Leiderschap is belangrijk. De toon en de teneur van een beleid zijn vaak de weerspiegeling van de leider die de periode heeft geleid waarin dat beleid van kracht werd. En leiderschap doet er het meest toe, wordt het meest zichtbaar, en wordt door anderen vaker bekeken als er een crisis dreigt.

De bekende auteur en docent Victor Davis Hanson zei dat “…het leiderschap van afzonderlijke individuen er nog altijd meer toe kan doen dan deze schijnbaar levenloze krachten…genieën en geïnspireerde leiders die, als de planeten op één lijn staan, zelf nog altijd, door hun eigen genialiteit of gebrek daaraan, oorlogen kunnen winnen of verliezen.” Birmingham heeft daar weinig van laten zien in zijn leiderschap. Voor alle duidelijkheid, de leiders waarnaar hier wordt verwezen zijn de burgemeester, de gemeenteraad, het schoolbestuur van Birmingham en de huisvestingsautoriteit van Birmingham. Het is een tragedie.

Laat ik beginnen met op te merken hoe belangrijk Birmingham is voor mijn eigen leven. Als legerkind ben ik mijn hele leven verhuisd. Maar een van de overeenkomsten die ik had, was mijn familie in Birmingham. Opa was staalarbeider en ik bracht een groot deel van mijn zomers door met blootsvoets rondrennen in Wylam, Ensley en in de richting van Pleasant Grove. Mijn oom was een VP bij City Federal in zijn hoogtijdagen. Iron Bowls, Baron’s games, Tuxedo Junction, concerten in het BJCC. Birmingham zit net zo diep in mijn hart en gedachten als elke andere plaats in de wereld. Het zit nu in de problemen.

De Message vertaling van de Bijbel vertaalt Spreuken 24:10 als, “als je in een crisis uit elkaar valt, was er in de eerste plaats niet veel aan je.” In Birmingham is een veelzijdige existentiële crisis aan de gang. De gecombineerde effecten van het coronavirus, het afsluiten van de samenleving door de regering, en raciale en politieke onverdraagzaamheid, zijn allemaal samengekomen en het sociale weefsel van de stad valt uit elkaar. We zien in real time dat de leiders van deze grote stad de problemen in eigen hand hebben en ze bij elke gelegenheid hebben verergerd. De laatste 90 dagen zijn leiderschap mislukkingen van epische proporties.

Economische mislukkingen – laten we beginnen met TopGolf. Nog maar vier jaar geleden waren de stadsleiders verheugd om TopGolf economische stimulansen te bieden in ruil voor een miljoeneninvestering van de entertainmentgigant in het centrum van Birmingham. Met een geschatte economische impact over 10 jaar van meer dan $260 miljoen, 500 banen en volledige medische en pensioenvoorzieningen voor fulltime werknemers was het een coup voor een stadscentrum dat toe was aan revitalisering. In april van dit jaar kondigden de stadsbestuurders, die net een economische stopzetting hadden bevolen die ook TopGolf omvatte, aan dat zij alle economische stimulansen introkken wegens het niet voldoende diversifiëren van de onderaannemers die de faciliteit drie jaar later bouwden. Wat deden de stadsleiders in plaats daarvan met het geld? Ze hebben het in hun sociale project gegoten dat bekend staat als Birmingham Strong en dat tot dusver 80 “betaalde vrijwilligers” heeft voorzien van $12 per uur om te helpen bij de bestrijding van het coronavirus. Tot op heden is TopGolf nog niet heropend. Laat dat allemaal even bezinken.

Maar het falen van het leiderschap houdt niet op bij de economie. Burgerlijke vrijheden zijn in de wacht gezet terwijl stadsambtenaren aarzelen. Hoeveel mensen wisten vóór de lente van 2020 dat Jefferson County zijn eigen volksgezondheidsfunctionaris heeft, wiens richtlijnen meer betekenen voor de burgemeester en de raad dan die van de staatsgezondheidsfunctionaris van Alabama? Op 28 april kondigde burgemeester Woodfin de uitvaardiging aan van een verordening die iedereen in de stad boven de twee jaar verplicht een masker te dragen buiten hun auto of huis. Boetes van 500 dollar en tot 30 dagen gevangenisstraf zouden worden opgelegd. De procureur-generaal van Alabama, Steve Marshall, moest de stadsbestuurders schriftelijk waarschuwen dat zij te ver gingen en onmogelijke situaties creëerden voor zowel de burgers als de ordehandhavers. Daarop kondigde de communicatiedirecteur van de stad aan dat het “niet de bedoeling is om mensen te arresteren”. De gemeenteraad heeft de straffen gewijzigd in louter geldboetes, maar tot op heden heeft het politiedepartement van Birmingham nog geen dagvaardingen uitgeschreven. Kennelijk was het alleen de bedoeling de bevolking van Birmingham te bedreigen en te intimideren met het gewicht van een openbaar ambt voor wat neerkomt op een frivole en niet te handhaven verordening. Desondanks besloot de gemeenteraad van Birmingham op 10 juni de maskerverordening tot ver in juli te verlengen, na het tegenstemmen van slechts één van zijn leden.

Maar de belediging en schande eindigen hier niet. De hypocriete bewapening van “zoals” is begonnen toen deze week de Birmingham City School Board en de Housing Authority of Birmingham beide stemden om de banden met de Church of the Highlands te verbreken. Naar verluidt kwam de verontwaardiging die beide stemmingen ondersteunde voort uit de interpretatie dat de pastoor van de kerk – wacht eens even – op “vind ik leuk” had geklikt op de opmerkingen van een conservatieve pundit op sociale media. Laat staan dat Mickey Millsap, lid van het schoolbestuur van Birmingham, een regelmatige gebruiker van Twitter, voortdurend berichten plaatst over zijn minachting voor conservatieven en oproepen tweet om de rechtshandhaving te ontmantelen. Het maakt niet uit dat Dr. Anthony Hood, door de burgemeester benoemd tot lid van de Birmingham Housing Authority en werkzaam bij de UAB, op “vind ik leuk” heeft geklikt op een tweet van een racistische activist die zichzelf een “Wypipologist” noemt – een expert in “wypipo”, een denigrerende slang term voor blanke mensen. En laat schoolbestuurslid Terri Michal maar zitten, die retweette dat ze het walgelijk vindt dat Rush Limbaugh door president Trump wordt geëerd. Zij hebben recht op hun persoonlijke mening, maar datzelfde recht op vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst en vrijheid van vergadering ontzeggen zij aan anderen die van hun mening verschillen. En te midden van dit alles heeft burgemeester Woodfin gezwegen.

Twee jaar geleden nog had dominee Chris Hodges van de Church of the Highlands een persoonlijke ontmoeting met burgemeester Woodfin en beloofde hij als leider van zijn gemeente alles te doen wat in zijn vermogen lag om de burgers van elke – sleutelwoord “elke” – hoek van Birmingham te dienen. Vanaf de kansel vertelde hij de tienduizenden leden van de Highlands dat hij vastbesloten was om de regering Woodfin en de stad Birmingham te steunen. In reactie daarop verklaarde Woodfin publiekelijk: “Het gesprek is simpel. Help ons deze problemen aan te pakken. U beschikt over veel middelen. Ik weet dat jullie hart op de juiste plaats zit. U hoeft niet te wachten op de stad Birmingham. U hoeft niet te wachten op het schoolsysteem om een gezin te helpen, om kinderen te helpen, om mensen te voeden, om recidive te bestrijden, om mensen aan een baan te helpen, om wat dan ook te bevorderen, inclusief uw individuele geloof. Maar help alsjeblieft.” Sinds die tijd heeft Highlands zich gestort op achtergestelde gemeenschappen in heel Birmingham door het opzetten van gratis medische zorg, voedselverstrekking, bediening en counseling middelen, en daarbij voor honderdduizenden dollars openbare gebouwen te huren. Bloed, zweet, tranen en schatten zijn door Highlands aan deze gemeenschap besteed. Maar alleen al het gevoel van een “like” voor een conservatief commentaar was genoeg voor de zogenaamde leiders van deze stad om het allemaal terzijde te schuiven, ondanks het feit dat hun eigen aanwezigheid op sociale media veel van hun kiezers vervreemdt. En burgemeester Woodfin zwijgt tot op de dag van vandaag.

Birmingham u bent een geweldige stad – zeker groter dan de kleinzieligheid, luiheid en intolerantie die uw leiderschap tentoonspreidt. De grote metropool Birmingham heeft lang bekend gestaan als de Magische Stad. Vandaag de dag, als we onze leiders niet ter verantwoording roepen, kan het gemakkelijk worden gekarakteriseerd als de Tragische Stad.