Oorspronkelijk gepost als een Facebook “note” – http://www.facebook.com/childlessstepmoms

“Ze overschrijdt haar grenzen!”

Okay dit was mijn kleine onderzoeksproject. Ik durf te beweren dat het meest voorkomende probleem in gemengde gezinnen iets met grenzen te maken heeft. Ik word DAGELIJKS gecontacteerd door iemand die hiermee te maken heeft. Of het nu een BM of SM is, het is een probleem, in een of andere vorm, in bijna alles wat we doen. Maar als een stiefmoeder, zie ik alleen mijn kant ervan. Dus zocht ik de gerespecteerde standpunten van de BM’s op de pagina op en ze boden een aantal GROTE inzichten.

Het probleem:

Stiefmoeder is gekwetst omdat biomoeder haar heeft beschuldigd van het overschrijden van haar grenzen. Ze is ofwel ongelooflijk koud en zegt dat ze niet wil ingaan op welke specifieke grenzen worden overschreden, alleen dat ze dat zijn. Of ze is lauw en zal ze af en toe hier en daar aan de orde stellen. Of ze is HEET en valt SM aan voor elke beweging die ze maakt en op de een of andere manier maakt het niet uit wat SM doet, het is het overschrijden van een grens.

Voordat ik verder ga, AUB LEES HET VOLGENDE. Er zijn ALTIJD uitzonderingen. SOMETIMES is het de biomom die onzin krijgt van de stiefmoeder. Soms hebben een of zelfs beide partijen geprobeerd om te communiceren zonder resultaat. Ik begrijp het. Als een voogdij stiefmoeder, ik ben een van deze uitzonderingen. Dus begrijp van tevoren, dat ik het begrijp, dat we het allemaal begrijpen, er zijn uitzonderingen. Deze kleine studie was voor de MEERDERHEID – degenen die hebben zelfs een SLECHTE kans op open communicatie – al was het maar soms.

Okay dus, verder te gaan. AS A STEPMOM I posed the following question :

“Ik denk dat een van de grootste problemen tussen biomoms en stiefmoeders is grenzen. Ik realiseer me dat er echt gekke stiefouders zijn die er gewoon op een onredelijke manier inspringen en daardoor hun grenzen overschrijden – en dan nog wat. Maar voor de meesten van ons, weten we niet echt waar die grenzen liggen, en zouden er baat bij hebben als een biomoeder ons specifiek zou vertellen wat aanvaardbaar is en wat over de schreef gaat – naar haar mening. Mijn hoop in deze oefening is de mogelijkheid om vrijuit te spreken en te delen zonder dat het zo persoonlijk is (in welk geval sommige mensen zich misschien zullen inhouden). Dit is slechts een algemene studie. In mijn situatie denk ik dat we het veel beter zouden hebben gedaan als zij me gewoon had verteld wat zij dacht dat ‘overstepping’ was in plaats van mij te beschuldigen van overstepping zonder enige echte voorbeelden. Let wel ** Ik heb eerst geprobeerd dit gesprek met haar te voeren en zij heeft dat niet beantwoord (voor het geval je het je afvraagt of je vindt dat stiefmoeders dit moeten initiëren). Dus wat, als er iets is dat je hebt gedaan om te proberen en te communiceren over de grenzen die u verwacht van de stiefmoeder in het leven van uw kinderen?”

De reacties waren overweldigend. Ik kreeg van alles te horen, van de BM en SM kunnen het prima met elkaar vinden, tot het andere uiterste – ze haten elkaar, de een heeft geprobeerd te communiceren maar de ander is niet ontvankelijk, enz. DAT zijn de extremen waar ik het over heb. Dus voor degenen onder jullie die in die categorie vallen, gewoon volhouden ik kom later bij jullie 🙂

Voor de rest die niet in die categorieën vallen, vond ik dat NOG STEEDS elke biomom zei dat het een werk in uitvoering was. Dat ze nooit een specifieke sit-down met stiefmoeder hadden, maar dat ze grenskwesties aan de orde stelden als die zich voordeden. De meesten zeiden dat de stiefmoeder niet geprobeerd had om grote grenzen te overschrijden, en dat gesprekken als deze daarom strikt beperkt bleven tot bepaalde momenten en specifieke voorbeelden.

Elke biomom zei dat ze geloofden dat hun grenzen verschillend waren, behalve op EEN niveau.

“Eerste keren”. Ze zeiden allemaal dat ze verwachtten dat alle ‘primeurs’ voor de kinderen gerespecteerd en voor hen gereserveerd zouden worden. Een redelijk verzoek, maar nogmaals, vergeet niet dat dit INVOLVE en echte moeders zijn. Er zijn er onder ons (ahem) die geen actieve BM in beeld hebben. Ik kreeg een algemene instemming met het feit dat wanneer een BM ervoor kiest om niet betrokken te zijn, het haar probleem is voor het missen van de ‘primeurs’ – maar anders, een SM die een ‘primeur’ neemt is een no-no.

Als een voogdij stiefouder met geen BM betrokkenheid, ben ik het helemaal mee eens. Ik zweet niet op de primeurs omdat zij ze heeft opgegeven. Maar als zij nog steeds een actief deel van zijn leven uitmaakte, (er was een tijd dat ze dat deed – zo ongeveer) zou ik die grenzen gerespecteerd hebben en ik denk dat jij dat als SM ook zou moeten doen. Dat lijkt mij een normale beleefdheid – BINNEN DE REDEN. Ik realiseer me dat ieders situatie anders is en dat bezoekregelingen en schema’s, yadda yadda, ik snap het. Maar begrijp het totale plaatje. Biomoms willen primeurs. Geïnteresseerde biomoeders willen primeurs. Kun je het ze kwalijk nemen? Ik niet.

Maar omdat de meesten zeiden dat ze dit gaandeweg aan de orde stelden en niet in één vroege discussie, heb ik wat dieper gegraven. Waarom? Waarom hadden ze nog niet zo’n discussie gehad? Het lijkt een zeer belangrijk onderwerp, is het niet? Vooral voor de biomoeders die de stiefmoeder beschuldigen van ‘hoe durven ze te ver te gaan!’

Wacht even. Wat is een realistische verwachting hier? Ja de primeurs, en GROTE dingen, SM’s zouden beter moeten weten. De meesten van ons doen dat en respecteren dat. Maar, sorry jullie rare stiefmoeders die wanhopig proberen de boel over te nemen en allerlei vervreemdend te zijn naar BM – ik steun jullie hier niet echt. Jullie zijn eigenlijk de crew die het stiefmoeder stigma voortzetten, dus ik denk dat je het rustig aan moet doen en moet onthouden EVEN CUSTODIELE STIEFMOMEN – we zijn bedoeld als aanvulling, niet als vervanging – EVEN als de “echte” moeder niet in beeld is. En die types, ik snap het, die zijn er ook …. degenen die een beetje te “hand die de wieg schudt” zijn. Zij zijn de uitzondering. Maar de rest van ons, waaronder ikzelf, is een van die stiefmoeders die zo hard hun best deden om niet op de tenen te trappen en het voelde nog steeds alsof alles wat ik deed fout was. Als deze grenzen zo belangrijk waren, waarom werden ze dan niet met mij besproken? Ik heb zelfs geprobeerd om deze dingen met haar te bespreken – niet een specifieke sit down maar ik probeerde naar haar toe te komen om te zien wat ze verwachtte – en werd afgewimpeld. Zoals sommigen van jullie zich kunnen voorstellen.

Weet alstublieft dat mijn DOEL persoonlijke groei is en hopelijk een plek voor jullie om ook te groeien. Maar dat betekent openstaan voor eerlijke zelfbeoordeling. Het doel van mijn zoektocht naar ANDERE biomoeders, in plaats van degene waar jij mee te maken hebt, is zodat je het perspectief kunt zien zonder je aangevallen te voelen. Maar hun antwoorden waren zo behulpzaam. Hou dat in gedachten als ik je de meest interessante en verhelderende stukjes info vertel die ik over dit onderwerp heb gekregen.

Dus vroeg ik “waarom”. “Waarom” had je als bioparent niet het initiatief genomen om in het begin in detail uit te leggen wat je van de stiefmoeder in je leven verwachtte?

De antwoorden:

“Grenzen die van tevoren zijn vastgesteld, zijn altijd gemakkelijker te volgen. Maar ik denk niet dat het altijd realistisch is om van de moeder te verwachten dat ze een stapje extra zet – ze moet wennen aan het idee dat een andere vrouw, die ze niet gevraagd heeft, het leven van haar kinderen van heel dichtbij deelt.”

“Ik was me eigenlijk niet eens bewust van mijn eigen grenzen totdat sommige ervan overschreden werden en ik me beledigd voelde ~ ook denk ik dat ik nooit verwacht had dat een andere vrouw zo graag erkend zou willen worden door de kinderen.”

“Ik denk dat als een moeder een stiefmoeder zou opzadelen met haar grenzen, dat de stiefmoeder zich dan als een kind zou voelen…Ik weet dat ik dat vervelend zou vinden…het zou lijken alsof *zij* die verwachtingen van mij had…”

Vooropgesteld, dat zijn interessante reacties, vind je ook niet? Wij als stiefmoeders denken niet altijd na over het feit dat de biomoeders ons niet hebben uitgekozen om bij hun kinderen betrokken te zijn, velen weten niet wat ze van een stiefmoeder kunnen verwachten, net zoals wij niet weten wat we kunnen verwachten in de omgang met een biomoeder. Heb je ook het deel gezien waarin ze zei dat ze de stiefmoeder niet als een kind wilde laten voelen? Misschien heb je het gemist. Ik niet. Ik dacht dat dat enorm was. Ik weet dat het niet ALTIJD het geval is, maar misschien kennen ze hun eigen grenzen niet totdat wij ermee ‘rommelen’ en misschien zijn sommige biomoeders zelfs een beetje bezorgd om ONZE gevoelens. OKAY dat maakt dan duidelijk waarom ze in sommige gevallen niet naar ons toekomen over deze grenskwestie. Maar wat vinden ze er dan van als een stiefmoeder er bij ZIJ over komt praten?

“Dat zou geweldig zijn geweest ~ Ik denk dat het moeilijk is om negatief te zijn over zoiets. Iemand die naar je grenzen vraagt zodat hij ze kan respecteren is GROOT.”

“Ik zou er erg voor open hebben gestaan als SM me had gevraagd wat mijn grenzen waren- en ik denk dat dat een dubbele boodschap is: Ik respecteer je genoeg om het te vragen, maar ik ben hier en ga nergens heen. Dus laten we samenwerken.”

Heb je er ooit vanuit dat perspectief naar gekeken? Misschien is het het beste als jij de eerste stap zet en probeert te begrijpen waar BM vandaan komt. Lees nog eens wat ze zei: “Dat stuurt een dubbele boodschap: Ik respecteer je genoeg om het te vragen, maar ik ben hier en ga nergens heen. Dus laten we samenwerken.” DAT is DEFINITIEEL een eerlijke en oprechte boodschap, en een die ik graag zou sturen. Het is niet onbeleefd, het is niemand kleineren. Het is eigenlijk heel on point als je het mij vraagt. Ik weet dat ik het vaak zeg, maar ik moedig jullie allemaal constant aan om te proberen open te communiceren. “ECHT NIET!”, “ZE IS EEN GEK WIJF!”, “IK HEB GEPROBEERD DAT ZE NIET WIL LUISTEREN!”. Oke, voor sommige van jullie is dat het geval. MAAR NIET DE HELE TIJD. En ik hoop dat dit wat licht werpt op de vraag waarom ik hier zo op aandring, als je zelfs maar probeert deze dingen met BM te bespreken.

Ten slotte vroeg ik, “hoe zit het als BM doorgaat over grenzen die nooit aan de orde zijn geweest, maar ze wil geen specifieke voorbeelden geven?”

“Wat moeders betreft die midden in het spel de regels veranderen, zou ik hen adviseren om specifieke eisen te stellen, en als er geen worden gegeven, maak je er dan niet druk om. Het gaat er waarschijnlijk meer om dat de moeder zich bedreigd voelt, als ze niet met iets specifieks kan komen om haar eigen argument te onderbouwen.”

En daar heb je het. Rechtstreeks van de biomomen. Ik weet dat Sommigen van jullie dit onmogelijk kunnen laten gebeuren en dat de andere ouder gewoon niet naar jullie luistert of met jullie communiceert. Maar Sommigen van jullie kunnen het. En dat zou je moeten doen. Als er een grensprobleem is, pak het aan. Als het niet kan worden aangepakt, neem het dan niet zo persoonlijk.

Ik realiseer me dat dit zal leiden tot verhitte discussie voor sommigen, maar ik VERPLICHT geen bashing. Het doel was groei en een oprechte blik op wat je zou kunnen helpen in je eigen vredesavontuur. Niet iedereen zal er baat bij hebben, maar zelfs als deze oefening slechts één relatie helpt, is mijn doel bereikt.