Als je iets weet over hoe films worden gemaakt, dan heb je waarschijnlijk al eens gehoord over het “groene scherm”. De techniek is ook bekend als chroma key compositing, en wordt meestal gebruikt om twee beelden of video’s samen te voegen op basis van kleurschakeringen. Meestal zie je een acteur gefilmd voor een groene achtergrond. Met behulp van videobewerkingssoftware kan de bewerker dan die specifieke groene kleur vervangen door een andere videoclip. Hierdoor lijkt het alsof de acteur zich in een heel andere omgeving bevindt.

Het is geen verrassing dat dit met computers een heel eenvoudige taak is. Elke basis videobewerkingssoftware zal een chroma-toetsfunctie bevatten, maar heb je je ooit afgevraagd hoe dit werd bereikt voordat computers het zo eenvoudig maakten? een video geplaatst om precies dat uit te leggen.

In de begindagen van de film, kon de studio de acteur filmen tegen een volledig zwarte achtergrond. Daarna kopieerden ze de film steeds opnieuw, met steeds hogere contrasten, tot ze uiteindelijk een zwarte achtergrond hadden, en een wit silhouet van de acteur. Deze film kon worden gebruikt als passe-partout. Met behulp van een optische printer kon de studio dan een dubbele belichting uitvoeren om de film van een achtergrond te combineren met de film van de acteur. U kunt zich voorstellen dat dit een veel omslachtiger proces was dan het maken van een paar muisklikken.

Voor het groene scherm effect, konden studio’s eigenlijk gespecialiseerde optische filters gebruiken. Ze konden een filter toepassen dat een specifieke golflengte van de kleur groen negeerde. Dan zouden ze de acteur kunnen filmen met dat filter. De resulterende matte kon dan worden gecombineerd met de beelden van de acteur en de achtergrondfilm met behulp van de optische printer. Het lijkt erg op de oudere stijl met de zwarte achtergrond.

Elektronische analoge video kent nog enkele andere interessante trucs om hetzelfde basiseffect uit te voeren. legt uit dat het analoge signaal informatie bevatte over de verschillende kleuren die op het scherm moesten worden weergegeven. Er werden elektronische schakelingen gebouwd die konden letten op een specifieke kleur (groen) en het signaal konden vervangen door een signaal van de achtergrondvideo. Studio’s gingen zelfs zo ver dat zij zowel de acteur als een model tegelijkertijd opnamen, met behulp van twee camera’s die mechanisch aan elkaar waren gekoppeld om dezelfde bewegingen te maken. De signalen konden dan door dit speciale circuit worden geleid en het gecombineerde beeld werd allemaal tegelijk opgenomen.

Er zijn nog een paar andere voorbeelden in de video, en de effecten die worden gebruikt om deze oude technieken te beschrijven, helpen een heel eind om de concepten te begrijpen. Het is gek om te bedenken hoe ingewikkeld dit proces kan zijn, terwijl we het tegenwoordig in enkele minuten kunnen doen met de computers die we al in huis hebben.