde plek in mijn hart hebben? Het is moeilijk voor mij om een duidelijke definitie te geven van wat goede muziek is, want er is niet één reden waarom een liedje beter is dan een ander. “Please Don’t Stop the Music” brengt me in een betere stemming dan “Can’t Buy Me Love,” en om geen enkele andere legitieme reden dan nostalgie.

Er zijn twee redenen waarom een liedje goed is. De eerste is relatief intuïtief: het is gewoon zo. Dit klinkt misschien een beetje schimmig, maar een goede luisteraar zal in staat zijn om te herkennen wanneer een liedje het verdient om als “goed” te worden bestempeld. Ik ga mezelf geen muziekexpert noemen, maar ik geloof wel dat ik een bepaald instinct heb als het gaat om het analyseren van muziek. Elk liedje moet anders geëvalueerd worden omdat elk liedje een ander vitaal aspect heeft dat het goed maakt. Let it Be” van de Beatles bijvoorbeeld heeft nauwelijks tekst en toch is het een van de meest iconische nummers van zijn tijd en wordt het nog steeds door de jongere generaties gewaardeerd. Het nummer bestaat uit melodieën van hoge kwaliteit, soepel en ritmisch. Andere liedjes zoals “House of the Rising Sun” van de Animals en “Dream On” van Aerosmith zijn grote voorbeelden van muziek die boeit met tekst.

De tweede reden is omdat het liedje je op een bepaalde manier laat voelen. Dit is persoonlijk omdat iedereen zijn eigen ritmegevoel heeft. Ieder individu zal zich anders voelen bij het luisteren naar bepaalde liedjes. Of je je nu opgewonden begint te voelen of dat het je aan het huilen maakt, het zal een goed liedje voor je zijn. “Art of War” van We the Kings is zo’n nummer waarbij ik zin krijg om Timberland laarzen aan te trekken en mijn gezicht met oorlogsverf te beschilderen. Voor anderen is het weer zo’n trashy pop/rock band die niets betekent voor de muziekcultuur. In mijn verdediging, een liedje dat vaker opkomt dan zou moeten in de auto is “The Holly Dolly Song.” Dit concept geldt niet alleen voor specifieke liedjes, maar ook voor genres in het algemeen. Als ik tijdens het rijden naar klassieke en folkrock luister, heb ik het gevoel dat ik in een film zit, terwijl ik bij lichte pop zin krijg om sandalen aan te trekken en in de zon te gaan dansen.

Sommigen noemen dit criterium van muziek guilty pleasure, maar ik geloof dat het veel dieper gaat dan dat. Elk liedje op je afspeellijst zegt iets over jou. Het zegt misschien dat je een slechte muzieksmaak hebt voor sommigen, maar als de muziek je in een betere plaats brengt, dan doet het zijn werk. Ik heb vrienden met een ongelooflijke muzieksmaak, maar elk nummer dat ze me laten horen heeft geen enkele invloed op me. Zoals het hoort, zijn er liedjes die generaties meer bepalen dan andere, zoals de klassieker “Bohemian Rhapsody.” Ik zou niet zeggen dat “Call Me Maybe” onze generatie definieert, maar ik kan je bijna garanderen dat er niet één persoon op deze school is die niet op zijn minst het hoofdkoor van het liedje kan zingen. Goede muziek komt op verschillende manieren en het is onmogelijk om te bepalen wat een lied goed maakt.